Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΗΣ ΚΝΕ ή αλλιώς ΠΚΣ ή ΜΑΣ.

Το φθινόπωρο του 1979 είναι μια μακρινή, πλην όμως ενδιαφέρουσα εποχή. Στα χρόνια εκείνα ο Καραμανλής πάλευε να βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ. Η ΕΦΕΕ ήταν μια παντοδύναμη συλλογικότητα, ελαφρώς μονολιθική στην οποία κουμάντο έκαναν ο Τζουμάκας και ο Παπουτσής της ΠΑΣΠ και κάποια παλικάρια της ΚΝΕ. Το deep red φοιτητικό κίνημα ήταν ακόμα στο ζενίθ του και τα Πανεπιστήμια μετρούσαν ατελείωτες εβδομάδες καταλήψεων, υπό το βάρος μαζικών διαμαρτυριών ενάντια στο Νόμο 815 που (φευ) πάσχιζε η τότε Κυβέρνηση να ψηφίσει. Το γόρδιο δεσμό επιχείρησε να λύσει η «πρώτη στα μαθήματα, πρώτη στους αγώνες... Παν-σπου-δα-στι-κή πρώ-τη δύ-να-μη» και η μητρική της νεολαία, η ΚΝΕ. Ο μύθος λέει ότι ομάδα στελεχών της με οργάνωση και πειθαρχία μπροστά στην οποία θα υποκλινόταν ακόμα και Μεραρχία του Κόκκινου Στρατού εισέβαλε στο Χημείο, το οποίο τελούσε υπό τον έλεγχο των άσπονδων εχθρών της, αριστεριστών, Συσπειρώσεων και δεν συμμαζεύεται. Με σκεπτικό ότι η κατάληψη γινόταν χωρίς την έγκριση των Διοικητικών Συμβουλίων των φοιτητικών συλλόγων, η ΚΝΕ προχώρησε στην βίαιη εκκένωση του ιστορικού πανεπιστημιακού χώρου από τους καταληψίες, βάζοντας τη δική της σφραγίδα στην έννοια «οργανωμένο φοιτητικό κίνημα» και εμπνέοντας το Τζίμη Πανούση να γράψει το «Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» με το οποίο διεκτραγωδεί με απαράμιλλη γλαφυρότητα τις αδάμαστες ικανότητες των άγριων παιδιών της ΚΝΕ.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ΄αυλάκι. Ο Κόκκινος Στρατός εσωτερικού και εξωτερικού έγινε ανάμνηση παλιά. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και η «ομάδα του Χημείου» έπαψε να παίρνει πρωταθλήματα-σε κάποια φάση έπεσε και στη Β΄ Εθνική. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι από τα χρόνια εκείνα έμεινε κάτι. Ανεξάρτητα, δηλαδή, από την αλλαγή των πραγμάτων η πολυετής κυριαρχία της εν λόγω παράταξης άφησε παρακαταθήκη δομές, λογικές, μοντέλα και έθιμα οργάνωσης της δημοκρατίας μέσα στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ που λίγο πολύ όλοι σεβάστηκαν, αλλά και μιμήθηκαν και που, παρά τα προβλήματα, τους αναχρονισμούς, τις ελλείψεις και τις παραλείψεις προσαρμογής τους στα σύγχρονα δεδομένα συνέχισαν να κρατούν ζωντανούς τους βασικούς κανόνες του δημοκρατικού ανταγωνισμού. Κυρίως: το σύνολο των φοιτητικών παρατάξεων αποδέχθηκαν δίχως άλλο το νόμο που (οφείλει να) τον διέπει: νόμο κοινής λογικής, αλλά και ιστορικής παράδοσης που σε μεγάλο βαθμό υπήρξε καταλύτης για τη δημοκρατική αλλαγή στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ότι, δηλαδή, κάθε σχολή ή τμήμα έχει έναν φοιτητικό σύλλογο, που με τη σειρά του έχει Γενική Συνέλευση, όπως και Διοικητικό Συμβούλιο και εκπροσώπους στα όργανα συνδιοίκησης, που εκλέγονται από το σύνολο των φοιτητών με διαδικασίες ενιαίες, αυτόνομες και απρόσβλητες από παρεμβάσεις οιουδήποτε τρίτου. Και κάθε καλοπροαίρετος κριτής θα απέδιδε στην Πανσπουδαστική και στις μετεξελίξεις της σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της κουλτούρας διαδικασιών.

Εδώ και 3-4 χρόνια, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Τελευταία άλλαξε και η ΠΚΣ και έγινε ΜΑΣ. Ο δάσκαλος που δίδασκε έπαψε να κρατά το λόγο του. Αν και η κοινή λογική λέει το αντίθετο, όλο και περισσότερο κάποιοι άνθρωποι της ιστορικής αυτής παράταξης επιχειρούν να μας πείσουν ότι το 8,10 ή 12% είναι μεγαλύτερο από το 20, το 30 ή το 40%. Ότι στη Δημοκρατία δίκιο δεν έχουν οι πολλοί, αλλά οι λίγοι. Και ότι το 8 ή το 12% έχει κάθε δικαίωμα να αποφασίζει για λογαριασμό των υπολοίπων που αντί κάθε εβδομάδα να συμμετέχουμε σε δραστηριότητες, όπως μόνο κατ΄όνομα παλλαϊκές αναστατώσεις, ταλαιπωρίες χιλιάδων ανθρώπων, συγκεντρώσεις γύρω από κόκκινα πανό και γαρύφαλλα, παραμένουμε πρωτοπόροι στη μάχη να ανταποκριθούμε στα μηνύματα των καιρών και να διαμορφώσουμε ένα φοιτητικό κίνημα της δικής μας γενιάς.  Δυναμικό, υγιές και ανεξάρτητο που να μπορεί να διεκδικεί καλύτερες σπουδές, καλύτερα πανεπιστήμια και ΤΕΙ κάθε μέρα.

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η μοναχική πορεία του σχήματος αυτού, που κάθε τρεις και λίγο αλλάζει ονόματα και τακτικές. Γιατί οι πολλοί πάντα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς τους λίγους. Ούτε ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί και σε άλλους συλλογικούς χώρους: όταν το δικό μας καρπούζι, δηλαδή, βγαίνει μάπα, να πρέπει να βγει και του γείτονα. Ούτε μόνο η συστηματική προσπάθεια ευτελισμού των συλλογικών διαδικασιών, με αποκορύφωμα την ακατανόητη ανακοίνωση της προπροηγούμενης Κυριακής, με την οποία ούτε λίγο ούτε πολύ διεκδικούν για τον εαυτό τους την μία, μοναδική και απόλυτη αλήθεια, εγκαλώντας όλους εμάς που περίπου δεν την έχουμε ακόμα καταλάβει. Είναι κυρίως η αντίληψη του ψευτοπαλικαρισμού και η διάθεση να ηγεμονεύουν και να εκφράζουν με το έτσι θέλω το σύνολο των φοιτητών. Καταπατώντας το νόμο της κοινής λογικής. Αναιρώντας τους ίδιους τους εαυτούς τους και τους πολιτικούς τους προγόνους. Χάνοντας κάθε επαφή με την δύσκολη και σύνθετη πραγματικότητα, που απαιτεί σύγχρονες, συλλογικές και υπεύθυνες δράσεις και προτάσεις. Και δικαιώνοντας, δυστυχώς, ένα παλιό σύνθημα που τους είχε προσάψει ότι όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι το Μ.Α.Σ. κοιτούσε το δάχτυλο…

Πράσινος Αντάρτης