(Της Κατερίνας Αγγελιδάκη)
Σαν να ξύπνησαν χθες. Σαν να κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου. Σαν να ζούσαν σε άλλη χώρα. Σαν να μην είχαν δρέψει όλες τις δάφνες του βαθιά διαβρωμένου κράτους που τους αναγόρευσε σε πνευματικές προσωπικότητες, σαν να μην είχαν πάρει μέρος πρώτοι και καλύτεροι στην ατέλειωτη γιορτή της πλαστής ευδαιμονίας που οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα. Σαν να μην συγχρωτίστηκαν ποτέ με διαπλεκόμενους της εξουσίας, σαν να μην πήραν θέσεις και βραβεία σφίγγοντας ύποπτα και λερά χέρια, σαν να μη σιώπησαν εγκληματικά χρόνια και χρόνια εξαργυρώνοντας τη μικρή ή μεγάλη αξία τους στο καλλιτεχνικό και επιστημονικό νυφοπάζαρο της καιρού τους. Σαν να μη βλέπουν τους εξαθλιωμένους συμπολίτες τους, σαν να μην ακούν τις φωνές απόγνωσης χιλιάδων ανέργων δίπλα τους, σαν να γεννήθηκαν σήμερα και είναι όλοι αθώοι του αίματος. Οι 32 επιφανείς πνευματικοί άνθρωποι που έστειλαν ανοιχτή επιστολή είναι όλοι υπέρμαχοι του μνημονίου. Μερικοί από αυτούς με έργο σημαντικό. Όλοι όμως αυτάρεσκα κλεισμένοι μέσα στην ελίτ της διάνοιάς τους και την υποτιθέμενη ασφάλεια των τίτλων τους, απευθύνονται με τόνο επικό... ζητώντας ύποπτη τόλμη και αρετή σε μια στιγμή που όλα κρίνονται-κι αυτοί μαζί. Οι 32 ταγοί δεν βρίσκουν ούτε ένα λόγο παρηγοριάς και κουράγιου να πουν στους χειμαζόμενους Έλληνες. Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου, όπως γράφουν σκωπτικά κάποιοι νηφάλιοι συνάδελφοι στις στήλες τους. Δεν θεωρούν ότι χρειάζεται. Παίζουν τα ρέστα τους σε ένα σικέ παιχνίδι δίχως αύριο. Δεν σκέφτονται καν, βολεμένοι μέσα στους ιερούς θώκους τους, ότι μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με εκείνους που γίνονται ολοένα και πιο επαχθείς στη συνείδηση ενός κόσμου που καταρρέει. Μόνο που δεν κατανοούν πως καταρρέουν κι αυτοί μαζί με όλο το σύστημα που υπηρέτησαν με το ταλέντο και τις αδυναμίες τους και ότι τίποτε από τα παλιά δεν είναι δυνατόν να μείνει στη θέση του. Σε όλες τις ιστορικές στιγμές τα πάντα ανατρέπονται με ορμή, δικαίως ή αδίκως. Αύριο, μεθαύριο, σε λίγα χρόνια ή πολλά, όσοι από αυτούς προλάβουν θα δουν την τράπουλα να ξαναμοιράζεται εξ’ αρχής. Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η Ελλάδα, μετά από αυτά που ζει και υφίσταται, θα συνεχίσει να έχει μνήμη χρυσόψαρου.
Σαν να ξύπνησαν χθες. Σαν να κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου. Σαν να ζούσαν σε άλλη χώρα. Σαν να μην είχαν δρέψει όλες τις δάφνες του βαθιά διαβρωμένου κράτους που τους αναγόρευσε σε πνευματικές προσωπικότητες, σαν να μην είχαν πάρει μέρος πρώτοι και καλύτεροι στην ατέλειωτη γιορτή της πλαστής ευδαιμονίας που οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα. Σαν να μην συγχρωτίστηκαν ποτέ με διαπλεκόμενους της εξουσίας, σαν να μην πήραν θέσεις και βραβεία σφίγγοντας ύποπτα και λερά χέρια, σαν να μη σιώπησαν εγκληματικά χρόνια και χρόνια εξαργυρώνοντας τη μικρή ή μεγάλη αξία τους στο καλλιτεχνικό και επιστημονικό νυφοπάζαρο της καιρού τους. Σαν να μη βλέπουν τους εξαθλιωμένους συμπολίτες τους, σαν να μην ακούν τις φωνές απόγνωσης χιλιάδων ανέργων δίπλα τους, σαν να γεννήθηκαν σήμερα και είναι όλοι αθώοι του αίματος. Οι 32 επιφανείς πνευματικοί άνθρωποι που έστειλαν ανοιχτή επιστολή είναι όλοι υπέρμαχοι του μνημονίου. Μερικοί από αυτούς με έργο σημαντικό. Όλοι όμως αυτάρεσκα κλεισμένοι μέσα στην ελίτ της διάνοιάς τους και την υποτιθέμενη ασφάλεια των τίτλων τους, απευθύνονται με τόνο επικό... ζητώντας ύποπτη τόλμη και αρετή σε μια στιγμή που όλα κρίνονται-κι αυτοί μαζί. Οι 32 ταγοί δεν βρίσκουν ούτε ένα λόγο παρηγοριάς και κουράγιου να πουν στους χειμαζόμενους Έλληνες. Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου, όπως γράφουν σκωπτικά κάποιοι νηφάλιοι συνάδελφοι στις στήλες τους. Δεν θεωρούν ότι χρειάζεται. Παίζουν τα ρέστα τους σε ένα σικέ παιχνίδι δίχως αύριο. Δεν σκέφτονται καν, βολεμένοι μέσα στους ιερούς θώκους τους, ότι μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με εκείνους που γίνονται ολοένα και πιο επαχθείς στη συνείδηση ενός κόσμου που καταρρέει. Μόνο που δεν κατανοούν πως καταρρέουν κι αυτοί μαζί με όλο το σύστημα που υπηρέτησαν με το ταλέντο και τις αδυναμίες τους και ότι τίποτε από τα παλιά δεν είναι δυνατόν να μείνει στη θέση του. Σε όλες τις ιστορικές στιγμές τα πάντα ανατρέπονται με ορμή, δικαίως ή αδίκως. Αύριο, μεθαύριο, σε λίγα χρόνια ή πολλά, όσοι από αυτούς προλάβουν θα δουν την τράπουλα να ξαναμοιράζεται εξ’ αρχής. Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η Ελλάδα, μετά από αυτά που ζει και υφίσταται, θα συνεχίσει να έχει μνήμη χρυσόψαρου.
(To Ποντίκι)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.