Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως διπλωματική στρατηγική

Ο «νόμος του Μέρφι», η Ελλάδα και το Ισλάμ
Του Αλέξανδρου Τάρκα

Ο διάσημος «νόμος του Μέρφι» υποστηρίζει πως «ό,τι μπορεί να πάει λάθος, θα πάει λάθος»! Η Ελλάδα αποτελεί παγκόσμιο παράδειγμα απόλυτης εφαρμογής του, καθώς τα «Δεκεμβριανά» του 2008 διαδέχθηκαν οι πυρκαγιές του 2009, ενώ την απόλυτη εθνική ταπείνωση του μνημονίου του 2010 ακολουθεί, το 2011, η έκρηξη του μεταναστευτικού προβλήματος.
Η κατάσταση επιδεινώνεται από την κρίση στην Αίγυπτο, την αντεπίθεση του θρησκευτικού φανατισμού στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή και τη διολίσθηση της Τουρκίας σε μια νέο-οθωμανική και νέο-ισλαμική πορεία. Η εθνική αιχμαλωσία του μνημονίου θα συνοδεύεται, γι’ αρκετά χρόνια, από την επιδείνωση του διπλωματικού μετώπου και από την ανάγκη «χειρισμού» ενός επικίνδυνου παράγοντα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό: του ισλαμισμού.
«Χειρισμός» δεν σημαίνει, απαραίτητα, αντιπαράθεση ή σύγκρουση. Είναι εφικτή η συνεννόηση και η συμβίωση. Στο εσωτερικό, υπήρξε ως τώρα ειρηνική συνύπαρξη με τους χιλιάδες μουσουλμάνους μετανάστες. Στο δε εξωτερικό, η Ελλάδα είχε ελιχθεί επιτυχώς, από το 2002 ως το 2005, στο «διάλογο των πολιτισμών» με τον τότε πρόεδρο του Ιράν Μ. Χαταμί. Συνομιλώντας με την Τεχεράνη, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και ο Επίσκοπος Κύκκου Νικηφόρος πρόσφεραν, εν γνώσει των πολιτικών ηγεσιών Ελλάδας και Κύπρου και μακριά από τη δημοσιότητα, μεγάλες υπηρεσίες στην ειρήνη. Ακόμα και η οργή του Στέητ Ντηπάρτμεντ για την ενεργειακή συνεργασία Ελλάδας-Ιράν εκτονώθηκε, όταν απεδείχθη η σημασία αυτών των επαφών.
Τώρα, που η γειτονική Αίγυπτος και άλλες χώρες ίσως επιλέξουν μια επικίνδυνη πολιτική ή θερμές σχέσεις με ακραίους ισλαμιστές, αντιμετωπίζουμε ένα νέο περιβάλλον για την ασφάλεια της Ελλάδας και της Ευρώπης. Η αστάθεια θα τροφοδοτήσει νέα μεταναστευτικά ρεύματα, ενώ η, προοδευτική, επικράτηση ακραίων ισλαμιστών μπορεί να οδηγήσει σε αναθεώρηση και του νέου (από το Νοέμβριο) δόγματος του ΝΑΤΟ. Γιατί άλλο ο αόριστος, μακρινός κίνδυνος από το Ιράν κι άλλο ο συγκεκριμένος στο κατώφλι της Ευρώπης.
Μπροστά στις συνταρακτικές αλλαγές, η Ελλάδα χρειάζεται νέα διπλωματική στρατηγική. Άλλωστε οι ιστορικές αλλαγές προσφέρουν και ιστορικές ευκαιρίες. Υπό τρεις προϋποθέσεις όμως:
-       πρώτη, την …πολιτική σοβαρότητα. Αλίμονο, αν επαναληφθούν  κωμικοτραγικές ιδέες, όπως της κυβέρνησης Σημίτη για ανέγερση τζαμιού στην Παιανία (δηλαδή η πρώτη εικόνα που θα αντίκριζε ένας ξένος μετά το «Ελ. Βενιζέλος) ή της κας. Ντ. Μπακογιάννη για τζαμί κάτω από την Ακρόπολη. Αντίθετα, η λύση του Βοτανικού είναι ορθή υπό την προϋπόθεση ότι το τζαμί θα λειτουργήσει, όπως οι επίσημοι λατρευτικοί χώροι όλων των ξένων δογμάτων στη χώρα μας.
-       δεύτερη, τη σύσφιγξη της συνεργασίας με το Ισραήλ, χωρίς φυσικά να κλονιστεί η παραδοσιακή σχέση της Ελλάδας με τον Αραβικό Κόσμο. Μπορεί να ισοδυναμεί με διπλωματική ακροβασία, αλλά αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για την Ελλάδα, καθώς όλοι θα αναζητούν έναν σοβαρό και αξιόπιστο μεσολαβητή. Τα, όποιας μορφής, νέα καθεστώτα της περιοχής θα είναι μεν εσωστρεφή, αλλά θα διψούν και για διαύλους επικοινωνίας με τη Δύση.
-       τρίτον, την επείγουσα «εξαργύρωση» αυτού του, πολύτιμου για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, ελληνικού ρόλου. Η στήριξη έναντι της Τουρκίας, η ρεαλιστική επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, η «μονιμοποίηση» της Frontex στα ανατολικά μας σύνορα και οι ευνοϊκοί όροι σε εξοπλιστικά προγράμματα είναι μερικά μόνον από τα ανταλλάγματα που μπορεί να απαιτήσει μια Ελλάδα-γέφυρα με τη Μέση Ανατολή.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, μια αυριανή κυβέρνηση ίσως και ν’ αντιστρέψει το «νόμο του Μέρφι» για την Ελλάδα!
* Δημοσιεύτηκε στην «Δημοκρατία»

http://www.antinews.gr/2011/02/03/83538/