ΑΕΝΑΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

του Ralph Peters* - μετάφραση στην ελληνική: Βασιλική Καπόγιαννη**

Έχουμε εισέλθει σε μία εποχή συνεχούς διαμάχης. Οι πληροφορίες γίνονται άμεσα απόκτημα και είναι ο πιο ασταθής παράγοντας των καιρών μας. Έως τώρα,  η ιστορία ήταν μία αναζήτηση πληροφοριών, σήμερα η πρόκληση είναι η διαχείριση των πληροφοριών. Όσοι από εμάς μπορούν να ταξινομήσουν, συνοψίσουν, συνθέσουν και να εφαρμόσουν τη κατάλληλη γνώση αναρριχώνται - επαγγελματικά, οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά και κοινωνικά.

Για τις παγκόσμιες μάζες, κατεστραμμένες από πληροφορίες που δεν μπορούν να χειριστούν ή να ερμηνεύσουν αποτελεσματικά, η ζωή είναι  “άγρια, κτηνώδης και  βραχυκυκλώνει.
” Ο γενικός ρυθμός της αλλαγής είναι καταιγιστικός, και η πληροφόρηση είναι ταυτόχρονα και το κίνητρο και η δήλωση της αλλαγής. Οι άνθρωποι εκείνοι, σε κάθε χώρα και περιοχή, που δεν μπορούν να κατανοήσουν τον νέο κόσμο ή που δεν μπορούν να επωφεληθούν των αβεβαιοτήτων του, ή που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τη δυναμική του, θα  γίνουν οι βίαιοι εχθροί των ανεπαρκών τους κυβερνήσεων, των πιο τυχερών τους γειτόνων, και τελικά των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μπαίνουμε σε ένα νέο αμερικανικό αιώνα, στον οποίο θα γίνουμε ακόμα πιο πλούσιοι, πολιτισμικά πιο φονικοί, και όλο και περισσότερο ισχυροί. Θα εξεγείρουμε μίση χωρίς προηγούμενο.
Ζούμε σε μια εποχή πολλαπλών αληθειών. Εκείνος που προειδοποιεί για τη  “σύγκρουση των πολισμών” είναι ασυνεπώς σωστός. Ταυτόχρονα, θα δούμε μεγαλύτερα επίπεδα εποικοδομητικής διακίνησης μεταξύ πολιτισμών, από ποτέ άλλοτε. Το μέλλον είναι λαμπρό—και ταυτόχρονα πολύ ζοφερό. Πιο πολλοί άνδρες και πιο πολλές γυναίκες θα απολαύσουν υγεία και ευημερία περισσότερο από ποτέ, εν τούτοις περισσότεροι θα ζουν στην ανέχεια ή αναταραχή, ίσως μόνο εξαιτίας της αγριότητας της δημογραφίας.
Θα υπάρξει περαιτέρω δημοκρατία—εκείνη η επιδέξια  φιλελεύθερη μορφή ιμπεριαλισμού—και μεγαλύτερη λαϊκή άρνηση της δημοκρατίας. Μία από τις καθοριστικές διχοτομήσεις του μέλλοντος θα είναι η διαμάχη μεταξύ των ηγετών της πληροφόρησης και των θυμάτων της.

Στο παρελθόν, η πληροφορική ενδυνάμωση ήταν ζήτημα κυρίως των έσω και των έξω, τόσο στοιχειώδες όσο και η διαχώριση της κοινωνίας σε μορφωμένους κι αμόρφωτους. Ενώ η ανώτερη πληροφόρηση—συχνά ενσωματωμένη σε στρατιωτική τεχνολογία—σκότωνε ανθρώπους καθ’όλη τη διάρκεια της ιστορίας, τα αποτελέσματά της έτειναν να είναι πολιτικά καθοριστικά αλλά όχι προσωπικά επεμβατικά (μετά το πέρας του βιασμού και της λεηλασίας). Η τεχνολογία  είχε μάλλον την τάση να συντρίψει τα τείχη της πόλης παρά να αλλάξει τη φύση της πόλης. Η έγερση της σύγχρονης Δύσης, άλλαξε το πρότυπο. Είτε μιλώντας για στερήσεις είτε μιλώντας για μετακινήσεις  που προκλήθηκαν στην Ευρώπη μέσω της εισαγωγής της μηχανικής παραγωγής ή αλλού από τη σπουδαία εποχή του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, μία έκρηξη αποπροσανατολιστικής πληροφόρησης διείσδυσε ακόμα περισσότερο μέσα στις “δομές της καθημερινότητας” του Braudel. Ιστορικά, η άγνοια  ήταν ευτυχία. Σήμερα, η άγνοια  δεν είναι πλέον ενδεχόμενο, μόνο σφάλμα.

Η σύγχρονη επέκταση των διαθέσιμων πληροφοριών είναι ανυπολόγιστη, απεριόριστη και καταστροφική για τα άτομα και για ολόκληρους πολιτισμούς που δεν την κατέχουν. Οι ριζοσπαστικοί  φονταμενταλιστές—ο βομβιστής στην Ιερουσαλήμ ή στην Οκλαχόμα, οι ηθικοί τρομοκράτες στη δεξιά  ή οι δικτατορικοί πολυπολιτισμικοί  στην αριστερά—είναι όλοι αδέλφια, όλοι απειλούμενοι από την αλλαγή, φοβούμενοι το μέλλον και αποξενωμένοι από πληροφορίες που δεν μπορούν να συμβιβάσουν με τις ζωές ή τις φιλοδοξίες τους. Λαχταρούν να επιστρέψουν σε μία χρυσή εποχή που ποτέ δεν υπήρξε, ή να δημιουργήσουν έναν παράδεισο με το δικό τους περιοριστικό σχέδιο. Δεν κατανοούν πλέον τον κόσμο και ο φόβος τους είναι ρευστός.

Η πληροφόρηση καταστρέφει παραδοσιακές δουλειές και παραδοσιακούς πολιτισμούς, αποπλανεί, προδίδει, εν τούτοις παραμένει άτρωτη. Πως να αντεπιτεθείτε στις πληροφορίες που άλλοι έχουν  στρέψει εναντίον σας; Δεν υπάρχει αποτελεσματική επιλογή άλλη από την ανταγωνιστική επίδοση. Για τα άτομα και τους πολιτισμούς που δεν μπορούν να συμμετάσχουν ή να συναγωνιστούν την αυτοκρατορία της πληροφόρησης, υπάρχει μόνο αναπόφευκτη αποτυχία (σημείωση, το ίντερνετ είναι για τους τεχνο-ικανούς δυσαρεστημένους ότι τα Ηνωμένα Έθνη για τις περιθωριακές πολιτείες: προσφέρει την ψευδαίσθηση της δύναμης και της κοινότητας).
Η απόπειρα των Ιρανών mullahs (μουλάς) να αποσυρθούν από το μοντερνισμό απέτυχε, αν και ένα πτώμα με τουρμπάνι ακόμα παραπατά στη γειτονιά. Η πληροφόρηση, από το ίντερνετ έως τα βίντεο με ροκ μουσική, δεν θα περιοριστεί, και  ο φονταμενταλισμός δεν μπορεί να ελέγξει τα παιδιά της. Τα θύματα προσφέρονται εθελοντικά.

Αυτοί οι μη ανταγωνιστικοί πολιτισμοί, όπως οι Αραβο-Ιρανοί Ισλαμιστές ή οι rejectionist ( οι απορριπτικοί- κίνημα Παλαιστίνιων δυνάμεων που απορρίπτει οποιαδήποτε λύση που έχει να κάνει με το να παραδοθούν) τμήμα του δικού μας πληθυσμού, είναι εξοργισμένοι. Οι πολιτισμοί τους υφίστανται επίθεση, οι πολύτιμες αξίες τους έχουν αποδειχθεί μη λειτουργικές  και οι επιτυχημένοι προχωρούν χωρίς αυτούς. Ο απολυμένος εργάτης στην Αμερική και ο Ταλιμπάν εθνοφρουρός είναι αδελφοί όσον αφορά στα βάσανα.

Είναι φανερό ότι καθ’όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ της κορυφής και της βάσης έγινε μικρότερο, είτε μιλάμε για άτομα, είτε για κράτη και σε κάποιες περιπτώσεις για ηπείρους. Περαιτέρω, τα άτομα ή τα κράτη θα μπορούσαν να “τα καταφέρουν” βασιζόμενοι μόνο στο εργατικό δυναμικό και στη θέληση του για την εφαρμογή. Μπορείτε να δουλέψετε σκληρότερα από το γείτονά σας και να νικήσετε στην αγορά.
Υπήρξε μία σκληρή δικαιοσύνη σ’ αυτό, και προσέφερε σχεδόν οικουμενική ελπίδα. Αυτό το μοντέλο έχει πεθάνει. Σήμερα, υπάρχει αυξανόμενο πλεόνασμα εργατικού δυναμικού σε μία εποχή εξοικονόμησης εργασίας μέσω μηχανών και μεθόδων. Στη χώρα μας, έχουμε δει συνδικάτα εργατών να μετατοπίζονται από την κεντρική σκηνή  σε μία άσχετη κατάσταση. Η τάση δεν θα αντιστραφεί.
Την ίδια στιγμή, οι προσδοκίες έχουν αυξηθεί δραματικά. Υπάρχει μία παγκόσμια αίσθηση αθέτησης υποσχέσεων, ψεμμάτων που λέγονται. Οι άνθρωποι σε μεγάλο μέρος του πλανήτη πιστεύουν ότι έχουν παίξει σύμφωνα με τους κανόνες που τους έχουν τεθεί (στα μετόπισθεν, συχνά δεν έχουν παίξει), απλά για να διαπιστώσουν πως κάποια απροσδιόριστη δύναμη άλλαξε τους κανόνες εν μία νυκτί.
Ο Αμερικανός που αποφοίτησε από το σχολείο στη δεκαετία του 1960 περίμενε να είχε μία καλή δουλειά η οποία θα του έδινε σιγουριά για την οικογένειά του και μία λογικά αυξανόμενη ευμάρεια. Για πολλούς τέτοιους Αμερικανούς, ο κόσμος κατέρρευσε, ακόμη και αν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τους πειράζουν με εικόνες ενός ακόμα πιό πλούσιου, λαμπερού και γεμάτου διασκέδαση κόσμου από τον οποίο είναι αποκλεισμένοι. Αυτοί οι πολίτες που έχουν απορριφθεί αισθάνονται ότι η κυβέρνησή τους δεν είναι πιά γι’αυτούς, αλλά μόνο για τους προνομιούχους. Κάποιοι αναζητούν παρηγοριά στη θρησκεία. Οι περισσότεροι παραμένουν νομοταγείς, σκληρά εργαζόμενοι πολίτες. Άλλοι όχι.

Ο ξένος δίδυμος είναι ο Ισλαμιστής, ή ο υπο-Σαχάριος Αφρικανός, ή ο Μεξικανός απόφοιτος πανεπιστημίου αντιμετωπίζει μία ταλαντευόμενη κυβέρνηση, την ανεργία, τον αποκλεισμό από τις απολαβές της διαφθοράς που παραμορφώνει τη κοινωνία του, το γάμο μέσα στην ανέχεια ή την αδυναμία γάμου, και έναν κατακλυσμό πληροφόρησης που του λέει (με υπερβολή και ατιμία) πόσο καλά ζει η Δύση.
Σε αυτήν την εποχή των επιχειρήσεων για τις σειρές της τηλεόρασης, των βίντεο, και των δορυφορικών πιάτων, αυτός ο νέος, πικραμένος άνδρας βλέπει τη στρεβλή εικόνα μας, μέσα από τις επαναλήψεις της Δυναστείας και του Ντάλλας, ή από δορυφορικές συνδέσεις τύπου Baywatch, πηγές τις οποίες απορρίπτουμε πολύ γρήγορα ως γελοίες και ανάξιες σοβαρής θεώρησης  ως παράγοντες που επηρεάζουν τα παγκόσμια ζητήματα. Αλλά  η επίδρασή τους είναι καταστροφική, πέρα από λέξεις. Το Χόλυγουντ πηγαίνει εκεί όπου το Χάρβαρντ ποτέ δεν εισχώρησε, και ο ξένος, ανίκανος να αγγίξει την πραγματικότητα της Αμερικής, αγγίζεται από τις ανεύθυνες φαντασιώσεις της Αμερικής για τον εαυτό της και βλέπει ένα διαβολικά μεγευτικό, ωμά σεξουαλικό, τρομακτικό κόσμο, από τον οποίο είναι αποκλεισμένος, έναν κόσμο πλούτου που μπορεί να κρίνει μόνο σε σχέση με τη δική του φτώχεια.
Οι περισσότεροι πολίτες της υφηλίου δεν είναι οικονομολόγοι, αντιλαμβάνονται τον πλούτο ως ανελαστικό, τη κατοχή του ως παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Αν η παρακμιακή Αμερική (όπως φαίνεται στην οθόνη) είναι τόσο βαθύπλουτη, είναι απλώς επειδή η Αμερική έχει λεηλατήσει μία αποδυναμωμένη ομάδα ή χώρα ή περιοχή. Προσθέτοντας στην αντιληπτή παραφωνία, ο παραμερισμένος ξένος δεν μπορεί να τετραγωνίσει την ορατά ηθική διαφθορά της Αμερικής, μία διακωμώδηση όλων αυτών που του έχουν πει ότι πρέπει να εκτιμά, με τη σταθερή σωφρονιστική δύναμη της Αμερικής.
Πως μπορεί ένα έθνος του οποίου οι γυναίκες είναι “όλες πόρνες” να σκηνοθετήσει την Καταιγίδα της Ερήμου;  Είναι προσβολή στο Θεό, και πρέπει να υπάρχει δαιμονική απάντηση, ένα σώμα συνωμοσιών και καταπίεσης στο οποίο η δική του κοσμική, απογοητευτική ελίτ είναι συνένοχη. Η επιθυμία του παραμερισμένου ξένου είναι πιθανόν να επιτεθεί στη “Μεγάλη Σατανική Αμερική,” όμως η Αμερική βρίσκεται μακριά (για την ώρα), οπότε δρα βίαια στη δική του γειτονιά. Δεν παραδέχεται καμία προσωπική ενοχή για την αποτυχία του, ούτε αντέχει τη πιθανότητα ότι ο πολιτισμός του  “δεν δουλεύει.” Η ευθύνη βρίσκεται πάντοτε αλλού. Η λατρεία της θυματοποίησης γίνεται παγκόσμιο φαινόμενο και είναι πηγή ενεργητικής έχθρας.

Είναι της μόδας μεταξύ της παγόσμιας ελιτ των διανοούμενων να επικρίνουν “την Αμερικάνικη κουλτούρα,” με τους ντόπιους κριτικούς να παραπονούνται δυνατότερα απ’ όλους. Αλλά οι παραδοσιακές ελίτ διανοουμένων έχουν όλο και μικρότερη σχέση, αντικαθιστώνται από γνωστικές-πρακτικές ελίτ—μορφές όπως ο Μπιλ Γκεϊτς, ο Στήβεν Σπίλμπεργκ, η Μαντόνα, ή πιο επιτυχημένοι πολιτικοί μας—άνθρωποι που μπορούν να αναγνωρίσουν ή να δημιουργήσουν λαϊκές επιθυμίες, ανασκευάζοντας τον εαυτό τους όπως χρειάζεται.
Η σύγχρονη Αμερικανική κουλτούρα είναι η ισχυρότερη στην ιστορία και η πιό καταστροφική για ανταγωνιστικές κουλτούρες. Ενώ κάποιες άλλες κουλτούρες, όπως αυτές της Ανατολικής Ασίας, δείχνουν αρκετά ισχυρές ώστε να επιβιώσουν από την επίθεση των προσαρμόσιμων συμπεριφορών, οι περισσότερες δεν είναι. Η μεγαλοφυία, το μυστικό όπλο της Αμερικανικής κουλτούρας, είναι η ουσία που απεχθάνονται οι ελιτ: η δική μας είναι η πρώτη γνήσια κουλτούρα για τον άνθρωπο. Τονίζει την άνεση και την ησυχία—ευκολία—και παράγει ευχαρίστηση για τις μάζες. Είμαστε το όνειρο του Καρλ Μαρξ, και ο εφιάλτης του.

Οι κοσμικοί και θρησκευτικοί επαναστάτες του αιώνα μας έχουν κάνει τι ίδιο ακριβώς λάθος, υποθέτοντας ότι οι εργάτες του κόσμου ή οι πιστοί ανυπομονούν να επιστρέψουν σπίτι το βράδυ για να μελετήσουν τον Μαρξ ή το Κοράνι. Λοιπόν, ο Joe Sixpack, ο Ivan Tipichni, κι ο Ali Quat θα προτιμούσαν το “Baywatch.” Η Αμερική το έχει ανακαλύψει  και είμαστε πανέξυπνοι στο να βάζουμε σε λειτουργία τη γνώση μας και η πολιτισμική μας ισχύς εμποδίζει ακόμα και εκείνους τους πολιτισμούς που δεν υπονομεύουμε. Δεν υπάρχει “ισάξιος ανταγωνιστής” στο πολιτισμικό (ή στρατιωτικό) κλάδο. Η πολιτισμική μας αυτοκρατορία έχει τους εθισμένους—άντρες και γυναίκες παντού—φωνάζοντας για περισσότερο. Και πληρώνουν για το δικαίωμα στην αυταπάτη τους.

Η Αμερικανική κουλτούρα κατακρίνεται για τη παροδικότητά της, για τα  “μίας χρήσης” προϊόντα. Αλλά εκεί βρίσκεται η δύναμή της. Όλες οι προγενέστερες κουλτούρες επιζητούσαν την ιδανική εκπλήρωση η οποία, μόλις προσεγγιστεί, μπορεί να υποστεί στατική τελειότητα. Η Αμερικανική κουλτούρα δεν πρόκειτα για το σκοπό, αλλά για το μέσον, τη δυναμική διαδικασία που δημιουργεί, καταστρέφει, και δημιουργεί εκ νέου. Αν τα έργα μας είναι παροδικά, τότε λοιπόν είναι και τα μεγαλύτερα δώρα της ζωής —το πάθος, η ομορφιά, η ποιότητα του φωτός ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, ακόμη και η ίδια η ζωή. Η Αμερικανική κουλτούρα είναι ζωντανή.

Αυτή η ζωντάνια, αυτή ζωτικότητα, αντανακλάται στο στρατό μας: Δεν προσδοκούμε να επιτύχουμε τελικές λύσεις, μόνο συνεχή βελτίωση. Όλες οι προγενέστερες κουλτούρες, γενικές και στρατιωτικές, επιζητούσαν την ιδανική ζωή και το παγίωμά της. Οι Αμερικανοί, ένστολοι ή μη, πάντοτε αποδέχονταν την αλλαγή (αν και κάποιοι δεν την έχουν αποδεχτεί, και ο συντηρητισμός τους δρα ως μία υγιή τροχοπέδη στα εθνικά μας πλεόνασματα). Η Αμερικανική κουλτούρα είναι η κουλτούρα των ατρόμητων.

Η δική μας κουλτούρα είναι επίσης η πρώτη που επιδιώκει να συμπεριλάβει παρά να αποκλείσει. Οι  ταινίες που είναι πιό μισητές από τη διανοούμενη ελίτ -εκείνες που έχουν ως θέμα την ακραία βία και για τους νικητές τα λάφυρα, το σεξ- είναι τα πιο δημοφιλή πολιτισμικά όπλα μας, που αγοράζονται ή αποκτώνται λαθραία παντού. Οι Αμερικανικές ταινίες δράσης, που είναι συχνά απαίσιες αντιγραφές, είναι διαθέσιμες από τον Άνω Αμαζόνιο έως το Mandalay. Είναι πιο δημοφιλείς και από τη μουσική μας, γιατί είναι πιο εύκολα κατανοητές. Οι ταινίες δράσης του Σταλόνε ή του Σβάρτσενεϊγκερ ή του Τσακ Νόρις βασίζονται σε οπτικές διηγήσεις που δεν απαιτούν διάλογο για την βασική κατανόηση. Θέμα τους είναι ο παγκόσμιος μύθος, το προ-κείμενο, ο εορτασμός των βασικότερων παρορμήσεων (αν και ακόμα δεν έχουμε φτιάξει μία ταινία τόσο βίαιη και σκληρή όσο η Ιλιάδα). Βασίζονται σε έναν ήρωα, έναν κακό, μία γυναίκα, που πρέπει να προστατευθεί  ή να κερδηθεί—στη βία και στο σεξ. Μπορείτε να παραπονείστε μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Η καρτερική δημοτικότητα του εξωτερικού για τις τετριμένες σειρές του Ράμπο, μας λέει περισσότερα  για την ανθρωπότητα από  μία βιβλιοθήκη γεμάτη φιλολογικές αναλύσεις.

Όταν μιλάμε για παγκόσμια επανάσταση στην πληροφόρηση, η επίδραση των εικόνων  βίντεο είναι πιό άμεση και έντονη από αυτή των υπολογιστών. Η εικόνα υπερισχύει του κειμένου στην μαζική ψυχή, και οι υπολογιστές παραμένουν ένα επακόλουθο κειμένου, απαιτώντας υψηλής τάξης ικανότητες:  οι υπολογιστές διαχωρίζουν το πεδίο των προνομιούχων. Χρησιμοποιούμε τη τεχνολογία για να αυξήσουμε το πλούτο, την ισχύ και τις ευκαιρίες μας. Οι υπόλοιποι ανεβαίνουν με τη λαϊκή κουλτούρα. Αν η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, οι ταινίες είναι η κοκαϊνη του. Όταν το εμείς και το αυτοί συγκρούονται, μας σοκάρουν με βία, αλλά, στατιστικά εμείς κερδίζουμε.

Καθώς οι άνθρωποι κατακλύζονται όλο και περισσότερο από πληροφορίες, ή τις στερούνται μέσω των επιδράσεων των τεχνολογιών που βασίζονται στη πληροφόρηση, θα υπάρχει περισσότερη βία. Τα θύματα της πληροφόρησης συχνά δεν θα βρίσκουν διέξοδο.  Όσο η δουλειά γίνεται πιο εγκεφαλική, εκείνοι που δεν θα βρουν τη θέση τους θα ανταποκριθούν με την άρνηση της λογικής.
Θα δούμε κράτη και ηπείρους να διαχωρίζονται μεταξύ πλουσίων και φτωχών με την αντιστροφή των οικονομικών τάσεων του 20ου αιώνα. Τα αναπτυσσόμενα κράτη δεν θα μπορούν να βασιστούν στις βιομηχανίες παραγωγής, γιατί πάντοτε θα υπάρχει ένα άλλο κράτος που πρόθυμα θα δουλέψει για λιγότερα. Οι μη-έχοντες θα μισήσουν και θα προσπαθήσουν να επιτεθούν στους κατέχοντες. Και θα συνεχίσουν να θεωρούν εμάς στις Ηνωμένες Πολιτείες ως τους απόλυτους κατέχοντες. Οι Πολιτείες θα αγωνίζονται για οφέλη και εκδίκηση καθώς οι κοινωνίες τους βράζουν.
Πέρα από το παραδοσιακό έγκλημα, η τρομοκρατία θα γίνει η πιο συνήθης μορφή βίας, αλλά  η πανεθνική εγκληματικότητα, η κοινωνική διαμάχη, οι αποσχίσεις, οι διαμάχες για τα σύνορα και οι συμβατικοί πόλεμοι θα συνεχίσουν να μαστίζουν το κόσμο, μολονότι οι “μικρότερες” διαμάχες στατιστικά υπερισχύουν. Για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα, τους πολίτες, τους συμμάχους ή τους πελάτες τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναγκαστούν να παρέμβουν σε κάποιους από αυτούς τους αγώνες. Θα επικρατήσουμε στρατιωτικά όποτε έχουμε την τόλμη να το κάνουμε.

Δεν θα υπάρξει ειρήνη. Σε οποιαδήποτε στιγμή στην υπόλοιπη ζωή μας, θα υπάρχουν πολλαπλλές διαμάχες με παραλλαγμένες μορφές σε όλη την υφήλιο. Οι βίαιες διαμάχες θα μονοπωλούν τα πρωτοσέλιδα, αλλά οι πολιτισμικοί και οικονομικοί αγώνες θα γίνουν πιό σταθεροί και τελικά πιο αποφασιστικοί.
Ο πραγματικός ρόλος των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ θα είναι να κρατήσεουν το κόσμο ασφαλή για την οικονομία μας κι ανοιχτό στην πολιτισμική μας επίθεση.   Για αυτό το σκοπό, θα πραγματοποιήσουμε μία σειρά από φόνους. Κατασκευάζουμε ένα στρατό βασισμένο στη πληροφόρηση  για να πραγματοποιήσει αυτούς τους φόνους.
Θα χρειαστεί πολύ ισχύς ακόμα, αλλά η περισσότερη στρατιωτική μας δεξιοτεχνία θα αποτελείται από τη γνώση του εχθρού καλύτερα από τον ίδιον, τη χειραγώγηση των δεδομένων για αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα και την άρνηση παρόμοιων ευκαιριών στους αντιπάλους μας. Αυτό θα συμπεριλάβει ένα μεγάλο ποσοστό τεχνολογίας, αλλά τα σχετικά συστήματα δεν θα είναι οι βρυκόλακες του προυπολογισμού, όπως οι ανθρώπινες βόμβες και τα υποβρύχια επίθεσης, που συνεχίζουμε να αγοράζουμε μέσω αδράνειας, συναισθηματικής προσκόλλησης και την δύναμη των λόμπι της βιομηχανίας άμυνας.
Οι πιο σημαντικές μας τεχνολογίες θα είναι εκείνες που θα υποστηρίζουν τους στρατιώτες και τους Πεζοναύτες του εδάφους, οι οποίοι υποστηρίζουν τις διοικητικές αποφάσεις και που μας επιτρέπουν να σκοτώνουμε με ακρίβεια και να επιβιώνουμε εν μέσω σύγχυσης (όπως στα πολυδιάστατα αστικά πεδία μάχης). Τη μόνη χρήση που μπορούμε να φανταστούμε για το στόλο υποβρυχίων μας είναι να  ξηλώσουμε τα όπλα τους, να τα προσαράξουμε  και να μετατρέψουμε τα σκάφη σε εργατικές κατοικίες. Δεν θα υπάρξει καμία αιτιολογία για βομβιστικά δισεκατομμυρίων δολλαρίων.

Για την επόμενη γενιά, ίσως και περισσότερο, δεν θα αντιμετωπίσουμε κανένα ισάξιο στρατιωτικό ανταγωνιστή. Οι εχθροί μας, θα  μας προκαλέσουν με διαφορετικά μέσα. Οι βίαιοι δράστες που θα αντιμετωπίσουμε θα είναι συχνά μικρές, εχθρικές ομάδες που κατέχουν απρόσμενα έξυπνες ικανότητες ή απλά μία εκπληκτική θέληση για βία (ή και τα δύο). Η αποστασιοποιημένη ελίτ, και όχι οι ξένοι στόλοι, είναι που πρέπει να μας ανησυχούν. Η αστικοποίηση του παγκόσμιου τοπίου είναι μεγαλύτερη απειλή για τις επιχειρήσεις μας από οποιοδήποτε υπάρχον ή προβλεπόμενο στρατιωτικό σύστημα. Δεν θα ασχοληθούμε με τους πολέμους της Realpolitik, αλλά με τις διαμάχες που ανθίζουν από τα συλλογικά συναισθήματα, τα υπο-εθνικά συμφέροντα και την κατάρρευση του συστήματος. Το μίσος, ο φθόνος και η απληστία—συναισθήματα παρά στρατηγική—θα θέσουν τους όρους των αγώνων.

Θα επιβιώσουμε και θα κερδίσουμε οποιαδήποτε διαμάχη, εκτός ίσως από μία κατακλυσμική χρήση όπλων μαζικής καταστροφής. Αλλά οι συνεχείς διαμάχες στις οποίες παρεμβαίνουμε επιλεκτικά, θα είναι τόσο άθλιες όσο και οποιαδήποτε άλλη μορφή εχθροπραξίας για τους στρατιώτες και τους Πεζοναύτες που εμπλέκονται. Η λόγχη θα συνεχίσει να είναι σχετική, ωστόσο, η έξυπνη χρήση της πληροφορικής ανωτερότητας θα πρέπει ταυτόχρονα να ακονίσει αυτή τη λόγχη και να μας επιτρέψει να νικήσουμε κάποιους—αλλά ποτέ όλους—τους εχθρούς μας πέρα από την εμβέλεια της λόγχης. Το πλεονέκτημα της πληροφόρησης υπεράνω κάθε άλλου κράτους θα είναι τόσο τεράστιο, που η μεγαλύτερη πρόκληση στο πεδίο μάχης  θα είναι η χειραγώγηση της δύναμής της. Η πιθανή εθνική αδυναμία θα είναι η αποτυχία δατήρησης της ηθικής και ωμής φυσικής ισχύος να ωθήσουμε αυτή τη λόγχη στη καρδιά του εχθρού.

Οι πιλότοι και οι πλοίαρχοι, καθώς και τα διοικητικά στελέχη της άμυνας, απαιτούν μοντέλα απειλών τα οποία να απεικονίζουν τη χώρα Α ή Β να ξεπερνά τη στρατιωτική ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών σε 10 με 20 χρόνια. Ξέχασέ το. Η στρατιωτική μας δύναμη είναι βασισμένη στη κουλτούρα. Δεν μπορούν να μας ανταγωνιστούν χωρίς να γίνουν σαν εμάς. Οι συνετοί ανταγωνιστές δεν θα προσπαθήσουν καν να μας νικήσουν με τους δικούς μας όρους, θα προτιμήσουν να  μετατοπίσουν το χώρο του παιχνιδιού μακριά από στρατιωτικές αναμετρήσεις ή να στραφούν στη τρομοκρατία και στις ανορθόδοξες μορφές επίθεσης κατά της εθνικής μας ακεραιότητας. Μόνο οι ανόητοι θα πολεμήσουν δίκαια.

Τα μοντέλα απειλών συναρμολογημένα από νεκρά μέρη, θα πείσουν το Κογκρέσο πως οι Ρώσοι απλά παίρνουν μιά βαθιά ανάσα ή πως οι Κινέζοι βρίσκονται μόνο μερικά μίλια μακριά από τις ακτές της Καλιφόρνια. Και θα θεωρούν πως ενώ οι ξένες δυνάμεις παίρνουν όλες τις σωστές αποφάσεις, αναλύουν κάθε τάση σωστά και συνεχίζουν να επιτυγχάνουν όλο και υψηλότερους δείκτες οικονομικής ανάπτυξης, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παίρνουν έναν υπνάκο. Αντιθέτως. Πέρα από τη περιφέρεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε εγρήγορση και ηγούνται μίας δεύτερης “βιομηχανικής” επανάστασης η οποία θα κάνει την αρχική βιομηχανική επανάσταση που αποκορύφωσε τη μεγάλη εποχή του ιμπεριαλισμού, να μοιάζει με πρόβα ερασιτεχνών. Μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν την ικανότητα σύνθεσης, τους υποστηρικτικούς νόμους και την πολιτισμική ευστροφία να παραμένουν στην αιχμή της δημιουργίας πλούτου.

Όχι πολύ καιρό πριν, οι Ρώσοι επρόκειτο να μας ξεπεράσουν. Μετά ήταν οι πλούσιοι πετρελαιοπαραγωγοί Άραβες, μετά οι Ιάπωνες. Ένας βραβευμένος οικονομολόγος ακόμα, υπολόγισε ότι η σεμνότυφη Ευρώπη θα κυριαρχούσε τον επόμενο αιώνα (συνταγή βέβαιης ανίας, εάν αλήθευε). Τώρα οι Κινέζοι είναι η νέμεσή μας. Αναμφίβολα οι βιομηχανικές Κασσάνδρες θα βρουν σύντομα  ένα λόγο να φοβούνται τα Γκαλαπάγκος. Εν τω μεταξύ, ο μέσος Αμερικανός μπορεί να περιμένει μεγαλύτερο πρσδόκιμο ζωής, ασφαλή συνταξιοδότηση και ελεύθερη συμμετοχή στον πιο θριαμβευτικό πολιτισμό της ιστορίας. Για την πλειονότητα των πολιτών μας, ο χυδαίος, σχεδόν χαοτικός, εκπληκτικός μας πολιτισμός είναι η μεγαλύτερη μηχανή θετικής αλλαγής στην ιστορία.  Η ελευθερία  λειτουργεί.

Στη στρατιωτική σφαίρα, θα είναι αδύνατο να ανταγωνιστούν ή να πλησιάσουν τις ικανότητες της δύναμης που βασίζεται στη πληροφόρηση επειδή είναι ορατά μία φυσική συνέπεια του πολιτισμού μας. Ο Στρατός μας που βασίζεται στην πληροφόρηση θα χρησιμοποιήσει πολλά καταπληκτικά εργαλεία, αλλά ο πυρήνας της δύναμης θα συνεχίσει να είναι ο στρατιώτης, όχι η μηχανή, και οι στρατιώτες μας θα έχουν τέτοιες επιδεξιότητες, που άλλοι πολιτισμοί δεν θα μπορέσουν να αντιγράψουν.
Οι αναλυτές νοημοσύνης, ξεφεύγοντας από την ανθρώπινη πολυπλοκότητα, αρέσκονται να προβάλλουν τις δυνατότητες του εχθρού βασιζόμενοι στα συστήματα τα οποία ένας αντίπαλος πιθανόν να αποκτήσει. Αλλά η αγορά ή η κατασκευή πραγμάτων δεν φτάνει. Δεν λειτούργησε για  τον Σαντάμ Χουσεϊν και δεν λειτούργησε για το Πεκίνο. Η πολύπλοκη ανθρωπο-μηχανική διασύνδεση  που αναπτύσσεται στο στρατό των ΗΠΑ θα είναι αδύνατο να αντιγραφεί στο εξωτερικό γιατί κανένα άλλο κράτος δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει και να εξισωθεί με τη πληροφορική επιδεξιότητα των αξιωματικών και των στρατιωτών.
Για όλα τα παράπονα— από πολλές απόψεις δικαιολογημένα—σχετικά με τα συστήματα της δημόσιας εκπαίδευσης, την ολιστική και συνεργειακή φύση της εκπαίδευσης στην κοινωνία και στην κουλτούρα, μεταδίδουν στους αυριανούς στρατιώτες και Πεζοναύτες μία κατανόηση της τεχνολογίας σαν δεύτερη φύση και την ικανότητα ταξινόμησης και αφομοίωσης μεγάλου αριθμού δεδομένων που κανένας άλλος πληθυσμός δεν θα επιτύχει. Η πληροφορική επιδεξιότητα του μέσου μεσοαστικού παιδιού είναι τρομακτική για οποιονδήποτε που έχει γεννηθεί πριν από το 1970. Τα παιδιά των υπολογιστών λειτουργούν σε ένα επίπεδο το οποίο οι ξένες ελιτ μόλις που διαχειρίζονται και αυτό έχει να κάνει τόσο με τις τηλεοπτικές διαφημίσεις, τα  CD-ROM και τα αλλόκοτα βιντεοπαιχνίδια, όσο και με την αίθουσα διδασκαλίας.

Ξεπερνούμε το μοντέλο εκπαιδευτικού συστήματος του 19ου αιώνα  όσο έχουμε ξεπεράσει και το επανδρωμένο βομβαρδιστικό. Εν τω μεταξύ, τα παιδιά μας υφίστανται μία διαδικασία Δαρβινικής επιλογής στην αντιμετώπιση του καταιγισμού πληροφοριών η οποία πνίγει πολλούς από τους γονείς τους. Αυτά τα παιδιά θα γίνουν μοχθηροί τεχνο-πολεμιστές. Απλώς θα πρέπει να σιγουρευτούμε ότι μπορούν να κάνουν και push-ups, επίσης.

Υπάρχει μία χρήσιμη γερμανική έκφραση, “Die Lage war immer so ernst,” που μεταφράζεται πολύ ελεύθερα ως  “Ο ουρανός έπεφτε πάντα.” Ανεξάρτητα από την ροπή μας στους φόβους και τα παράπονα, ζούμε στον πιο ισχυρό, εύρωστο πολιτισμό της υφηλίου. Οι ασυνέχειες και οι αντιφάσεις μας είναι συχνά η δύναμή μας. Είμαστε ανίκανοι για πενταετή σχέδια, και είναι αυτό που μας σώζει. Η ρευστότητα μας, στη κατανάλωση, στην τεχνολογία και στο πεδίο μάχης, είναι μία δύναμη που οι πλησιέστεροι ανταγωνιστές μας δεν μπορούν να προσεγγίσουν. Κινούμαστε πολύ γρήγορα. Στην καλύτερη μας στρατιωτική δύναμη, γίναμε ο στρατηγός Nathan Bedford Forrest μεταφέροντας ένα μικροτσίπ. Όταν όμως επιμένουμε στο κλείσιμο εκτεταμένων συμβολαίων προμηθειών για απλησίαστα, νέο-παραδοσιακά οπλικά συστήματα, σπαταλούμε την απίθανή μας ευελιξία.
Σήμερα εξασφαλίζουμε ήδη παρωχημένες προμήθειες άμυνας που ούτε καν μπορούν να αναμετρηθούν με τις ανθρώπινες ικανότητες των αυριανών μελών της υπηρεσίας. Το 2015 και μετά, θα παραλάβουμε συστήματα στην κατοχή μας που δεν θα είναι περισσότερο κατάλληλα απ’ότι τα τανκς Sherman και θα υπάρχουν σήμερα τα ενισχυμένα καθοδηγούμενα βομβαρδιστικά. Δεν προνοούμε για τον αυριανό στρατό, τον παραλύουμε. Θα έχουμε την πιο εύστροφη ανθρώπινη δύναμη στο κόσμο και κάνουμε ότι μπορούμε για να την κλείσουμε σε έναν τεχνολογικό ζουρλομανδύα.

Δεν υπάρχει καμία “μεγάλη απειλή” εκεί έξω. Δεν υπάρχει καμία στον ορίζοντα, επίσης. Αντί να προετοιμαζόμαστε για τη Μάχη του Midway, θα πρέπει να εστιάσουμε στις συνεχείς διαμάχες με πλούσιους ποικίλους τύπους που θα μας προκαλέσουν—και θα μας εξοντώσουν—στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Υπάρχουν αρκετές απειλές, αλλά οι πολυαγαπημένοι δεινόσαυροι είναι νεκροί.

Θα υπερδημιουργήσουμε, υπερπαράγουμε και όταν χρειαστεί θα υπερνικήσουμε τον υπόλοιπο κόσμο. Μπορούμε να σκεφτούμε εκ μέρους τους, επίσης. Όμως ο στρατός μας δεν θα πρέπει να μπει στον 21ο αιώνα προσκολλημένος στα μοντέλα του 20ου αιώνα. Η εθνική μας όρεξη για πληροφόρηση και η επιδεξιότητα του χειρισμού της, μας επιτρέπουν να διαρκέσουμε και να πραγματοποιήσουμε περισσότερο από κάθε άλλον ιεραρχικό πολιτισμό, κάθε κοινωνία που ελέγχει τις πληροφορίες και κάθε κράτος που τα απορρίπτει.
Οι αναγκαίες ικανότητες γι’αυτήν την νέα εποχή πληροφόρησης μπορούν να αποκτηθούν μόνο ξεκινώντας από τη παιδική ηλικία και σε πλήρη βύθιση. Οι κοινωνίες οι οποίες φοβούνται ή δεν μπορούν να χειριστούν τον  ελεύθερο ρου των πληροφοριών με άλλο τρόπο, απλά δεν θα μπορούν να είναι ανταγωνιστικές. Μπορεί να κατέχουν τα τεχνολογικά μέσα για να παρακολουθήσουν τα βίντεο, όμως δεν θα γράφουν τα σενάρια, δεν θα κάνουν την παραγωγή και ούτε θα εισπράτουν τα δικαιώματα. Η δημιουργικότητά μας είναι καταστροφική. Αν επιμείνουμε σε μία  “αποδεδειγμένη” προσέγγιση για τα στρατιωτικά ζητήματα, θα χάσουμε το μεγαλύτερό μας εθνικό πλεονέκτημα.

Πρέπει να επιβεβαιώσουμε ότι ο βασιζόμενος στη πληροφόρηση στρατός μας, βασίζεται στη σωστή πληροφόρηση. Αντιμετωπίζοντας το περιβάλλον αυτό της συνεχούς διαμάχης εν μέσω της γένεσης των πληροφοριών, η στρατιωτική απάντηση είναι η επινόηση ενός νέου συνθήματος—πόλεμος πληροφοριών—και μετά βουτιά. Αν και έχει υπάρξει αρκετή φλυαρία σε σχέση με το πόλεμο της πληροφόρησης, η περισσότερη έχει αποδειχθεί χρήσιμη κι καθοριστική όσο και η συζήτηση για σεξ μεταξύ παιδιών του γυμνασίου. Όλοι παριστάνουν κάτι, αλλά κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα. Έχουμε αιμορραγήσει δολλάρια για την άμυνα σε εργολάβους διατεθειμένους να μας πουν αυτά που γνωρίζουμε ήδη. Οι μελέτες μελετούν άλλες μελέτες. Για την ώρα, έχουμε αποφασίσει ότι ο πόλεμος της πληροφόρησης είναι θέμα τεχνολογίας, που συγγενεύει με το ότι το στερεοφωνικό σας είναι πιο σημαντικό από τους μουσικούς.

Μη φοβάστε. Είμαστε ήδη γνώστες του πολέμου της πληροφορικής και οσονούπω θα το καθορίσουμε τελικά. Αφήστε τους φιλόλογους να κάνουν φασαρία. Όταν πρόκειται για την τεχνολογία μας (και όλη η τεχνολογία είναι στρατιωτική τεχνολογία) οι Ρώσοι δεν μπορούν να την παράγουν, οι Άραβες δεν μπορούν να την πληρώσουν και κανείς δεν μπορεί να την κλέψει αρκετά γρήγορα για να κάνει τη διαφορά. Ο μεγάλος μπαμπούλας μας, η Κίνα, επιτυγχάνει αξιοσημείωτους δείκτες ανάπτυξης γιατί οι Κινέζοι εισήλθαν καθυστερημένα στην βιομηχανική επανάσταση με πληθυσμό ενός δισεκατομμυρίου και άνω. Δίχως μία πολιτισμική επανεκτίμηση του ρόλου της ελεύθερης πληροφόρησης σε μία κοινωνία, η Κίνα δεν θα καταφέρει να φτάσει τα δικά μας επίπεδα  επίτευξης.

Ναι, οι ξένες κουλτούρες επαναβεβαιώνουν τις απειλούμενες ταυτότητές τους,—συνήθως με οριακή, αν καθόλου, επιτυχία—και ναι, προσπαθούν να διαφύγουν από την επιρροή μας. Αλλά η Αμερικανική κουλτούρα είναι μεταδοτική, μία πανούκλα ευχαρίστησης και δεν χρειάζεται να πεθάνεις απ’αυτό για να γίνει εμπόδιο ή αναπηρία στην ακεραιότητα ή στην αναταγωνιστικότητα σας. Ο ίδιος ο αγώνας των άλλων πολιτισμών να αντισταθούν στην εισχώρηση της Αμερικανικής κουλτούρας μοιραία εκτρέπει τις ενέργειές τους από την επιδίωξη του μέλλοντος. Δεν θα πρέπει να φοβόμαστε την έλευση των φονταμενταλιστικών ή των απορριπτικών (rejectionist) καθεστώτων. Απλώς εγγυούνται την αποτυχία των λαών τους, ενώ θα αυξήσουν περισσότερο συγκριτικά την  ισχύ μας.

Παραμένει δύσκολο, φυσικά, για τους στρατιωτικούς ηγέτες να αντιληφθούν τον πόλεμο, πληροφοριακό ή άλλο, σε τόσο ευρείς όρους. Αλλά το Χόλυγουντ  “προετοιμάζει το πεδίο μάχης,” και τα χάμπουργκερ προηγούνται απο τις σφαίρες. Η σημαία ακολουθεί το εμπόριο. Ανεξάρτητα από την δήλωση ήττας στο θέμα της νίκης στο πεδίο μάχης του Mogadishu, η εικόνα της ισχύος των ΗΠΑ και του στρατού των ΗΠΑ σε όλον τον κόσμο δεν είναι απλά αποτρεπτική, αλλά ένα ψυχολογικό εργαλείο πολέμου που δουλεύει συνεχώς στο μυαλό των πραγματικών ή ενδεχόμενων αντιπάλων.
Ο Σαντάμ κόμπαζε, αλλά η εικόνα του στρατού των ΗΠΑ σακάτεψε το στρατό των Ιρακινών στο πεδίο μάχης με το να κάνει πολλά για να τους προετοιμάσει για την επίθεση στο έδαφος, παρά όσα έκαναν οι ρίψεις βομβών στην άμμο. Όλοι, μας φοβούνται. Πιστεύουν πραγματικά ότι μπορούμε να κάνουμε όσα  βλέπουν στις ταινίες. Αν οι Τρώες  “είχαν δει” την Αθηνά να οδηγεί τους Έλληνες στη μάχη, τότε οι Ιρακινοί είδαν τον Luke Skywalker να προηγείται των τανκς του McCaffrey. Η ασυνείδητη συμμαχία της κουλτούρας μας με τη φονική δύναμη είναι ένας πολλαπλασιαστής που καμία κυβέρνηση, ούτε η δική μας, θα μπορούσε να σχεδιάσει ή να μπορεί να πληρώσει. Είμαστε μαγικοί. Και θα μείνουμε έτσι.

Εντός του επίσημου στρατού μας, κινούμαστε σε έναν πληροφοριακό πόλεμο εδώ και δεκαετίες. Η στάση μας προς την απόκτηση δεδομένων, ειδικά, της διάδοσής τους εντός του στρατού έχει διασπαστεί με τη παγκόσμια στρατιωτική παράδοση, στην οποία η ισχυροποιητική πληροφόρηση φυλασσόταν για τα ανώτερα στελέχη. Ενώ ο στρατός μας είναι καθέτως υπεύθυνος, όπως πρέπει να είναι, είναι πληροφοριακά δημοκρατικός. Η ικανότητα μας να αποκεντρώνουμε την πληροφόρηση και η κατάλληλη εξουσία να παίρνει αποφάσεις είναι μία επαναστατική πρόοδος (οι πολυδοξασμένοι προ του 1945 Γερμανοί αποκέντρωσαν κάποιες στρατηγικές λήψης αποφάσεων, αλλά μόνον εντός προσεκτικά ρυθμισμένων κατευθυντήριων γραμμών—και δεν μπορούσαν να εκκινήσουν τη διαδικασία με επαρκή διάδοση της πληροφόρησης).

Κανένα άλλο ίδρυμα δεν έχει δείξει τόση εμπιστοσύνη σε υπολοχαγούς, λοχίες και απλούς στρατιώτες, ούτε και οι δυναμικοί μελλοντικοί μας αντίπαλοι πιθανολογείται να κάνουν το ίδιο. Στην πραγματικότητα, έχει υπάρξει μία ακόμη μεγαλύτερη εξάπλωση δύναμης εντός του στρατού μας (στο στράτευμα και στους Πεζοναύτες) μεγαλύτερη από όσο αντιλαμβανόμαστε. Η δογματική συμπεριφορά καθημερινά ανατρέπει τις απαρχαιωμένες δομές, όπως, τις μεραρχίες και το παραδοσιακό προσωπικό. Κρατάμε τις παλιές ονομασίες, αλλά οι συμπεριφορές μας αλλάζουν. Τι άλλο, εκτός από τη σημαία, έχει η μεραρχία του 1997 κοινό με τη μεραρχία του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου; Ενώ οι λάτρεις των παραδόσεων αντιστέκονται στον ανασχηματισμό του στρατού, η “αναρχία” των υπολοχαγών σχηματίζει το Στρατό του αύριο. Οι διοικητές των ταγμάτων δεν κατανοούν τι κάνουν οι υπολοχαγοί και οι στρατηγοί δεν θα μπορούσαν να κοιμηθούν τη νύχτα εάν γνώριζαν αυτά που γνωρίζουν οι διοικητές των ταγμάτων. Ενώ φιλονικούμε για την αλλαγή, ο Στρατός αλλάζει από μόνος του. Οι Πεζοναύτες κάνουν θαυμάσια δουλειά επαναπροσδιορισμού του σώματος διατηρώντας την ουσία και το κατόρθωμά τους θα πρέπει να είναι μία καλοδεχούμενη πρόκληση για το Στρατό. Η Πολεμική Αεροπορία και το Ναυτικό παραμένουν άκαμπτα σώματα ιεραρχίας.

Η κουλτούρα είναι μοίρα. Κράτη, φυλές, στρατιωτικές υπηρεσίες και απλοί στρατιώτες είναι προϊόντα των αντίστοιχων πολιτισμών, που ούτε έχουν εξουσία ούτε είναι φυλακισμένοι. Η πλειονότητα των κατοίκων του κόσμου είναι δέσμιοι της κουλτούρας τους που θα οργιστούν απέναντι στις ανεπάρκειες που δεν  μπορούν να παραδεχθούν, να αντέξουν και απο τις οποίες δεν μπορούν να αποδράσουν. Το τωρινό καρδιοχτύπι κάποιων Ασιατών ηγετών για τον εκφυλισμό, την αδυναμία και την ευπάθεια της Αμερικανικής κουλτούρας είναι υπενθύμιση περισσότερο του κομπασμού των Ιαπώνων στρατιωτικών την παραμονή του Πολέμου του Ειρηνικού. Δεν υπονοώ ότι καθένας από αυτούς τους Ασιάτες ηγέτες σκοπεύουν να μας επιτεθούν, μόνον ότι σφάλλουν. Η ελευθερία  πάντα μοιάζει με αδυναμία σε αυτούς που τη φοβούνται.

Αμέσως μετά την πτώση των Σοβιετικών, κάποιοι σχολιαστές δήλωσαν πως η ελευθερία νίκησε και η ιστορία έφτασε στο τέλος της. Αλλά η ελευθερία πάντα θα βρίσκει εχθρούς. Το πρόβλημα με την ελευθερία είναι ότι είναι πολύ ελεύθερη για τους τυράννους, είτε είναι δικτάτορες, είτε φυλετικοί ή θρησκευτικοί κυρίαρχοι ή σύζυγοι που κακοποιούν. Η ελευθερία προκαλεί το υπάρχον σύστημα, εκθέτει την αδιαλλαξία, φέρνει ευκαιρίες και ζητά προσωπική υπευθυνότητα. Τι θα μπορούσε να είναι πιό απειλητικό για τους παραδοσιακούς πολιτισμούς;
Η άφιξη αυτής της νέας εποχής πληροφόρησης έχει ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στον ανθρώπινο αγώνα για, και με, την ελευθερία. Θα είναι ένα αιματοβαμμένο κεφάλαιο, με πολλές συγκρούσεις στα πλαίσια των υπολογιστών και των αρχηγών. Η νούμερο ένα προτεραιότητα των μη-Δυτικών κυβερνήσεων στις επόμενες δεκαετίες θα είναι να βρουν αποδεκτούς όρους για τη ροή των πληροφοριών εντός των πολιτισμών τους. Θα σφάλλουν σταθερά από τη μεριά του συντηρητισμού—πληροφοριακή διαφθορά—και έτσι θα σακατέψουν την ανταγωνιστικότητά τους. Η αποτυχία τους είναι προγραμματισμένη.

Ο επόμενος αιώνας θα είναι πράγματι Αμερικανικός, αλλά θα είναι και ταραχώδης. Θα βρεθούμε σε συνεχή διαμάχη, πολύ από αυτή θα είναι βίαιη. Ο Στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών θα προσθέσει πολλές πολεμικές ρίγες στη σημαία του. Θα επιχειρήσουμε πόλεμο πληροφορικής, αλλά θα πολεμήσουμε με το πεζικό. Και πάντοτε θα αφήνουμε έκπληκτους τους κριτικούς εκείνους, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, που προβλέπουν την παρακμή μας.

* Ο ταγματάρχης Ralph Peters είναι διορισμένος στο Γραφείο του Αρχηγού Γενικού Επιτελείου Πληροφοριών, όπου είναι υπεύθυνος για τη μορφή των μελλοντικών εχθροπραξιών. Προτού γίνει Αξιωματικός Υπουργείου Εξωτερικών για την Ευρασία, υπηρετούσε αποκλειστικά σε τακτικό επίπεδο. Είναι απόφοιτος του US Army Command and General Staff College και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού στις διεθνείς σχέσεις. Κατά τα τελευταία χρόνια, τα επαγγελματικά και προσωπικά ερευνητικά ταξίδια έχουν οδηγήσει τον ταγματάρχη Peters στη Ρωσία,  Ουκρανία,  Γεωργία,  Οσετία, Abkhazia, Αρμενία, Αζερμπαιτζάν, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν, Λετονία, Λιθουανία,  Εσθονία, Κροατία, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία,  Πολωνία, Ουγγαρία,  Δημοκρατία της Τσεχίας, Πακιστάν, Τουρκία, Μπούρμα, Λάος, Ταϋλάνδη, και Μεξικό, καθώς επίσης και σε χώρες των Άνδεων. Έχει ένα εύρος δημοσιεύσεων για το στρατό και τα διεθνή ζητήματα. Η έκτη νουβέλα του, Twilight of Heroes, εκδόθηκε απο την Avon Books. Αυτό είναι το όγδοο άρθρο για τις ''Παραμέτρους'' και πρωτοδημοσιεύτηκε το καλοκαίρι του 1997 στο τεύχος του περιοδικού ''Παράμετροι'' (US Army War College Quarterly).
** H συνεργάτης του ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. Βασιλική Καπόγιαννη, είναι πολιτικός επιστήμων & διεθνολόγος, διδάκτωρ του Paris II (ASSAS - PANTHEON).

elkeda.gr