Γροθιά Καμμένου στις “δραγώνες” της εκπαίδευσης… καιρός ήταν!

olympiada

Επιτέλους και ένας πολιτικός αρχηγός που φτύνει κατάμουτρα τα “κλισέ” της μεταπολίτευσης. Επρεπε να περάσουν τριαντατόσα χρόνια για να απαντήσει κάποιος στο φαύλο σύστημα της δήθεν ευαισθησίας για την παιδεία που δημιούργησε ένα σύστημα – γενίτσαρο. Όπου όλοι πλειοδοτούν σε ποσοστά (ΝΑΙ, ΘΑ δώσουμε το 25% για την παιδεία…) και όμως τα παιδιά έμειναν αμόρφωτα, ανιστόρητα έρμαια του κάθε κρατικοδίαιτου αδηφάγου που αντί να κραδαίνει την ΕΛΛΑΔΑ στις αθώες ψυχές που του εμπιστεύονται, ΤΙΣ ΜΟΛΥΝΕΙ με κομματικά, συνδικαλιστικά και άλλα σημαιάκια.
Δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτοί που δεν άκουσαν τίποτα για τους ανθέλληνες της
Παντείου με τις Φεράρι και τις βίλες, ότι για να μπορούν να διδάσκουν και να “διεκδικούν”, κάποιοι ηρωϊκοί δάσκαλοι στο παρελθόν, έχυσαν το αίμα τους.

Δεν έχυσαν βέβαια το αίμα τους για την κάθε ΟΛΜΕ αλλά για την Ελληνική παιδεία. Για το δικαίωμα στην διατήρηση ενός πανανθρώπινου πολιτισμού.
Όπου λοιπόν μιλούν οι Θυσίες των Ελλήνων, ας σιωπούν οι σύγχρονοι Ηρόστρατοι, οι Ρεπουσολάγνοι, οι οσφυοκάμπτες του προξενείου που ρίχνουν το κεμαλοναζιστικό δηλητήριο στο ίδιο το μέλλον της πατρίδας. Αλλά κλείνουν τα στόματα με κάθε είδους “παροχές”.
Όταν η πατρίδα λοιπόν βρίσκεται σε πόλεμο, οι πραγματικοί διδάσκαλοι του γένους, παίρνουν τα όπλα. Τα πουγγιά συνήθως τα παίρνουν οι θεραπαινίδες των σουλτάνων, οι δοσίλογοι των κάθε λογής Τσολάκογλου, οι πρεσβευτές των συνωστισμών.
Όχι όμως στην Ελλάδα της Ηρώς Κωνσταντοπούλου, του Βαγορή, των ηρωϊκών δασκάλων της Ιωνίας και του Πόντου μα και τις σύγχρονης ηρωΐδας Χαράς Νικοπούλου. Για τον διωγμό της οποίας δεν είδαμε κανέναν “ευαίσθητο” να ξεσηκώνεται.
Είναι γεγονός ότι μετά και την σημερινή απάντηση Καμμένου, οι “σαπιοδιδάσκαλοι και σαπιορήτορες” κατά τον Περικλή Γιαννόπουλο, θορυβούνται. Και με το δίκιο τους. Ίσως να αντιλαμβάνονται ότι η σύγκρουση Καμμένου με τους τουρκόφρονες του σκοταδισμού δεν ήταν ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Ας διαβάσουν λίγη πραγματική ιστορία (όχι αυτή που διδάσκουν) και θα συνειδητοποιήσουν ότι τα αργύρια καταλήγουν στις χωματερές της ιστορίας.
Για τους υπόλοιπους υπάρχουν πάντα ο Άρης και η Άννα που παίζουν τα “ποσοστά” στα δάχτυλα.