Μισθοί ... Ινδοκίνας μέσω ... Γερμανίας

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Μας φέρονται σαν σε λαό «ιθαγενών».
Λες και οι Ελληνες από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ (για να μην πάμε πιο πίσω) δεν έχουν ξανακούσει ούτε έχουν ξαναδεί πολυεθνική.
Λες και στην Ελλάδα, πριν ο λαός γευτεί τις αγαθές υπηρεσίες του Βενιζέλου, δεν ξέραμε τίποτα: Ούτε από γαλλική «Πεσινέ», ούτε από αμερικανική «Ούλεν».
Λες και περιμέναμε τον Παπακωνσταντίνου και τον Παμπούκη για να μάθουμε και να γευτούμε την προσφορά των μονοπωλίων:
Από «Ζήμενς» και «Τίσεν» μέχρι «Κόκα Κόλα» και κάθε λογής «αδελφή του πετρελαίου».....Απευθύνονται στο ελληνικό λαό σαν σε χαχόλο.
Που πρέπει να τους δοξολογεί γιατί δίπλα στις άλλες πολυεθνικές, σ' αυτές που ήδη θησαυρίζουν στην Ελλάδα (στην Ελλάδα των εκατομμυρίων φτωχών και ανέργων), τώρα προσκαλούν κι άλλες:
Γερμανικές, αμερικανικές, καταριανές...
Στις οποίες τάζουν - και το διαφημίζουν κιόλας - «επενδυτικές ευκαιρίες»...

Προφανώς θα πρόκειται για πολυεθνικές οι οποίες δεν θα έρθουν εδώ για να απομυζήσουν υπερκέρδη. Που δεν αποβλέπουν στον εργασιακό μεσαίωνα, ούτε σε λεόντειες συμφωνίες.
Αν πιστέψουμε τους κυβερνώντες, οι πολυεθνικές θα έρθουν, αν έρθουν, για να παράσχουν «φιλανθρωπικό» έργο!
Οπως και οι προηγούμενες...

Προσβλέποντας στη «φιλανθρωπία» των μονοπωλίων, η Ελλάδα το «μόνο» που έχει να κάνει είναι να ...ξεπουληθεί.
Αλλά ποια συμφέροντα προωθούνται και ποιων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται μέσω του ξεπουλήματος;
Του τόπου; Του λαού;

Λένε το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., η κυρία Μπακογιάννη ότι η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου γίνεται για να ...αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας
(σ.σ.: το θράσος τους είναι τέτοιο που χρησιμοποιούν ένα τέτοιο τροπάρι απευθυνόμενοι σε ένα λαό που ήδη τον έχουν χρεοκοπήσει...).

Λένε ότι η διασφάλιση «κινήτρων» σε ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες, ώστε να προχωρήσουν σε «επενδύσεις», στοχεύει στην έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και στην ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων
(σ.σ.: το θράσος τους είναι διπλό αφού είναι πασίγνωστο ότι κάτι τέτοιες «σωτήριες επενδύσεις» είναι που οδήγησαν τα ναυπηγεία στην καταστροφή, τον ΟΤΕ σε μειώσεις μισθών, τα διόδια στα ύψη για να εισπράττουν ντόπιοι και ξένοι εργολάβοι κ.ο.κ...).

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι δεν είχαμε δει τις «επενδύσεις» τους, χρόνια και χρόνια, και το πού αυτές κατέληξαν.
Ας υποθέσουμε ότι καταργούσαν τη λογική ώστε να μην μπορεί κανείς να διακρίνει την αλήθεια πίσω από αυτά τα παραμύθια.
Οτι, δηλαδή, κάθε φορά που μιλούν για «κοινωνικό όφελος» εννοούν εκείνο το «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον» που
μεγιστοποιεί τα κέρδη των μονοπωλίων μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

*

Πώς, όμως, είναι δυνατόν να κλείσει κανείς τα μάτια στην πραγματικότητα;
Και μάλιστα μια πραγματικότητα που βοά ότι:

*

α) Αυτό που σήμερα μεθοδεύεται στην Ελλάδα, η πλήρης παράδοση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας στο μεγάλο κεφάλαιο, το ολοκληρωτικό ξεπούλημα του δημόσιου τομέα στο καπιταλιστικό κεφάλαιο, είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός Ελλάδας και ότι
β) τα - δραματικά - αποτελέσματα αυτής της πολιτικής έχουν μετρηθεί, έχουν καταγραφεί.

***

Ας δούμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

*

1) Λέγεται και γράφεται ότι το μοντέλο των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα θα κινηθεί στα χνάρια εκείνου του μοντέλου που ακολουθήθηκε στην πρώην ΓΛΔ κατά τη δεκαετία του '90.

Τι συνέβη εκεί:

• 35.000 εταιρείες μαζί με δεκάδες χιλιάδες τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού τους ξεπουλήθηκαν σε ιδιώτες «επενδυτές», 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία παραδόθηκαν σε ιδιώτες, σε 3.700 επιχειρήσεις μπήκε λουκέτο.

Ποιες ήταν οι άμεσες συνέπειες:

• Πάνω από 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι απολύθηκαν και η εταιρεία που είχε αναλάβει το ξεπούλημα, μόλις το ολοκλήρωσε, άφησε φέσι στο γερμανικό λαό 270 δισ. μάρκα, τα οποία κλήθηκαν να πληρώσουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι.

Πού οδήγησε μακροπρόθεσμα αυτή η πολιτική:

• Στα είκοσι χρόνια μετά την επανένωση της Γερμανίας, η Ανατολική Γερμανία βιώνει συνθήκες διευρυμένης ανισότητας σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Μόνο στο Βερολίνο από τις 500.000 βιομηχανικές θέσεις εργασίας το 1989, σήμερα έχουν απομείνει μόλις 100.000, δηλαδή 80% λιγότερες. Οι μισθοί στην Ανατολική Γερμανία είναι (επισήμως) χαμηλότεροι κατά 11% απ' ό,τι στην υπόλοιπη χώρα (και στην πραγματικότητα πολύ χαμηλότεροι). Η συντριπτική πλειοψηφία των 7,5 εκατομμυρίων Γερμανών εργαζομένων που αμείβονται έως 400 ευρώ το μήνα (!) είναι Ανατολικογερμανοί.

2) Στις συνθήκες της κεφαλαιοκρατικής λεηλασίας που ακολούθησε την ανατροπή της ΕΣΣΔ, την περίοδο μεταξύ 1993-1995 στη Ρωσία

από τις 27.000 δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλήθηκαν οι 20.000 και μάλιστα σε τόσο «ευνοϊκές» για τους «επενδυτές» τιμές που μόλις έφταναν στο 10% της πραγματικής τους αξίας.
Το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε για το εκ θεμελίων ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου ήταν ότι ήταν «απαραίτητο» για να αντιμετωπίσει η Ρωσία το ασφυκτικό περιβάλλον που της είχαν επιβάλει οι «αγορές».
Το αποτέλεσμα:

• Παρά το γενικευμένο ξεπούλημα, η Ρωσία - με τους πάμπλουτους «ολιγάρχες» και τη Μόσχα να αναγορεύεται σε «πρωτεύουσα των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη» - δεν γλίτωσε λίγα χρόνια αργότερα την περιδίνησή της σε συνθήκες χρεοκοπίας και ο λαός της δεν γλίτωσε, φυσικά, την εξαθλίωση...

Αυτή είναι η αλήθεια για την πολιτική του ξεπουλήματος που ακολουθείται και στην Ελλάδα.

Αυτό είναι το μοντέλο «ανάπτυξης» για το οποίο μας μιλούν.

Είναι το μοντέλο «ανάπτυξης» που από παλιά προωθούσαν για την Ελλάδα και που είχε για πρότυπο τον εργαζόμενο - «γκαρσόνι». Αλλά τότε, τουλάχιστον, δεν το ομολογούσαν ανοικτά.
Τώρα, χωρίς τσίπα, σε μια θυελλώδους αναισχυντίας επιχείρηση δηλώνουν ευθαρσώς ότι το μοντέλο «ανάπτυξης» που προωθούν έχει για πρότυπο τον εργαζόμενο - «χαμάλη» των 300 και 500 ευρώ το μήνα!

Δηλαδή το «χαμάλη», που θα αμείβεται με μισθούς Ασίας, που θα δουλεύει με εργασιακές συνθήκες Αφρικής και που πρέπει να νιώθει κι ευγνωμοσύνη (!),
γιατί η Ελλάδα ξεπουλιέται.
Τη μετατρέπουν σε «Ελντοράντο» για τους εγχώριους πλουτοκράτες και σε διαμετακομιστικό «οικόπεδο» της Αμερικής, της Γερμανίας, του Κατάρ.
Με τη διαβεβαίωση, βεβαίως, ότι εκείνο το κομμάτι του λαού που δεν πεταχτεί στην ανεργία,
δεν θα αμείβεται με μισθούς Ινδίας ή Κίνας. Αλλά με μισθούς ...Ινδοκίνας!

«Κούρεμα» αυτοί,κουραμάνα εμείς!

 

http://citypress-gr.blogspot.com/2011/10/blog-post_8404.html