Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938 και ήταν το τέταρτο τέκνο της οικογένειας του Μιλτιάδη Παλληκαρίδη.

Στις 2 Ιουνίου 1956 είχε προγραμματισθεί η στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ στην Αγγλία και λόγω αυτού του γεγονότος σε όλες τις αποικίες γίνονταν προετοιμασίες για το γεγονός. Στην Πάφο στο «Ιακώβειο Γυμναστήριο» αναρτάται η αγγλική σημαία, γεγονός που εξοργίζει τους μαθητές.

Την παραμονή της στέψης οι μαθητές της Πάφου και οι φοιτητές του Λιασιδίου Κολεγίου οργανώνουν διαδήλωση με αίτημα να υποσταλεί η αγγλική σημαία και να εκκενωθεί το γήπεδό από τους στρατιώτες και αστυνομικούς.

Τότε ο 15χρονος Ευαγόρας αναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει και κατόπιν σκίζει την αγγλική σημαία.

Ακολουθούν συγκρούσεις των μαθητών και του πλήθους με την αστυνομία η οποία ενισχύεται από Τούρκους. Ο διοικητής των δυνάμεων υπό τον φόβο δυσφήμησης της τελετής εκδίδει διαταγή να αποσυρθούν οι αστυνομικοί με αποτέλεσμα η Πάφος να είναι το μόνο μέρος όπου δεν εορτάστηκε η στέψη. Ο Ευαγόρας συνελήφθη, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω του νεαρού της ηλικίας.

Σε ηλικία 17 χρόνων, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης εγκαταλείπει το σχολείο και εντάσσεται στις ομάδες της ΕΟΚΑ. Στις 17 Νοεμβρίου 1955 οι μαθητές του Γυμνασίου συγκεντρώθηκαν και προετοίμαζαν μια διαδήλωση από τις γνωστές που οργάνωνε η ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) ως αντιπερισπασμό. Οι στρατιώτες είχαν διαταγή να πυροβολήσουν αδιάκριτα τους διαδηλωτές. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα σε οχλαγωγίες, δεν παραδέχεται την κατηγορία και η δίκη αναβάλλεται για τις 6 Δεκεμβρίου.

Το καλοκαίρι του ιδίου χρόνου, ο Ευαγόρας πραγματοποίησε το μεγάλο του όνειρο: Επισκέπτεται τη μεγάλη του αγάπη… ……..τη Μητέρα Ελλάδα ……………..με την καθιερωμένη εκδρομή των μαθητών της προτελευταίας τάξης του σχολείου του.

Γράφει: «Αύριο ξεκινούμε για την πατρίδα, γιαλούς θε να περάσουμε και στεριά. Μαζί μας θε να πάρουμε την ελπίδα, ταχιά πως θα μας έρθει κι η Λευτεριά».

Πολλοί από τους συμμαθητές του είχαν μείνει στην Ελλάδα για να τελειώσουν το Γυμνάσιο, ο Βαγορής όμως επέστρεψε κι όταν η μητέρα του τον ρώτησε γιατί δεν προτίμησε να μείνει κι αυτός εκεί αποφεύγοντας τους κινδύνους της επαναστατημένης Κύπρου, η απάντησή του ήταν: «Εγώ δεν πήγα για να μείνω. Χρειάζομαι εδώ».

Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 μαζί με άλλους δύο συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αγγλική περίπολο. Οι δύο συναγωνιστές του Ευαγόρα κατάφεραν να διαφύγουν, αλλά ο ίδιος συνελήφθη. Στην κατοχή του βρίσκεται ένα οπλοπολυβόλο Μπρεν και τρείς γεμιστήρες γεμάτες.

Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρθηκε στη Λευκωσία όπου η δίκη ορίζεται για τις 25 Φεβρουαρίου. Στη δίκη του ο Παλλικαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπισθούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους παραδέχεται την ενοχή του λέγοντας «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.

Την επόμενη της καταδίκης του Παλληκαρίδη, οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου απείχαν από τα μαθήματά τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας και έστειλαν επιστολή στον Άγγλο Κυβερνήτη Χαρτινγκ, με το οποίο ζητούσαν να απονεμηθεί χάρη στον Ευαγόρα. Η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει την εκτέλεσή του, η Κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητά προσωπική παρέμβαση του βασιλιά Παύλου. Η Βουλή των Ελλήνων στέλνει τηλεγραφήματα προς την Βουλή των Κοινοτήτων και τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος, ο Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος Γεννάδιος, ο δήμαρχος Λευκωσίας κ. Δέρδης, Άγγλοι βουλευτές, ο Αρχιεπίσκοπος Νοτίου Αφρικής Νικόδημος, ο Αμερικανός Γερουσιαστής Fulton, απλοί πολίτες προσπαθούν να ματαιώσουν την εκτέλεση. Ο Χάρτιγκ όμως και η Αγγλική διπλωματία απορρίπτει την απονομή χάριτος.

Ο Ευαγόρας στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει:

«Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»

Απαγχονίστηκε στις 13 Μαρτίου 1957, σε ηλικία μόλις 18 ετών. Ήταν ο νεαρότερος και ο τελευταίος αγωνιστής που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους.

Ο τάφος του βρίσκεται στα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία.

************

Θυσίασε τα νιάτα του για την Ελευθερία και την πατρίδα και κέρδισε την αιωνιότητα και μια θέση στο Πάνθεον των Ελλήνων Ηρώων.

Ακόμα μια ξεχασμένη επέτειος…………….

πηγές: http://www.churchofcyprus.org.cy  - Βικιπαίδεια

Χείλων