Να φύγουν όλοι!

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Ο Στρος-Καν το είχε πει ήδη από τον Μάιο του 2010, σε συνέντευξή του στο κανάλι «Euronews», ως επικεφαλής του ΔΝΤ: «Η ανάπτυξη είναι το βασικό ζητούμενο. Γιατί είναι τόσο δύσκολο για την Ελλάδα να αναπτυχθεί; Γιατί έχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας.

Τι σημαίνει; Σημαίνει πως ό,τι παράγει είναι πιο ακριβό από το ίδιο προϊόν ή υπηρεσία όταν παρέχεται από άλλη χώρα. Γι' αυτό πρέπει να μειωθούν οι μισθοί, κάτι που είναι πάρα πολύ επώδυνο αλλά απόλυτα απαραίτητο, γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να πουλήσουν ό,τι παράγουν, όταν άλλες χώρες πρέπει να μειώσουν το κόστος...».

Σε παλαιότερη άλλωστε δήλωσή του (βλέπε «Ε», 13/04/2010) είχε πει απερίφραστα ότι η μείωση των μισθών στο Δημόσιο, που γινόταν για να μειωθεί υποτίθεται το υπερβολικό ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα, ήταν μόνο η αρχή και έπρεπε να ακολουθήσει και ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος δεν ευθυνόταν... για την κρίση.

Σήμερα τα προσχήματα έχουν πλέον πέσει. Οι εργασιακές σχέσεις μετατρέπονται σε ζούγκλα, με τρόικα και κυβέρνηση να παίζουν κρυφτό για το ποιος δήθεν θέλει ή δεν θέλει να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις και τα τελευταία αναχώματα στον εργασιακό μεσαίωνα, στον οποίο ούτως ή άλλως μας οδηγούσαν από καιρό Ευρωπαίοι πάτρωνες και μη.

Αλλά για ποιο κόστος μιλάμε; Ως γνωστόν, ένα μεγάλο τμήμα των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στη χώρα μας αφορά την πώληση προϊόντων, από ρούχα μέχρι ηλεκτρονικές συσκευές, οι οποίες έχουν παραχθεί σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους.

Στην εργοστασιακή τιμή του προϊόντος έχει λοιπόν ενσωματωθεί το κόστος παραγωγής, το οποίο δεν έχει να κάνει με το εγχώριο εργατικό κόστος. Ενα γυναικείο εσώρουχο, παραδείγματος χάρη, ραμμένο με μισθούς πείνας στο Μπανγκλαντές, ή μια ηλεκτρονική συσκευή, η οποία εμπεριέχει δεκάδες εξαρτήματα κατασκευασμένα σε χώρες με πολύ χαμηλά μεροκάματα (βλέπε Κίνα), τι σχέση έχουν με το ελληνικό κόστος εργασίας μιας εμπορικής επιχείρησης ή καταστήματος, που πρέπει να πληρώσει τον εργαζόμενο τουλάχιστον με τον κατώτατο μισθό;

Στόχος βέβαια των Γερμανών και λοιπών Ευρωπαίων είναι να δημιουργήσουν ζώνες ασυδοσίας, στις οποίες θα παράγονται φτηνά προϊόντα προς εξωτερική κατανάλωση, με τους «γηγενείς» να καταδικάζονται σε ακόμη μεγαλύτερη υπερχρέωση, αν θέλουν να ανταποκριθούν στο «καταναλωτικό όνειρο». Δείτε, για παράδειγμα, τι έγινε με την Ουγγαρία και τη Ρουμανία, χώρες που υπερχρεώθηκαν «ιδιωτικώς» στις ξένες τράπεζες, μόλις άρχισαν να «παραμυθιάζονται» με τη γοητεία του καταναλωτισμού και της δήθεν ευημερίας που θα φέρουν η Ε.Ε. και το ευρώ.

Μοναδική ελπίδα στον εργασιακό μεσαίωνα και την κοινωνική καταστροφή είναι η διεθνής αφύπνιση του κινήματος των απανταχού «αγανακτισμένων», που πήρε νέα ώθηση από την εμφάνιση των «καταληψιών» της Γουόλ Στριτ. Οι διεθνείς «καταληψίες» δίνουν μάλιστα παγκόσμιο ραντεβού αύριο σε 719 πόλεις σε 71 χώρες. Και βέβαια υπάρχει μπροστά και η δική μας 19η Οκτωβρίου -με τους εργαζομένους στα ΜΜΕ θλιβερή παραφωνία, αφού απεργούν μία μέρα πριν- και η γενική απεργία της ΓΣΕΕ.

Καιρός «Να φύγουν όλοι», που φώναζαν και οι Αργεντινοί διαδηλωτές το 2001: τωρινοί και πρώην κυβερνώντες, γραφειοκράτες, συνδικαλιστές, που σφύριζαν αδιάφορα όταν έπεφταν το ένα μετά το άλλο τα χαστούκια στο εργατικό κίνημα, τροϊκανοί και όλοι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα (και την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τη Μέση Ανατολή κ.λπ.) στη σημερινή ισοπέδωση.

litsis@enet.gr