Το πραξικόμημα των τεχνοκρατών...

(Μετάφραση από το spectator ) 

Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, καλώντας κάποιον τεχνοκράτη ήταν μια ελαφριά προσβολή. Η λέξη στην ουσία σήμαινει έναν αποτελεσματικό "ηλίθιο". Τώρα, οι τεχνοκράτες φαίνεται ότι έχουν κληρονομήσει τη γη. Αντιπροσωπεύουν μια νέα παγκόσμια ελίτ, και έχουν προσθέσει πρόσφατα την Ελλάδα και την Ιταλία στην αυτοκρατορία τους. Όταν οι στρατιωτικές δυνάμεις αντιμετώπιζαν στην Αίγυπτο ταραχές στους δρόμους αυτή την εβδομάδα...

προσπάθησαν στην συνέχεια να κατευνάσουν τα πλήθη με την αντικατάσταση της κυβέρνησης με ένα υπουργικό συμβούλιο τεχνοκρατών. Οι Λίβυοι "επαναστάτες" κάνουν το ίδιο.

Έχουμε δει δύο πολύ διαφορετικούς τύπους αλλαγής καθεστώτων αυτό το έτος.

Η αραβική άνοιξη οδηγείται από την λαϊκή εξέγερση...Η Ευρώπη έχει πρωτοπορήσει στο αντίθετο: Μια εξέγερση μιας μη εκλεγμένης ευρωπαϊκής ελίτ, καθαιρεί δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Και στις δύο περιπτώσεις, οι τεχνοκράτες φαίνεται να θριαμβεύουν.

Όταν η Άνγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί συνεργάστηκαν με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για να διαμορφώσουν μια ευρωπαϊκή ομάδα κρούσης, η λεγόμενη ομάδα της Φρανκφούρτης, στόχος τους ήταν η δημιουργία προβλημάτων σε εκλεγμένους ηγέτες. Οι άνθρωποι χρειάζονται τη σταθερότητα, και λίγο λιγότερο Bunga Bunga θα ήταν καλό για όλους.

«Το Εθνικό συμφέρον πριν από την πολιτική» ήταν το σκεπτικό για σχεδόν κάθε πραξικόπημα στην ιστορία. Το πρόβλημα, στην Ιταλία και Ελλάδα θα μάθετε, είναι ότι δεν υπάρχει κανένα τέτοιο πράγμα, με μια πολιτικά ουδέτερη κυβέρνηση.

Πάρτε την οικονομική ανάκαμψη: τον καλύτερο τρόπο για να επιτευχθεί; Ο Ed Balls θα έλεγε με πολύ μεγαλύτερο δανεισμό, σαν την Αμερική. Η Ιρλανδία και η Εσθονία θα έλεγαν με την μείωση των φόρων. Ο George Osborne προτιμά μια μέση λύση: υφέρπουσα αλλαγή και ένα χαλαρό επταετές χρονοδιάγραμμα για την εξισορρόπηση των οικονομικών. Κάθε ένας θα μπορούσε να επικαλεσθεί δεδομένα, διαγράμματα και τιμές για να στηρίξει το επιχείρημά του. Αλλά και στα οικονομικά, όπως και σε τόσα πολλά, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η εμπειρική αλήθεια. Είναι μια μάχη των ιδεών.

Για την ανάκαμψη της οικονομίας της Ευρώπης χρειάζονται, νέες ιδέες και ηγεσίες. Και τα δύο είναι σε θλιβερά σύντομο ανεφοδιασμό. Το ίδιο ισχύει και στην Αμερική. Αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις. Πάρτε τη Σουηδία, όπου ο οικονομολόγος Anders Borg ως υπουργός Οικονομικών. Περιφρόνησε την πολιτικής ορθοδοξία...

Έκοψε τους φόρους για τους χαμηλόμισθους για να ενθαρρύνει περισσότερους ανθρώπους να εργάζονται. Η Σουηδία γιορτάζει σήμερα την κατάργηση του ελλείμματος της και σύμφωνα με τους FT, αυτή την εβδομάδα ο Borg κατετάγη ο πιο αποτελεσματικός υπουργός Οικονομικών στην Ευρώπη.

Στη Βρετανία, έχουμε το δικό μας όνομα για τεχνοκράτες: δημόσιοι υπάλληλοι. Υπάρχουν χιλιάδες από αυτούς, που τρέχoyn τη μηχανή. Αντιπροσωπεύουν επίσης την μεγαλύτερη απειλή για τη μεταρρύθμιση, λόγω της μεγάλης δύναμης της αδράνειας τους.

Η πολιτική είναι για την παραγωγή και επικράτηση επιχειρημάτων, που έρχεται με τις ιδέες και την πρακτική τους εφαρμογή. Η Δύση είναι σε κρίση, γιατί ακολούθησε το τεχνοκρατικό μονοπάτι για πάρα πολύ καιρό, επειδή οι κυβερνήσεις και οι αντιπολιτεύσεις δεν έδειξαν συναίνεση στην καταπολέμηση της διαφθοράς.

Η υπεροχή των τεχνοκρατών είναι ένα από τα πιο ανησυχητικά στοιχεία της τρέχουσας κρίσης. Είναι καιρός να σταματήσουμε να τους βλέπουμε ως λύση και να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι επί μακρόν μέρος του προβλήματος.