Η κυρία Μαρία Ψαρομμάτη έχει πάρει αγκαλιά πενήντα οκτώ εγγόνια και ογδόντα δύο δισέγγονα: «Ολα τα χωρά η αγκαλιά της γιαγιάς» λέει ακόμα και τώρα στα ενενήντα δύο χρόνια της. Στα δεκαεπτά της η κυρία Μαρία έκανε το πρώτο παιδί της και ακολούθησαν άλλα δεκατρία. Σήμερα που και εκείνα έγιναν παππούδες και γιαγιάδες δηλώνουν με καμάρι: «Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο με φωνές παιδιών και γέλια. Τα μεγαλύτερα φρόντιζαν τα μικρότερα, ο ένας βοηθούσε τον άλλον. Αν αυτό δεν είναι ευτυχία, τι είναι;».
«Τα παιδιά είναι χαρά, όσα περισσότερα τόσο καλύτερα, αρκεί να υπάρχει αγάπη και συνεργασία μέσα στο σπιτικό». Αυτό ήταν το μότο της κυρίας Μαρίας και του αείμνηστου κυρ-Παναγή. Αυτό μεταλαμπάδευσαν στα δεκατέσσερα παιδιά τους. Η οικογένεια Ψαρομμάτη είναι μια τεράστια ευτυχισμένη οικογένεια που απλώθηκε σε όλον τον κόσμο!
Εβδομήντα τρία από τα μέλη της ζουν και διαπρέπουν στην Αμερική, την Αυστραλία και την Ευρώπη. Και βεβαίως, συνεχίζουν την παράδοση των πολλών παιδιών, όπως μάθαμε από την Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος και τον κ. Παύλου.
Η καταγωγή της οικογένειας είναι από την όμορφη Ελαφόνησο. Το 1937 ο αείμνηστος Παναγιώτης Ψαρομμάτης και η κυρία Μαρία, το γένος Νικηφόρου, παντρεύτηκαν και μετακόμισαν στα Ταμπούρια του Πειραιά. Τα μόνα έσοδά τους τότε προέρχονταν από ένα καφενείο που διατηρούσαν.
«Κάθε παιδί που αποκτούσα με έκανε πιο πλούσια και μου έδινε δύναμη να κάνω κι άλλα, πάντα με τη βοήθεια του Θεού. Γιατί τα παιδιά είναι ευλογία Θεού» λέει η κυρία Μαρία Ψαρομμάτη. «Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να κάνεις μια μεγάλη και καλή οικογένεια. Αρκεί να υπάρχει αγάπη και βλέπεις πως τα παιδιά κάνουν τα πλούτη» τη συμπλήρωνε πάντα ο αγαπημένος σύζυγός της.
ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΚΑΙ... ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ
<
Η φαμίλια με τα 181 μέλη από την Ελαφόνησο έως το Ορεγκον, το Κονγκό και το Σίδνεϊ
«Αρχικά, ιδιαίτερη πατρίδα της οικογενείας είναι η Μάνη και το όνομα της οικογένειας Ψαρομμάτη ήταν Μελά. Καθώς τα μέλη της πλήθαιναν, πολλοί εκ της οικογενείας Μελά επήραν διάφορα παρωνύμια, όπως Σκαλκογιάννη, Μαυρομιχάλη κ.τ.λ., μία εξ αυτών είναι και η οικογένεια Ψαρομμάτη. Μάλλον αφορμή βεντέτας έφερε την οικογένεια Ψαρομμάτη στην Ελαφόνησο, όπου παράλληλα με την αλιεία ασχολήθηκαν και με την γεωργία» μου γράφει ο ιερέας Σταύρος Ψαρομμάτης από τη μακρινή Αυστραλία μιλώντας μου σαν μέλος της οικογένειας, αφού, όπως μου εξηγεί, «ο θείος μου αείμνηστος Παναγιώτης Ψαρομμάτης ήταν αδελφός του πατέρα μου, του αειμνήστου Ανδρέου Ψαρομμάτη από την Ελαφόνησο Λακωνίας».
Ο πατήρ Σταύρος, περήφανος για την καταγωγή του αλλά και γιατί συνεχίζει την παράδοση της οικογένειας, δηλώνει: «Ο δεσμός της οικογένειας Ψαρομμάτη δεν επέτρεπε και δεν επιτρέπει να αισθάνεται κάποιο μέλος εκτός της οικογενείας. Οπότε, κάθε γεγονός χαράς ή λύπης μοιραζόταν ή πολλαπλασιαζόταν αναλόγως. Γράφοντας λοιπόν για ένα οποιοδήποτε πρόσωπο της οικογενείας Ψαρομμάτη, συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου. Ο παππούς μου, ο Μιχάλακας, όπως τον έλεγαν, πατέρας του Παναγιώτη, είχε εννέα παιδιά. Ο πατέρας μου, ο Ανδρέας, είχε ένδεκα παιδιά, χάσαμε τα έξι και έχουμε μείνει τα πέντε. Τα υπόλοιπα αδέλφια του Παναγιώτη είχαν από εννέα και δέκα παιδιά, μερικά τα πήρε ο Θεός και άλλα ζουν ακόμη. Τον θείο μου τον Παναγιώτη ευλόγησε ο Θεός με δεκατέσσερα παιδιά. Ο Θεός μού έδωσε επτά παιδιά, επήρε το μερτικό Του και αυτή τη στιγμή έχω πέντε παιδιά και δέκα εγγόνια».
Ο πατήρ Σταύρος, περήφανος για την καταγωγή του αλλά και γιατί συνεχίζει την παράδοση της οικογένειας, δηλώνει: «Ο δεσμός της οικογένειας Ψαρομμάτη δεν επέτρεπε και δεν επιτρέπει να αισθάνεται κάποιο μέλος εκτός της οικογενείας. Οπότε, κάθε γεγονός χαράς ή λύπης μοιραζόταν ή πολλαπλασιαζόταν αναλόγως. Γράφοντας λοιπόν για ένα οποιοδήποτε πρόσωπο της οικογενείας Ψαρομμάτη, συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου. Ο παππούς μου, ο Μιχάλακας, όπως τον έλεγαν, πατέρας του Παναγιώτη, είχε εννέα παιδιά. Ο πατέρας μου, ο Ανδρέας, είχε ένδεκα παιδιά, χάσαμε τα έξι και έχουμε μείνει τα πέντε. Τα υπόλοιπα αδέλφια του Παναγιώτη είχαν από εννέα και δέκα παιδιά, μερικά τα πήρε ο Θεός και άλλα ζουν ακόμη. Τον θείο μου τον Παναγιώτη ευλόγησε ο Θεός με δεκατέσσερα παιδιά. Ο Θεός μού έδωσε επτά παιδιά, επήρε το μερτικό Του και αυτή τη στιγμή έχω πέντε παιδιά και δέκα εγγόνια».
Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ
Τα πολλά παιδιά της οικογένειας Ψαρομμάτη φαίνεται ότι ήταν και ευχή
του παππού Μιχάλακα, γιατί, όπως μου γράφει ο ιερέας, ήταν μοναχογιός. Αλλά είχε «πίστη στην πρόνοια του Θεού», στην οποία όλη η οικογένεια στηρίζεται. Ο πατήρ Σταύρος λειτουργεί στην ενορία του Προφήτη Ηλία της Αυστραλίας. Μεγαλωμένος μέσα στη χριστιανική κίνηση του Σίδνεϊ με περίπου δεκαέξι χρόνια κατηχητικά σχολεία, χριστιανικές ομάδες και κατασκηνώσεις, προώθησε συστηματικά την κατήχηση μικρών και μεγάλων με ειδικά θέματα στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα, όπως μαθαίνουμε από την έκδοση για τα πενήντα χρόνια της ελληνορθόδοξης αρχιεπισκοπής.
«Πριν πανδρευτούμε με τη σημερινή πρεσβυτέρα μου, συμφωνήσαμε να κάνουμε όσα παιδιά μας δώσει ο Θεός και τελικά αυτά μας έδωσε και Τον δοξάζομε μέρα νύχτα» λέει.
Οι δεσμοί και οι αναμνήσεις του από την πατρίδα δεν σβήνουν. Τον θείο του τον Παναγιώτη τον θυμάται στα δύσκολα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που, όπως λέει, «βοήθησε με τρόπο διπλωματικό» τον τόπο του, την Ελαφόνησο, «ώστε να μην έχομε επεισόδια ούτε κατά την περίοδο της Κατοχής ούτε κατά την περίοδο του Εμφυλίου. Επισκέπτομαι την Ελλάδα κάθε δύο χρόνια περίπου και φέτος είναι η πρώτη φορά που δεν θα δω τον θείο μου. Αισθάνομαι ότι μία ακόμη ρίζα από τον δεσμό της οικογενείας μας έφυγε για να ριζώσει, όπως προσεύχομαι, εκεί όπου δεν υπάρχει θάνατος, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Τα πολλά παιδιά της οικογένειας Ψαρομμάτη φαίνεται ότι ήταν και ευχή
του παππού Μιχάλακα, γιατί, όπως μου γράφει ο ιερέας, ήταν μοναχογιός. Αλλά είχε «πίστη στην πρόνοια του Θεού», στην οποία όλη η οικογένεια στηρίζεται. Ο πατήρ Σταύρος λειτουργεί στην ενορία του Προφήτη Ηλία της Αυστραλίας. Μεγαλωμένος μέσα στη χριστιανική κίνηση του Σίδνεϊ με περίπου δεκαέξι χρόνια κατηχητικά σχολεία, χριστιανικές ομάδες και κατασκηνώσεις, προώθησε συστηματικά την κατήχηση μικρών και μεγάλων με ειδικά θέματα στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα, όπως μαθαίνουμε από την έκδοση για τα πενήντα χρόνια της ελληνορθόδοξης αρχιεπισκοπής. «Πριν πανδρευτούμε με τη σημερινή πρεσβυτέρα μου, συμφωνήσαμε να κάνουμε όσα παιδιά μας δώσει ο Θεός και τελικά αυτά μας έδωσε και Τον δοξάζομε μέρα νύχτα» λέει.
Οι δεσμοί και οι αναμνήσεις του από την πατρίδα δεν σβήνουν. Τον θείο του τον Παναγιώτη τον θυμάται στα δύσκολα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που, όπως λέει, «βοήθησε με τρόπο διπλωματικό» τον τόπο του, την Ελαφόνησο, «ώστε να μην έχομε επεισόδια ούτε κατά την περίοδο της Κατοχής ούτε κατά την περίοδο του Εμφυλίου. Επισκέπτομαι την Ελλάδα κάθε δύο χρόνια περίπου και φέτος είναι η πρώτη φορά που δεν θα δω τον θείο μου. Αισθάνομαι ότι μία ακόμη ρίζα από τον δεσμό της οικογενείας μας έφυγε για να ριζώσει, όπως προσεύχομαι, εκεί όπου δεν υπάρχει θάνατος, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΤΑΜΠΟΥΡΙΑ
Οι σχέσεις του με τον αείμνηστο θείο του Παναγιώτη Ψαρομμάτη ήταν πάντα καλές, όπως μου περιγράφει, και υπάρχουν στιγμές που δεν θα ξεχάσει ποτέ: «Ενθυμούμαι όταν για πρώτη φορά επισκέφτηκα την Ελλάδα το 1970. Αρρεβωνιάστηκα τη γειτονοπούλα μου και σημερινή πρεσβυτέρα μου και πήγαμε στον Πειραιά, στα Ταμπούρια, να πάρουμε και τις ευχές των θείων και εξαδελφών μας. Οι θείοι μου, κατενθουσιασμένοι που έπαιρνα του Κ
ωνσταντίνου Σαλάτα την κόρη, μας είχαν ετοιμάσει ένα θαυμάσιο τραπέζι. Με παρατηρούσε ο θείος μου που έτρωγα τη νοστιμότατη χωριάτικη σαλάτα και με το πλατύ του χαμόγελο μου λέγει: “Βλέπω, ανιψιέ, σου αρέσει η σαλατίτσα”. “Ναι, θείε μου, είναι το φαΐ μου”, του είπα. “Ε, καλά, μη μου κάνεις όρκους, το βλέπω”, και ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Εκείνος μιλούσε για την αρραβωνιαστικιά μου κι εγώ για τη χωριάτικη σαλάτα».
Οι σχέσεις του με τον αείμνηστο θείο του Παναγιώτη Ψαρομμάτη ήταν πάντα καλές, όπως μου περιγράφει, και υπάρχουν στιγμές που δεν θα ξεχάσει ποτέ: «Ενθυμούμαι όταν για πρώτη φορά επισκέφτηκα την Ελλάδα το 1970. Αρρεβωνιάστηκα τη γειτονοπούλα μου και σημερινή πρεσβυτέρα μου και πήγαμε στον Πειραιά, στα Ταμπούρια, να πάρουμε και τις ευχές των θείων και εξαδελφών μας. Οι θείοι μου, κατενθουσιασμένοι που έπαιρνα του Κ
ωνσταντίνου Σαλάτα την κόρη, μας είχαν ετοιμάσει ένα θαυμάσιο τραπέζι. Με παρατηρούσε ο θείος μου που έτρωγα τη νοστιμότατη χωριάτικη σαλάτα και με το πλατύ του χαμόγελο μου λέγει: “Βλέπω, ανιψιέ, σου αρέσει η σαλατίτσα”. “Ναι, θείε μου, είναι το φαΐ μου”, του είπα. “Ε, καλά, μη μου κάνεις όρκους, το βλέπω”, και ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Εκείνος μιλούσε για την αρραβωνιαστικιά μου κι εγώ για τη χωριάτικη σαλάτα». Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
Ο αείμνηστος Παναγιώτης Ψαρομμάτης πίστευε πως ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να ζει για να προσφέρεται στην οικογένειά του και στους άλλους. Αυτή είναι η μεγάλη χαρά. Στη σημερινή περιδίνηση του ανθρώπου γύρω από τα υλικά αγαθά, την καλοπέραση και την ανάγκη να τα δώσουμε όλα στην καριέρα, ο άνθρωπος μένει άδειος και λειψός. Η αληθινή ζωή είναι η προσφορά χωρίς όρια! Η αγάπη στους άλλους. Και πρώτα απ’ όλα στην οικογένεια και στον συνάνθρωπο. Η οικογένεια Ψαρομμάτη απαρτίζεται σήμερα από εκατόν ογδόντα ένα συνολικά μέλη. Βραβεύτηκε μάλιστα το 2007 στο Προεδρικό Μέγαρο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια με το ασημένιο γενεαλογικό δέντρο για την πολυτεκνία αλλά και τα εβδομήντα χρόνια έγγαμου βίου.
Καθηγητές, επιστήμονες, επιχειρηματίες, θεολόγοι, ιεροψάλτες, φοιτητές, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα σαν μια γροθιά στο δύσκολο παρόν μάς ανοίγουν τα μάτια για να δούμε ότι όπου βασιλεύει η αγάπη και η ομόνοια εκεί κάθε εχθρός νικιέται.
ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ-ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ
Ο αείμνηστος Παναγιώτης Ψαρομμάτης πίστευε πως ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να ζει για να προσφέρεται στην οικογένειά του και στους άλλους. Αυτή είναι η μεγάλη χαρά. Στη σημερινή περιδίνηση του ανθρώπου γύρω από τα υλικά αγαθά, την καλοπέραση και την ανάγκη να τα δώσουμε όλα στην καριέρα, ο άνθρωπος μένει άδειος και λειψός. Η αληθινή ζωή είναι η προσφορά χωρίς όρια! Η αγάπη στους άλλους. Και πρώτα απ’ όλα στην οικογένεια και στον συνάνθρωπο. Η οικογένεια Ψαρομμάτη απαρτίζεται σήμερα από εκατόν ογδόντα ένα συνολικά μέλη. Βραβεύτηκε μάλιστα το 2007 στο Προεδρικό Μέγαρο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια με το ασημένιο γενεαλογικό δέντρο για την πολυτεκνία αλλά και τα εβδομήντα χρόνια έγγαμου βίου.
Καθηγητές, επιστήμονες, επιχειρηματίες, θεολόγοι, ιεροψάλτες, φοιτητές, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα σαν μια γροθιά στο δύσκολο παρόν μάς ανοίγουν τα μάτια για να δούμε ότι όπου βασιλεύει η αγάπη και η ομόνοια εκεί κάθε εχθρός νικιέται.
ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ-ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.