Η τιμωρία για κάθε μεγάλο ψέμα είναι η αποκάλυψη του. Δυστυχώς, δεν είμαστε ακόμα εκεί ...

Aκολουθεί μεταφρασμένο (στο μέτρο των δυνατοτήτων μας) άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη στο CNN, με τίτλο: " Why it's too late to save Greece's sovereignty"

Αθήνα, Ελλάδα (CNN) – Η γερμανική πολιτική ηγεσία είναι έξω φρενών με την Ελλάδα. Για άλλη μια φορά πρέπει να πάνε πίσω στους ψηφοφόρους τους, ζητώντας περισσότερα δισεκατομμύρια για να μειώσουν τη μαύρη τρύπα του Ελληνικού Δημοσίου. Τώρα είναι τόσο θυμωμένοι, ώστε να προτείνουν ανοιχτά οι οικονομικές υποθέσεις στην Ελλάδα, να αναληφθούν από κάποιο Ευρωπαίο Επίτροπο, κατά προτίμηση κάποιον Τεύτονα.

Οι Έλληνες ηγέτες εν τω μεταξύ, μετά από αυτή την γερμανική "παράβαση" έχουν καταβληθεί από "αγαλλίαση". Γιατί αυτό τους προσφέρει μια θαυμάσια δικαιολογία να επιδείξουν εσωτερικά, τον πατριωτικό ζήλο τους σε μια στιγμή κατά την οποία εξαντλείται η νομιμότητα τους, στα μάτια του κακοποιημένου, με σπασμένο ηθικό εκλογικού σώματος.

Προτάσσοντας τα στήθη τους στη γερμανική απειλή για την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, ελπίζουν ότι οι Έλληνες θα ξεχάσουν κάπως ότι, ήταν αυτοί οι ηγέτες τους οι οποίοι παραχώρησαν την κυριαρχία της χώρας στην λεγόμενη τρόικα.

Αυτή είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση ενός σκιερού συνασπισμού από προσωπικά συμφέροντα που αποσυντίθεται υπό το βάρος της συλλογικής ύβρις του. Τους τελευταίους 18 μήνες, Γερμανοί και Έλληνες ηγέτες έχουν εργαστεί μαζί για να αρνηθούν την αλήθεια για τρεις ταυτόχρονες πτωχεύσεις: Η μη αναστρέψιμη πτώχευση του ελληνικού κράτους, η αποτελεσματική αφερεγγυότητα πολλών γαλλογερμανικών τραπεζών, και τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, τη μη βιωσιμότητα του ευρωσυστήματος όπως το γνωρίζαμε.

Για να αποτρέψουν αυτές τις αλήθειες να έρθουν στην επιφάνεια, Γερμανοί και Έλληνες πολιτικοί, ο καθένας για τους δικούς τους σκοπούς, επιδόθηκαν σε γιγαντιαία δάνεια για την Ελλάδα που θα λειτουργήσουν ως σοβάς στις ανοιχτές πληγές των παραπάνω πτωχεύσεων.

Αλλά για να περάσουν αυτά τα "ιστορικά" δάνεια μέσω των κοινοβουλίων του Βερολίνου και της Αθήνας, έπρεπε να χαρακτηριστούν ως μια μορφή ανθρωπισμού, ως γερμανική αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό.

Αλίμονο, για να επεκταθεί η "αλληλεγγύη", οι Γερμανοί βουλευτές απαίτησαν επικουρικότητα, που είναι η φωνή της Ε.Ε , για την συμφωνηθείσα συνταγή ενός σκληρού προγράμματος μεταρρυθμίσεων, με αυστηρούς δημοσιονομικούς στόχους. Σε απλή γλώσσα, τα τεράστια δάνεια θα χορηγούντο μόνον εάν παρόμοιες υψηλές υποσχέσεις γινόντουσαν από την ελληνική κυβέρνηση.

Έτσι, η γερμανική πολιτική ηγεσία, μη επιθυμώντας να αντιμετωπίσει τους τραπεζίτες και τα ψεύτικες γραμμές σε ολόκληρη την ευρωζώνη, προσποιήθηκε ότι πιστεύει ότι το πρόβλημα ήταν η Ελλάδα και ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να "θεραπεύεται" με τη βοήθεια των δανείων και της λιτότητας. Την ίδια στιγμή, οι ηγέτες της Ελλάδας, απρόθυμοι να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους τους, προσποιήθηκαν ότι πιστεύουν ότι θα μπορούσε να υλοποιήσουν τους στόχους που απαιτούνται από τη Γερμανία.

Φυσικά ήταν μόνο θέμα χρόνου πριν η πραγματικότητα αναδυθεί και στις δυο πλευρές των ηγετών. Τη στιγμή που έγινε σαφές ότι οι στόχοι που η Ελλάδα είχε δεσμευτεί, ήταν μη ρεαλιστικοί, ο συνασπισμός μεταξύ των Γερμανών και Ελλήνων ηγετών έγινε δύστροπος . Τα μαχαίρια βγήκαν έξω και εάν δεν υπήρχε μια ισορροπία τρόμου στη σκέψη της κατάρρευσης του ευρωσύστημα, θα ήταν απλό για όλους να δουν μια άτακτη φιλονικία .

Το χειρότερο μέρος αυτής της θλιβερής ιστορία είναι ότι η δημόσια συζήτηση εξακολουθεί να αδυνατεί να παρακολουθήσει τα πραγματικά ζητήματα. Αντί της εξοικείωσης με τις διαρθρωτικές ανισορροπίες στο εσωτερικό της ευρωζώνης, οι Γερμανοί κατηγορούν τους Έλληνες για ανικανότητα, διαφθορά και μη τήρηση των στόχων τους.

Οι Έλληνες, εν τω μεταξύ, απαντούν με αναφορές στο Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και κραυγές τρόμου στην προοπτική των παραβιάσεων της εθνικής κυριαρχίας. Καμία πλευρά δεν είναι διατεθειμένη να παραδεχθεί ότι το συνολικό πακέτο διάσωσης ήταν λανθασμένο από την αρχή. Καμία σοβαρή προσοχή δίδεται στα απλά γεγονότα:

• Ότι η αλληλουχία των αφερεγγυοτήτων στην ευρωζώνη, δεν πρέπει ποτέ να αντιμετωπίζεται όπως τα προβλήματα ρευστότητας, που επιδιορθώνεται από δάνεια στις προς πτώχευση τράπεζες και κράτη.

• Αυτό είναι πάντα μια τρομερή ιδέα να δίνεις μεγάλα δάνεια σε μια ήδη συρρικνωμένη οικονομία, σε καθεστώς περαιτέρω μείωσης του εθνικού εισοδήματος, από το οποίο αυτά τα δάνεια πρέπει να πληρωθούν

• Ότι οι συμφωνημένοι στόχοι στην Ελλάδα θα ισοδυναμούσαν με την υπόσχεσή μου, ίσως και κάτω από πίεση, να σπάσω το παγκόσμιο ρεκόρ των 100 μέτρων σπριντ, στους προσεχείς Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Η τιμωρία για κάθε μεγάλο ψέμα είναι η αποκάλυψη του. Δυστυχώς, δεν είμαστε εκεί ακόμα.

Η προκαθορισμένη αποτυχία του ελληνικού «προγράμματος», δεν έχει αποκαλύψει ακόμη την συνενοχή των ηγετών μας ». Αντίθετα δημιούργησε, Τευτονική οργή ανάμεσα στους Γερμανούς που εργάζονται σκληρά (των οποίων το βιοτικό επίπεδο είναι υπό συνεχή πίεση για μια δεκαετία, και στους οποίους τώρα είπαν ότι πρέπει να εγγυηθούν ακόμη περισσότερα δισεκατομμύρια για το ελληνικό κράτος) και αφόρητο σισύφειο πόνο για τους Έλληνες που είναι σε έναν φαύλο κύκλο (από όπου κανένα ποσό σκληρής δουλειάς και καινοτόμου σκέψης μπορεί να τους βοηθήσει να δραπετεύσουν).