Πως να φέρεσαι στο «θύμα» ως Πολιτικός Θύτης/δήμιός του...

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

- Παρ’ ότι είσαι έτοιμος να λάβεις ένα μέτρο που θα στείλει τον συνταξιούχο ή τον άνεργο στον τάφο θα πρέπει να βγείς και να του πείς ότι «δεν πρέπει να περικόψουμε άλλο τις αποδοχές των αδύναμων τάξεων».

- Μα είναι ψέματα.

- Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

- Έλα τώρα, ηλιθιωδώς χονδροειδές δεν είναι; Θα πιάσει; Ποιός είναι τόσο ανόητος να το χάψει;

- Κι όμως, όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται θα «πιάσει». Πάντα πιάνει. Για την ακρίβεια, όσο πιο «χονδροειδές» είναι ένα ψέμα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να πιάσει. Ας πούμε ότι αναπτύσσεται κάτι σαν το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», οπότε το «θύμα» απογυμνώνεται εντελώς από κάθε άμυνα.

- Με δουλεύεις; Είπαμε, είσαι επαγγελματίας image maker, εντάξει...είσαι και xtreme και πάλι εντάξει, αλλά τι δουλειά έχουν εδώ μωρέ τα σύνδρομα Ομηρείας;

- Κι όμως! Το θύμα/πολίτης στην κυριολεξία νοιώθει «όμηρός» σου και όντας «ανίσχυρος μπροστά σου» αυτομάτως «δένεται συναισθηματικά» με τον θύτη του. Δηλαδή, «εσένα».

- Χρύσωμα του χαπιού λοιπόν.

- Ακριβώς. Το θύμα έχει ανάγκη την «συμπάθεια» του «ισχυρότερου αυτού θύτη» του. Έχει απεριόριστη ανάγκη την «Συμπάθειά» ΣΟΥ.

- Η ψυχολογία του θύματος!

- Ναι. Μπορεί η λογική του να λέει «μην εμπιστεύεσαι τον βόα ακόμη κι αν σε γλυκοκοιτάζει», το συναίσθημά του όμως ουρλιάζει πανικόβλητο: «εμπιστεύσου το χαμόγελό του. Αφέσου!»....Είναι φυσιολογική ανακλαστική ψυχική αντίδραση.

- Οπότε;

- Οπότε, βοήθησε το θύμα να σου εμπιστευθεί την ίδια του την ζωή λέγοντάς του κι έναν καλό λόγο. Ακόμη και την ώρα που έχεις το μαχαίρι στο λαιμό του εσύ θα του μιλάς με συμπάθεια και ως «Προστάτης ΤΟΥ». Θα του σιγοψιθυρίζεις στ’ αυτί τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά που είσαι έτοιμος να του κάνεις σε λίγο.

- Μα το ίδιο λειτουργεί ένας νοήμων άνθρωπος με έναν κατώτερο από πλευράς «ψυχοπνευματικής/νοητικής βαθμίδας»;

- Όλοι, οι πάντες σε συνθήκες επιβίωσης λειτουργούν με το «ερπετικό σύμπλεγμα». Το κατώτερο και πιο αρχέγονο πνευματικό/νοητικό/ψυχικό επίπεδο που διαθέτει ο άνθρωπος. Ιδίως όταν αισθάνονται κίνδυνο. Έχουν ανάγκη να «ακουμπήσουν κάπου». Ακόμη κι αν αυτό είναι μια φωλιά με φίδια. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο.

- Ένας παλιός πολιτικός είπε για τις δύσκολες μέρες που ζούμε : «Πρέπει να παραμείνουμε στη βάρκα μέχρι να έρθει το ναυαγοσωστικό. Καλύτερα βρεγμένοι παρά πνιγμένοι». Στέκει κατά τη γνώμη σου σαν επιχείρημα;

 

H συνέχεια ΕΔΩ