Γιώργος Παρτσαλάκης: Αυτοί που μας κυβερνούν είναι… άθλιοι

Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε στον σπουδαστή του ΙΕΚ ΟΜΗΡΟΣ, Αποστόλη Τσεκούρα. Η συνέντευξη δημοσιεύεται και στο www.greek-reporters.blogspot.com Το θέατρο αντιμετωπίζει κρίση; Ποιά είναι η γνώμη σας; Ο κόσμος έχει μειωθεί δραματικά, γιατί αυτοί οι άθλιοι που μας κυβερνούν -το λέω και το εννοώ- κατέστρεψαν τη χώρα και συνεχίζουν να την καταστρέφουν, λέγοντας ότι πάνε να μας σώσουν οι άνθρωποι που μας κατέστρεψαν. Δεν μπορούν να μας σώσουν, αυτό είναι δεδομένο κατά τη γνώμη μου, αλλά αφού βρίσκονται εκεί και δεν γίνεται διαφορετικά, θα δούμε τι θα γίνει. Κατέστρεψαν τη χώρα… Έφτασαν άνθρωποι που έπαιρναν χίλια ευρώ να παίρνουν εξακόσια! Άλλαξε η ζωή τους όλη και κατά συνέπεια τα θεάματά τους έχουν πάει στην άκρη. Έχει μείνει ο άρτος - όσος έχει μείνει τέλος πάντων. Άρα υποφέρει το θέατρο κι επειδή δεν είναι μόνο οικονομική κρίση

αυτή που περνάμε αλλά και κρίση αξιών. Έχει χαθεί η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια, η τιμιότητα, το ήθος άρα υπάρχει και κρίση πολιτισμού. Γιατί το θέατρο κάνει πολιτισμό… Πρέπει το θέατρο να αντισταθεί σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς γιατί είναι το μόνο μέσο που μπορεί να αποκαταστήσει τα πράγματα. Το θέατρο είναι πολιτισμός, αλλά ότι περνάμε κρίση περνάμε κρίση. Το θέατρο και η τηλεόραση έχουν διαλυθεί εντελώς κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν χρήματα κανείς να διαφημιστεί… Κι αφού δεν υπάρχουν χρήματα δεν μπορούν να γίνουν παραγωγές. Πόσα χρόνια ασχολείστε με το θέατρο; To 1971 μπήκα στη σχολή… Τώρα έχουμε 2012, άρα είναι 41 χρόνια. Τρία χρόνια στη σχολή, 28 μήνες στο Στρατό, τα υπόλοιπα επάνω στη σκηνή. Τι σας αρέσει περισσότερο: το θέατρο, η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος; Είναι άλλη η τέχνη του θεάτρου, άλλη η τέχνη της τηλεόρασης, άλλη η τέχνη του κινηματογράφου. Η διαφορά είναι ότι η τηλεόραση δεν σου δίνει τη δυνατότητα να γίνεις ηθοποιός διότι δεν έχει καθόλου χρόνο. Το να κάνεις ένα φαγητό έτοιμο (fast food) θέλει διαφορετικό χρόνο από το να κάνεις ένα λαγό στιφάδο (χαμογελά). Κατά συνέπεια, το να κάνεις μία παράσταση θέλει δύο μήνες πρόβα για ένα χρονικό διάστημα, επάνω στην σκηνή δύο ώρες. Αυτές τις δύο ώρες μπορείς στην τηλεόραση να τις βγάλεις σε δύο εικοσιτετράωρα, οπότε αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος μεταξύ αυτών. Άρα καταλαβαίνεις ότι η τηλεόραση δεν σου δίνει την πολυτέλεια και το χρόνο να γίνεις ηθοποιός. Ηθοποιοί που έκαναν θέατρο επενδύουν σε αυτό που είναι ως ηθοποιοί, οπότε και το μέσο παίρνει αξία… Υπήρξαν πολλοί θεατρικοί ηθοποιοί, οι οποίοι είχαν στήσει τη ζωή τους στο θέατρο. Όποτε χρειάστηκε κατάφεραν να καλύψουν, να υπερασπιστούν και να ανεβάσουν αυτό το μέσο το οποίο λέγεται τηλεόραση. Η τηλεόραση κατά συνέπεια δεν φτιάχνει ηθοποιούς. Βρίσκει από το θέατρο και επενδύει σε αυτούς. Όσες φορές προσπάθησε να φτιάξει, δυστυχώς έπαθαν νίλα γιατί έπειτα από δύο-τρεις σεζόν βρίσκονται στο περιθώριο… Τους αλέθει κι αυτό όχι γιατί το θέλει, αλλά γιατί αυτό είναι το μέσο. Όσο για τον κινηματογράφο, είχα δέκα συμμετοχές χοντρικά. Απλώς δεν συνέπεσε να κάνω και θέατρο εκείνη την περίοδο. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο; Ποιο ήταν το κίνητρό σας; Στη Κρήτη όταν ήμουν πιτσιρικάς έκανα τους άλλους να γελούν και να περνούν καλά. Έτσι περνούσα και εγώ καλά, έφευγα από τα προβλήματα μου, γιατί το θέατρο είναι επικοινωνία. Σιγά-σιγά ένιωσα ότι πρέπει να κάνω κάτι για να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Θα πρέπει να δίνω ό,τι έχω και να παίρνω ό,τι έχουν, γιατί η σκηνή είναι πάρε-δώσε. Επομένως βρέθηκα στο θέατρο για αυτούς τους λόγους. Υπάρχει κάτι που δεν έχετε κάνει έως τώρα και είναι όνειρό σας να το κάνετε; Αισθάνθηκα τυχερός! Έπαιξα δεκαπέντε χρόνια στο Εθνικό θέατρο. Έπαιξα πάρα πολλά, είχα εναλλασσόμενο ρεπερτόριο. Έπαιξα κοντά στα είκοσι χρόνια στην τηλεόραση. Δεν μετράω τους ρόλους και τα πράγματα ανάλογα με το μέγεθος, αλλά με το τι περνάω επάνω στη σκηνή. Ευτύχησα να παίξω πραγματικά μεγάλα πράγματα και στην Επίδαυρο, αλλά και στο Εθνικό και πάντα σκεφτόμουν ότι είναι μία διαδρομή που πρέπει να την χαρείς και να την περάσεις καλά και δεν είναι τόσο πολύ ο στόχος. Στόχος δεν είναι να κάνεις τον Οιδίποδα ή τον Άμλετ. Στόχος είναι να κάνεις θέατρο και να το κάνεις καλά. Άρα αφού εκπληρώθηκε αυτό, το να παίξω ένα ρόλο παραπάνω λίγο με αφορά. Ίσως έναν ρόλο με ενδιαφέρει να κάνω -που είναι προσωπικό θέμα πια- «Ο πατέρας» του Στρίντμπεργκ, που αν μου δοθεί η δυνατότητα θα το κάνω. Είναι και το μοναδικό που θα ήθελα να κάνω για προσωπικούς λόγους. Όχι τόσο πολύ για τη δουλειά μου, για την τέχνη, αλλά γιατί προσωπικά με ενδιαφέρει το έργο αυτό πάρα πολύ ως Γιώργος.