Καμιά προσευχή δεν πρόκειται να μας σώσει…

(Σκέψεις με αφορμή μια ανθρώπινη απώλεια)

Έκλαιγαν  όλοι… ανεξαιρέτως…
Από τα παιδιά που δουλεύανε εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί μέχρι τους πελάτες. Δακρυσμένοι όλοι στο κοντινό γυράδικο και στο απέναντι αρτοποιείο. Ο περιπτεράς σκυθρωπός στο περίπτερο της απέναντι  γωνίας. Στα μπαλκόνια των απέναντι πολυκατοικιών άνθρωποι απορημένοι… Οι οδηγοί των αυτοκινήτων κοιτούσαν με απορία.
Εμείς δεν ξέραμε το γιατί. Απλά παγώσαμε μόλις φτάσαμε στην είσοδο της καφετερίας.
Πλησίασα κάποιον γνωστό μου και τον ρώτησα τι έγινε. Με δυσκολία να κρατήσει τα δάκρυα του, μου απάντησε…

«Πέθανε… ένας φίλος μας  21 χρονών που δούλευε εδώ, μόλις μάθαμε ότι πέθανε… χτύπησε και δεν πρόλαβε το ασθενοφόρο. Από αιμορραγία.  Αν ήξερες  πόσο καλό παιδί ήταν…» και έφυγε για να μη τον δω να κλαίει…
Όταν γύρισα σπίτι δεν είχα κέφι για τίποτα. Άνοιξα το laptop βαριεστημένα και άναψα ένα τσιγάρο ξεφυσώντας νευρικά… αυτό που είδα όμως ήταν αρκετό για να γίνει η στεναχώρια μου οργή…
Η συνέντευξη μέλους της Χρυσής Αυγής  περί εμφυλίου με τους αναρχικούς και τους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα. Φρίκη, παράνοια.  Οι λέξεις δεν περιγράφουν  την ανάποδη  στροφή του μυαλού.
Πριν από λίγο έζησα την πίκρα του χαμού ενός παιδιού ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τόσων  δεκάδων ανθρώπων… και τώρα διαβάζω για εμφύλιο.
Και δεν με νοιάζει καθόλου αν θα είναι από τη μια η χρυσή αυγή και από την άλλη αναρχικοί και λαθρομετανάστες. Όλοι είναι ψυχές φτιαγμένες από την ίδια αγάπη του Θεού…
Προφανώς όμως κάποιοι πιστεύουν ότι ο Θεός θα μας κρίνει από το μίσος μας για τους «άλλους» με βάση το υποκειμενικό «εγώ» μας. Θα μας κρίνει από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις. Θα μας κρίνει από την υποκειμενική απόδοση του Δικαίου. Από την κομματική μας ταυτότητα. Από το χρώμα μας ή τη ράτσα μας.
Και όμως αυτοί έχουν φτάσει σε σημείο να διεκδικούν και τον ρόλο της Εκκλησίας σε θέματα της πίστης. Έχουν γίνει κριτές  υπεράνω του Θεού. Αν δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος δικός τους  αυτόματα γίνεται εχθρός. Φταίει δε φταίει…  λες και ότι αυτοί δεν φταίνε σε τίποτα. Τα όρια της δικαιοσύνης φτωχά σαν τα όρια της νοημοσύνης τους. Και όχι μόνο τα δικά τους. Αλλά όλων όσων επιθυμούν την ίδια διαίρεση σε όποια μεριά ή κομματική φατρία κι αν είναι ταγμένοι.
Αντί να διώξουμε τους απατεώνες τοκογλύφους και ανθέλληνες  που μας κυβερνούν και να ζήσουμε όλοι  με ελευθερία και δικαιοσύνη σε μια δημοκρατία άξια της ελπίδας μας και των ονείρων μας, ασχολούμαστε με ιστορίες πριν από 80 χρόνια που αμυδρά θυμούνται οι παππούδες μας. Και σε αυτές μπλέκουνε από κομματικές φατρίες μέχρι λαθρομετανάστες λες και είναι ο εμφύλιος αυτός, η μόνη λύση για την πατρίδα μας και όχι  για να «δικαιωθούν» κάποιοι. Τρεις ολόκληρες γενιές και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει σε τι κουκλοθέατρο είμαστε μαριονέττες. Διαίρει και βασίλευε δώσε στους ηλίθιους και μην ανησυχείς για τίποτα. Όχι φυσικά ότι μόνο αυτοί ευθύνονται για το μίσος και την διαίρεση. Όλοι φταίνε. Αλλά πολύ περισσότερο φταίμε όσοι τους επιτρέπουμε ακόμα να μας διαιρούν. Γιατί θεωρούμε τις λύσεις των άκρων συζητήσιμες, αλλά τις λύσεις της λογικής και πολύ περισσότερο του ίδιου του Θεού  λαθεμένες,  επειδή είμαστε ανίκανοι να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Και να κάνουμε την πατρίδα μας παράδεισο για όλους τους Έλληνες και όσους την σέβονται. Γιατί οι υπόλοιποι που δεν την σέβονται δεν αξίζει να ζούνε στον παράδεισο που μπορούμε να  φτιάξουμε αλλά οπουδήποτε αλλού εκτός από εδώ.  Είναι άλλο το να κλείσεις τα σύνορα στην είσοδο παρανόμων ή να απελάσεις λαθρομετανάστες, και άλλο να μιλάς για  εμφύλιο με  τους αντίθετους επειδή δεν συμφωνείς μαζί τους.
Ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι τίποτα δεν αξίζει όσο μία ψυχή… και τα βάζουμε όλα από πάνω ως άθλιοι υποκριτές και ψευτοχριστιανοί που είμαστε.
Και δεν βάζουμε στη θέση του χαροκαμένου πατέρα , μητέρας, αδερφών, συγγενών και φίλων τους εαυτούς μας, για να μη ξεχνάμε τι είναι ο θάνατος… τι τσάκισμα φέρνει στη ψυχή…
Η πραγματικότητα που ζούμε είναι  το αποτέλεσμα των νοητικών και ψυχικών μας προθέσεων. Αποτέλεσμα της αγάπης ή του μίσους που εκπέμπει η ψυχή μας. Ίσως για αυτό να  είναι πολύ δύσκολο να είσαι Ορθόδοξος. Όχι απλά να φέρεσαι αλλά και να σκέφτεσαι Ορθόδοξα. Γιατί η Ορθοδοξία είναι Αγάπη και Ειρήνη.  Και σήμερα το μίσος έχει ποτίσει μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε… και το μίσος φέρνει πάντα μίσος. Και ξεχνάμε σκοπίμως πως ο Θεός αποστρέφεται το μίσος αλλά έχει πάντα λύσεις όταν ζητάς τη βοήθεια Του και προσεύχεσαι με αγάπη για το καλό όλων…
Να είναι παλληκάρι μου η ψυχούλα σου αναπαυμένη για πάντα… και ο καλός Θεός να δώσει κουράγιο σε όσους σε αγαπάνε.
Κι αν ο Θεός παίρνει  νέους όσους αγαπά περισσότερο … τότε θα έχεις παρρησία κοντά Του.
Και μην ξεχάσεις  να Του πεις  να μας λυπηθεί.
Γιατί εδώ που φτάσαμε, το κακό που θα έρθει ως απάντηση στις δεήσεις του μίσους μας θα είναι αντάξιο των ψυχών μας.
Και όσο συνεχίζουμε να είμαστε μισάνθρωποι…
Καμιά προσευχή μας  δεν πρόκειται να μας σώσει…
ΙΩΑΝΝΗΣ
http://wp.me/pWOiz-CYE