Η χρονιά του πιγκουίνου

Του Άγη Βερούτη

Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της μεταπολεμικής της πορείας, δηλαδή των προηγούμενων 67 ετών. Από τις εξελίξεις των επόμενων δώδεκα μηνών είναι πιθανόν ότι θα καθοριστούν οι επόμενες έξι με επτά δεκαετίες. Προσοχή, λέω εξελίξεις και όχι χειρισμούς, καθώς αρκετά από τα γεγονότα που θα καθορίσουν την πορεία της Χώρας στους επόμενους 12 μήνες είναι πέρα από το πεδίο δράσης και χειρισμών της Ελληνικής πολιτικής.

Στη χρονιά που πέρασε, το 2011, η εικόνα της χώρας ήταν αυτή της τελμάτωσης, χωρίς πραγματικές εξελίξεις.

Το εννοώ αυτό από πλευράς μη-ενεργειών των πολιτικών, οι οποίοι ενήργησαν με νύχια και με δόντια για να συντηρήσουν το πελατειακό κράτος, αναβάλλοντας για τις καλένδες όσες το δυνατόν περισσότερες εκ των απαραίτητων για την επιβίωση της Χώρας μεταρρυθμίσεων. Ακόμα και αυτή καθεαυτή η σημαντικότερη όλων μείωση του μισθολογικού κόστους του κράτους Λεβιάθαν, αναβλήθηκε με πρόφαση την πρόωρη συνταξιοδότηση περί των 30.000 δημοσίων υπαλλήλων, που τελικά κατέληξαν να είναι λιγότεροι από 10.000 καθότι δεν επιθυμούσαν να συνταξιοδοτηθούν περισσότεροι. Στον ίδιο χρόνο τα κλειστά επαγγέλματα παρέμειναν ερμητικά κλειστά, με υπολογίσιμο κόστος €1.000 ετησίως σε κάθε Έλληνα, ενώ η γραφειοκρατία και η διαφθορά απτόητες διατήρησαν πολικό το κλίμα για νέες επενδύσεις έξωθεν και έσωθεν.

Ταυτόχρονα, η φορολογική καταιγίδα εντάθηκε σε μέγεθος θεομηνίας, και εξώθησε τρεισήμισι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εκτός εργασίας, ενώ ο παραλογισμός της διπλής φορολόγησης εφευρέθηκε προκειμένου να αποφευχθούν να ανοιχτούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί της διαφθοράς και της ρεμούλας. Ακόμη και σε μικρό δείγμα περί των 100 λογαριασμών που ανοίχτηκαν, η “Πολιτεία” έδωσε την δυνατότητα στου κατόχους του μαύρου χρήματος να το νομιμοποιήσουν, δίδοντας ως “τέλος νομιμοποίησης” ένα συμβολικό 28% στο κράτος. Με άλλα λόγια, οι λαδιάρηδες των μιζών και οι σωματέμποροι έχουν τη δυνατότητα να νομιμοποιήσουν το βρώμικο χρήμα τους στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, πληρώνοντας μάλιστα και μικρότερο φόρο από ότι οι νοικοκύρηδες! Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην παγκόσμια ιστορία που χρειάζεται να υπογράψει συνθήκη αποφυγής διπλής φορολόγησης με τον εαυτό της!

Επίσημα πλέον η Ελλάδα ανακηρύσσεται παγκοσμίως ως η Χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού! Οι δυνάμεις της ανάσχεσης και της συντήρησης των παντοιοτρόπως παρασιτικών βολεμένων νικούν κατά κράτος - και κατά κόμμα - τον Πολίτη.

Το 2012 προδιαγράφεται εξίσου αδιάφορο εσωτερικών εξελίξεων (?!), καθώς οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις έχουν αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία τις προτεραιότητές τους, και την πρόθεσή τους να συνεχίσουν να κάνουν νέες φλεβοτομές στο μισοξεψυχισμένο κουφάρι της Χώρας, προκειμένου να κερδίσουν ακόμη μερικές βδομάδες επιβίωσης για τους κομματικούς στρατούς τους.

Σαν τα ζόμπι που δεν έχουν αντιληφθεί το θάνατό τους συνεχίζουν να κινούνται. Το λυπηρό είναι πως μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί το αδιέξοδο των παρόντων πολιτικών δυνάμεων, και συνεχίζουν αν ελπίζουν στο “θαύμα”. Σαν αδειάζοντας ως τη μέση ένα κουβά γεμάτο περιττώματα, και αναπληρώνοντας το ήμισυ με καθαρό νερό, υπάρχει ποτέ περίπτωση να καταλήξεις με ένα κουβά καθαρό νερό! Η Δικαιοσύνη δείχνει να έχει παραδοθεί πλέον (κατά κράτος και κατά κόμμα), και αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλο ανάχωμα στη σαπίλα.

Οι εξελίξεις στο εξωτερικό, σχετικά με την τύχη που θα έχει το κοινό μας νόμισμα θα καθορίσουν την επιβίωση ή όχι της Ευρώπης, ενώ οι επιταγές των εταίρων μας, όσο εκείνοι μας κρατούν ζωντανούς με ενέσεις δανεικού χρήματος, θα σηματοδοτήσουν τις εξελίξεις στο μέτωπο της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, και της ασφυξίας των 9 εκατομμυρίων παραγωγικών Ελλήνων από την υπερφορολόγηση.

Δυστυχώς ο φίλος μου ο Βασίλης, απίστευτα ικανός επιχειρηματίας με πανευρωπαϊκά βραβεία και genius του marketing θα μετοικήσει στη Γερμανία. Αλίμονο αν αυτός αδυνατεί να επιζήσει σε αυτή την τοξική πλέον αγορά, τι θα επακολουθήσει για εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς. Φαντάζομαι στο 2012 θα δούμε να εντείνεται η οικονομική μετανάστευση, και άλλα εξαίρετα μυαλά να μεταναστεύουν σε πιο εύφορες επιχειρηματικά χώρες. Η απώλεια μας θα είναι διπλή, ειδικά σε εποχή που οι άνθρωποι αυτοί είναι ακόμη πιο απαραίτητοι για τη Χώρα, όμως πρέπει και εκείνοι να βρουν τρόπο να θρέψουν την οικογένειά τους.

Οι τελευταίες μας ελπίδες εναπόκεινται σε ανανεωτικές κινήσεις πολιτών, που σκοπούμενο έχουν να εξυγιάνουν την Ελλάδα. Τέτοια είναι και η κίνηση “δημιουργία, ξανά!” την οποία παρακολουθώ από κοντά. Δείχνει να έχει μεγάλη ανταπόκριση σε κύκλους εργαζόμενων, επιχειρηματιών και επιστημόνων της Ελλάδας και της Διασποράς, και το ερώτημα είναι αν θα βρει διέξοδο στον καθημερινό Έλληνα εκτός Αθηνών. Ως τώρα τα μεγάλα ΜΜΕ τηρούν σιγήν ασυρμάτου, οπότε το διακύβευμα είναι αμφίρροπο. Επίσης το “REBRANDING GREECE” του Πίτερ Οικονομίδη δείχνει πολλά υποσχόμενο αν δεν τύχει της απαξίας των ΜΜΕ.

Αυτό ίσως είναι το τελευταίο ανάχωμα που διαθέτουμε σήμερα ενάντια στην πλήρη απαξίωση. Από την άλλη, οι δυνάμεις της ανάσχεσης και της συντήρησης δείχνουν να αντέχουν την πτώση περισσότερο από όσο ο ίδιος ο Λαός.

Δεν είμαι ολότελα απαισιόδοξος για το 2012, έχω όμως σοβαρούς λόγους να πιστεύω πως ένα θαύμα είναι απίθανο όσο εκείνοι που έχουν λόγους να το εμποδίζουν έχουν στα χέρια τους την εξουσία. Τελικά δεν πιστεύω ότι είναι ασφαλές να κάνω καμία πρόβλεψη για το νέο έτος. Πιστεύω πως το 2012 θα είναι η “Χρονιά του Πιγκουίνου”: όπως τίποτε σαν αυτά που έχουμε δει ως τώρα, ή που μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις.

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1369328