Γράφει ο Gianapo
Δεν φθάνει να πιστεύεις στον Θεό, πρέπει να πιστεύει και αυτός σε εσένα.
Όμως την εποχή της κρίσης ο Θεός αρνούμενος να αναλάβει τις ευθύνες του, εγκατέλειψε το σκάφος αφήνοντας το πηδάλιο στον Γιωργάκη.
Ο Γεωργάκης παλιός καπετάνιος σε δίμετρη βάρκα θεωρεί σίγουρο ότι το υπερωκεάνιο είναι γι αυτόν παιχνιδάκι.
Επιλέγει λοιπόν το κατάλληλο πλήρωμα, βάζει μπροστά τις μηχανές, και το πλοίο αναχωρεί για νέες περιπέτειες.
Το πλοίο ξεκίνησε, το λιμάνι απομακρύνετε σιγά - σιγά, και η επιστροφή στο λιμάνι είναι μάλλον απίθανη.
Τώρα υποθέτοντας πως το πλοίο είναι η Ελλάδα, ο καπετάνιος ο πρωθυπουργός, οι αξιωματικοί η κυβέρνηση και το κατώτερο πλήρωμα οι βουλευτές, είναι εύκολο να καταλάβουμε πως φθάσαμε στην κατάσταση που βρισκόμαστε.
Ο Γεωργάκης με βλέμμα απλανές κοιτάζει τον ορίζοντα, κλείνει τα μάτια , και ένα χαμόγελο διαγράφεται στα σφραγισμένα χείλη του.
Το πλοίο ( σκέφτεται ) έχει πάρει τη ρότα του, το ταξίδι δεν προμηνύει τίποτε καλό εκτός και αν η Τρόικα μας βοηθήσει να το βουλιάξουμε.
Ο Θοδωράκης στην τραπεζαρία καταβροχθίζοντας τον αγλέορα, σηκώνει που και που το ποτήρι του τσουγγρίζοντας τον αέρα και λέγοντας στην υγειά σας στους αόρατους "μαζί τα φάγαμε".
Ο Γιώργος του οικονομικών, στέκεται αγέρωχος στην πλώρη και ετοιμάζεται να εφορμήσει στα πορτοφόλια των εργαζόμενων και των συνταξιούχων με μοναδικό σκοπό να εξοφλήσει τα αδηφάγα αφεντικά του.
Ο Ανδρέας αφού λάδωσε της μηχανές του εργασίας, αφήνοντας πίσω του κομμάτια και θρύψαλα, αναλαμβάνει τώρα τα πανιά του υγείας με σκοπό να δαμάσει τους ανέμους που έσπειρε.
Το πλοίο έχει πάρει τον κατήφορο προς τον πάτο και οι μεσοαστοί Έλληνες καθισμένοι αναπαυτικά στο σαλόνι της Α΄ και της Β΄ θέσης ( ανάλογα με με το εισιτήριο που θα τους πληρώσουν οι επιβάτες της Γ΄ θέσης ), περιμένουν με αγωνία τον ερχομό της νύχτας για να περάσουν στην πιστά του καραβιού και να χορέψουν
ανέμελα το χορό του Ζαλόγγου.
Όμως αυτό που με εξοργίζει είναι που οι επιβάτες της Γ΄ θέσης δεν έχουν πρόσβαση στις σωσίβιες λέμβους και οδηγούνται με σιγουριά στον απόλυτο θάνατο.
Ο Θεός από ψηλά χαμογελώντας με νόημα, παραδίδει τα κλειδιά της Ελλάδας στην Τρόικα, και αφήνει τους Έλληνες στην τύχη τους που εκείνος σε εκείνους επιφύλαξε.
Υπάρχει όμως ελπίδα.
Η ελπίδα βρίσκεται στην ανάληψη της ευθύνης απ΄τον λαό, στην αδιαπραγμάτευτη θέληση για αυτονομία, στην αδιαμφισβήτητη ελευθερία του λόγου, στην εμπιστοσύνη στην ελπίδα, στον απεγκλωβισμό από τα ξένα κέντρα και τους ντόπιους λακέδες τους.
Η ελπίδα βρίσκεται μακριά απ΄τον καναπέ και κοντά στον αγώνα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.