ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΞΗ και ΔΕΗ

Η εθνική κριτική ικανότητα βρίσκεται στα όρια της κοινωνικής εγκεφαλικής λοβοτομής; Για να γνωρίζουμε τι συμβαίνει, πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί, όσο γίνεται, στις καταγραφές μας. Πρέπει λοιπόν να ομολογήσουμε ότι το σύστημα α-παιδείας των τελευταίων 30 ετών που στόχευε και στην εξάλειψη του ήθους, ως παράμετρο της κοινωνικής συμπεριφοράς, έφερε αποτελέσματα.

Επί τρεις μήνες η ελληνική κοινωνία συζητά1:

αν μπορεί ή δεν μπορεί να πληρώσει το «χαράτσι»

αν το χαράτσι είναι «δίκαιο» ή «άδικο»

Δεν συζητά:

αν το κράτος μπορεί να «κόβει» αυτό που δεν παρέχει

αν το κράτος δικαιούται να τρομοκρατεί και να εκβιάζει

ΔΕΝ συζητά, τελικά, αν ο τρόπος είσπραξης δεν στοχεύει ούτε στη μείωση των ελλειμμάτων, ούτε στην «εξαιρετικά επείγουσα-έκτακτη» ανάγκη εξασφάλισης της είσπραξης του φόρου (η ίδια η κυβέρνηση μίλησε για μόνιμο μέτρο, ο Μόσιαλος, δύο μήνες πριν, προϊδέασε όσους κατέχουν εξοφλημένα ακίνητα να μην τα θεωρούν δικά τους). Στοχεύει στον εξευτελισμό της έννοιας «πολίτης», στην εμπέδωση της αίσθησης ότι «πολίτης» σημαίνει «ελεύθερος να υποτάσσεται στην ανηθικότητα, ελεύθερος να αρνείται τα ανθρώπινα δικαιώματά του και ελεύθερος να εφαρμόζει το νόμο του κράτους, που -αυτό πλέον- ορίζει το ήθος».

Όλο το ζήτημα να συνδεθεί η φοροείσπραξη με παροχή κοινωνικών αγαθών (σήμερα το ρεύμα, αύριο τι;) φέρει στο προσκήνιο, όχι το νομικό σύστημα, αλλά την κοινή λογική, δηλαδή το κοινό αίσθημα, τον άγραφο νόμο, την ηθική, το ταμπού της ελληνικής κοινωνίας -όπως κατάντησε- μέσω της α-παιδευτικής εκπαίδευσης. Φέρει την ηθική που εξοβελίστηκε από την πολιτική με τον αφοριστικό χαρακτηρισμό «ηθικολογία». Την ηθική που οδηγεί κάποιον να πει «αυτό δεν είναι σωστό», αντί «αυτό δεν είναι νόμιμο», εννοώντας ότι ο νόμος εντάσσεται στο ήθος, αφού προκύπτει απ’ αυτόν και αποτελεί υποσύνολό του, αναγκαίο για να λειτουργήσει μια σύγχρονη, αλλά όχι απάνθρωπη κοινωνία. Το θέμα «ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΞΗ και ΔΕΗ» φέρνει στο προσκήνιο τη σιωπή των κοινοβουλευτικών αμνών και τον τραγέλαφο της συγκυβέρνησης που διαλύει και το παραμικρό στοιχείο «κομματικής» διαφοροποίησης της ηθικής: 100 σχεδόν βουλευτές συμφωνούσαν με το νέο δανεισμό και τη συνοδευτική πολιτική, αρκεί ο πρωθυπουργός να μη λεγόταν Παπ(α)-νδρέου, αλλά Παπα-δήμος. Λίγη μνήμη να διέθεταν, θα θυμόντουσαν πόσο χρόνο άντεξε ο υπουργός Βουλγαράκης μέχρι να δηλώσει «το αποσύρω, έκανα λάθος», ό,τι είναι νόμιμο, δεν είναι κατ’ ανάγκη και ηθικό.

Μια εισηγμένη στο χρηματιστήριο Α.Ε. με το «Δ» στον τίτλο και το «Ι» στο μετοχολόγιο και στο Διοικητικό της Συμβούλιο, δέχεται μέσω του Ν.4021/11 να διακόπτει για λογαριασμό του κράτους, αυτό που έχει ήδη εξοφληθεί μέσω ΑΤΜ, web banking. ή Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων (εκεί μπήκαν κάποια εμπόδια). Μήπως αδιαφορήσαμε και στο ζήτημα «Δημοτικά Τέλη - ΕΡΤ»; Οι λέξεις «χαράτσι» και «ραγιαδισμός» που επανήλθαν αυτόματα στο λεξιλόγιο και -δυστυχώς- αναφέρονται περισσότερο στην αδυναμία καταβολής του και όχι κατ’ αρχήν στον τρόπο είσπραξής του, αδικούν μάλλον μια Οθωμανική Αυτοκρατορία, που στις χειρότερες στιγμές της την κάνουν να μοιάζει με παιδική χαρά, μπροστά σε μια δυτική δημοκρατία, καθυποταγμένη στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Στη δεύτερη περίπτωση, τον Σουλτάνο υποκαθιστά η global τραπεζική ελίτ. Ο καθένας μπορεί να κάνει τις συγκρίσεις του, αν και δύσκολο, καθώς είναι σχετικώς άγνωστο ότι η (ιστορικώς διαστρεβλωμένη) Επανάσταση του 1821 ως παιδεία ξεκίνησε και εξελίχθηκε, ως μάχη δηλαδή προς τη δυνατότητα να κατανοήσει κάποιος ότι μέρος αυτού που η κοινωνία δεχόταν ως άγραφο ήθος, μπορεί να συνομολογηθεί γραπτά και να συγκροτηθεί έτσι μια πολιτική κοινότητα. Στο δρόμο, μάλλον πήραμε πρόωρα τα πρώτα δάνεια με εγγύηση την εθνική γη, μάλλον αντικαταστήσαμε κάπως βιαστικά το «τουρκικόν σαρίκι» με «πίλον ευρωπαϊκόν». Στο «δια ταύτα»:

Το ΣτΕ θα κρίνει τη συνταγματικότητα του Ν.4021/11. Έτσι είναι; Ή μήπως δεν είναι μόνον έτσι;

Το είδαμε εδώ