Συγκλονιστικό και αποκαλυπτικό άρθρο που πρέπει να διαβασθεί από όλους: Η μπούρκα «κρύβει» την κλειτοριδεκτομή!
Kλυδωνίζονται και διακυβεύονται τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Εδώ και λίγο καιρό, μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αλλά και ισχυροί ισλαμιστές πρότειναν και ήδη διαπραγματεύονται την αναθεώρηση και αναμόρφωση της Διακήρυξης της Βιέννης του 1993, η οποία θεωρείται από τις ισχυρότερες και πιο ανθρωπιστικές εκφάνσεις του ιερού αγώνα για τη διαφύλαξη των ατομικών δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Το άρθρο 24.3 της Διακήρυξης της Βιέννης, που τίθεται σε αμφισβήτηση, είναι αυτό που αφορά στις παραδόσεις και τη δυναμική ισχύος τους σε σχέση με διεθνείς κανονισμούς και συμβάσεις. Στο άρθρο σημειώνεται ότι «οι παραδόσεις γίνονται κατά κανόνα σεβαστές όχι όμως όταν καταργούν τα ατομικά δικαιώματα». Αυτή τη στιγμή διακυβεύεται, λοιπόν, αυτή η αρχή και συζητείται η ισχυροποίηση παραδόσεων, πρακτικών και εθίμων, παρόλο που παραβιάζουν ατομικά δικαιώματα!
Σήμερα υπάρχουν ακόμη έθιμα και παραδόσεις σε αρκετές χώρες του κόσμου, κυρίως της αφρικανικής ηπείρου και του Ισλάμ –Αφγανιστάν, Σουδάν, Ιράκ, Σομαλία–, που προκαλούν τρόμο και καταπατούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα. Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα, ο χειρουργικός ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων των κοριτσιών, η γνωστή κλειτοριδεκτομή, η καταδίκη σε θάνατο διά λιθοβολισμού για συνεύρεση με το άλλο φύλο ή για απόκτηση εξώγαμου παιδιού αλλά και απάνθρωπες ποινές εναντίον αντρών και γυναικών, όπως η αποκοπή του δεξιού χεριού και του αριστερού ποδιού στην περίπτωση που κάποιος κλέψει κάποιο αντικείμενο, έστω και μικρής αξίας.
Ωστόσο, ακόμα και μέλη του ΟΗΕ ζητούν την αναθεώρηση της περίφημης Διακήρυξης και την κατάργηση του άρθρου που καταδικάζει αυτά τα φαινόμενα.
Μεθοδευμένες κινήσεις με παρελθόν
Η καθηγήτρια Εγκληματολογίας και πρόεδρος του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου κυρία Αλίκη Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου, που έχει συμβουλευτικό ρόλο στον ΟΗΕ και έχει κάνει αγώνες για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, υποστηρίζει στα «Επίκαιρα» ότι..... «δεν γίνονται απλώς σοβαρότατες παραβιάσεις, κάτι που είναι γνωστό σε όλους τους ισχυρούς του κόσμου, αλλά γίνονται θεσμικές επιθέσεις κατά της ίδιας της Οικουμενικής Διακήρυξης του ΟΗΕ και της Διακήρυξης της Βιέννης του 1993, η οποία είναι συμπληρωματική της πρώτης (παράγραφος 5, Α' Κεφάλαιο και παράγραφος 38, 49 του Β' Κεφαλαίου). Και οι δύο θεωρούνται προπύργια και “αναχώματα” για την προάσπιση και κατοχύρωση των ανθρωπίνων και των ατομικών δικαιωμάτων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης».
Προσπάθειες για το «στένεμα» της εφαρμογής των αρχών της Διακήρυξης έχουν γίνει και στο παρελθόν. «Το 2006 καταργήθηκε η Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ, η οποία είναι ένδοξη και άφησε ιστορία στον παγκόσμιο χάρτη, αφού συνέταξε τις κυριότερες διεθνείς συμβάσεις που δημιουργήθηκαν μετέπειτα της Οικουμενικής Διακήρυξης για την πραγματοποίηση της εφαρμογής της», συμπληρώνει η κυρία Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου και συνεχίζει:
«Η πρώτη παραβίαση έλαβε σάρκα και οστά με τη διάλυση της Επιτροπής αυτής και την αντικατάστασή της από ένα νέο όργανο: Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με έδρα στη Γενεύη. Μέχρι στιγμής, αν και έχει επίσης θεσμικό ρόλο, έχει απογοητεύσει με τη στάση του τη διεθνή κοινή γνώμη. Μεταξύ των χειρότερων, είναι η απόφαση που έλαβε στις 2 Οκτωβρίου του 2009, σύμφωνα με την οποία πρέπει να επανεξεταστούν οι σχέσεις μεταξύ των διατάξεων της Παγκόσμιας Οικουμενικής Διακήρυξης και της Διακήρυξης της Βιέννης και, ταυτόχρονα, οι παραδόσεις, τα έθιμα και οι πρακτικές κρατών που συγκρούονται με αυτές τις διακηρύξεις. Οι αρχές που έχει θέσει η διακήρυξη της Βιέννης είναι: “Οι παραδόσεις γίνονται κατά κανόνα σεβαστές, όχι όμως όταν συγκρούονται με τα ατομικά δικαιώ ματα“».
«Βίαιες και απάνθρωπες πολλές παραδοσιακές τακτικές»
Η Διακήρυξη της Βιέννης του 1993 και το σχετικό Πρόγραμμα Δράσης υποστηρίζουν ενεργά τα δικαιώματα των γυναικών και των κοριτσιών και καταδικάζουν ρητά τις βλαπτικές παραδοσιακές τακτικές. Σε αυτή τη Διακήρυξη γίνεται σαφής η αποδοχή εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας της αρχής ότι τα γυναικεία δικαιώματα είναι ανθρώπινα δικαιώματα και ότι η βία κατά των γυναικών είναι παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμη κι όταν ο φορέας της βίας είναι μέλος της οικογένειας του θύματος. Αυτό που φοβούνται ανθρωπιστικές οργανώσεις και φορείς είναι ότι η ενίσχυση των παραδόσεων σε βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα φέρει σε ακόμα δυσχερέστερη θέση τη γυναίκα στα υποανάπτυκτα κράτη.
Όπως υποστηρίζει η κυρία Μαραγκοπούλου, «βρισκόμαστε σε αγώνα και αυτή την περίοδο συζητείται το όλο θέμα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου ανέπτυξε προφορικά και κατέθεσε γραπτή διαμαρτυρία στο Συμβούλιο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με την οποία ζητούσε όχι μόνο να αποσυρθεί η πρόταση, αλλά να προχωρήσουμε και στη ρητή κατάργηση όσων νόμων, παραδόσεων ή διατάξεων υπάρχουν που προσβάλλουν ή καταργούν τα δικαιώματα του ανθρώπου. Η γραπτή διαμαρτυρία του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ και απεστάλη στη Γενική Συνέλευση με αριθμό πρωτοκόλλου το σήμα του.
"Αυτοί οι οποίοι προτείνουν την αναθεώρηση της Διακήρυξης της Βιέννης επιθυμούν, αφού ισχυροποιηθούν περισσότερο, να εισχωρήσουν οι ισλαμιστικές αρχές και στο δυτικό κόσμο".
Ένα από χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Παρίσι, όπου μέχρι λίγα χρόνια πριν δεν κυκλοφορούσαν στο δρόμο γυναίκες με μπούρκα, ενώ σήμερα αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Η πρόταση για την αναθεώρηση της Διακήρυξης της Βιέννης έγινε από ζάμπλουτους και ισχυρούς πετρελαιάδες, οι οποίοι παρέσυραν σε αυτό τον «ανεμοστρόβιλο ιδεών» χώρες του μουσουλμανικού κόσμου αλλά και την Κίνα και τη Ρωσία. Η Αμερική απέσυρε την υπογραφή της όσον αφορά τη συμμετοχή της στη «διαπραγμάτευση» περί αναθεώρησης της Διακήρυξης της Βιέννης, ενώ η Ευρώπη δεν υπέγραψε.
Μουσουλμανική επέλαση
Η «επιβολή» της ισλαμικής κουλτούρας είναι κάτι που έχει ξεκινήσει σταδιακά εδώ και χρόνια. Ένας από τους βασικούς στόχους των ισλαμιστών «κατακτητών» είναι και η Ελλάδα. Σύμφωνα με τους καλά γνωρίζοντες, ακόμη και η αλλοίωση καταλυτικών ιστορικών γεγονότων, όπως στο βιβλίο της Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου, όπου η σφαγή στο λιμάνι της Σμύρνης οφειλόταν στο… συνωστισμό δεν ήταν μία τυχαία παράλειψη ή άγνοια. Αντιθέτως, εντάσσεται στο γενικό πλαίσιο εντός του οποίου «κινείται» η πολιτική της Άγκυρας. Σύμφωνα με αυτή, η αλλοίωση ιστορικών και πολιτικών γεγονότων θα «απαλύνει» τη σκληρή εικόνα της στην Ευρώπη, κάτι αναγκαίο για την ευρωπαϊκή πορεία της.
Η συνεχής αύξηση των μουσουλμάνων μεταναστών στην Ελλάδα, που αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια, αλλά και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, αγγίζοντας πληθυσμιακά σε παγκόσμιο επίπεδο τα 1,3 δισεκατομμύρια, δεν είναι ένα φαινόμενο τυχαίας σημασίας και δεν «αποσυνδέεται» από τις επίμονες προσπάθειες ισχυρών μουσουλμάνων να προσαρμόσουν διακηρύξεις του ΟΗΕ κατά το δοκούν. Ένας Γαλλοϊρανός διανοούμενος δήλωσε σε συνέντευξή του σε γαλλική εφημερίδα ότι «το Ισλάμ στην Ευρώπη, και ειδικά στη Γαλλία, γίνεται η θρησκεία των καταπιεσμένων, δηλαδή ό,τι ήταν ο μαρξισμός κάποτε στην Ευρώπη»...
Το μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής
Εκατόν πενήντα εκατομμύρια μικρά κορίτσια και γυναίκες στην Αφρική, στην Ασία αλλά και στην Ευρώπη έχουν υποστεί την τελευταία δεκαετία το μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής. Σε καθημερινή βάση 6.000 παιδιά στις αφρικανικές χώρες υπό άθλιες και εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες υγιεινής ανέχονται αδιαμαρτύρητα το σακάτεμα του σώματος αλλά και της ψυχής τους. Η «επέμβαση»-κόψιμο της κλειτορίδας –που σε μερικές περιοχές καθώς στο Σουδάν γίνεται με ξυράφι και χωρίς αναισθητικό!–, καθώς και η αφαίρεση των εσωτερικών και εξωτερικών χειλέων, προκαλεί τρομακτικούς πόνους, ακατάσχετη αιμορραγία που σε κάποιες περιπτώσεις οδηγούν στο θάνατο. Επίσης, προκαλεί προβλήματα στο ουροποιητικό σύστημα και νεφρικές δυσλειτουργίες, στειρότητα, ενώ σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία το 2,3% των «χειρουργημένων» προσβάλλεται από AIDS λόγω χρήσης μη αποστειρωμένων αντικειμένων. Σχετικά με τις ψυχολογικές επιπτώσεις, μια 28χρονη από τη Σομαλία, η Σαράι, αφηγείται: «Ακόμη κι όταν παντρεύτηκα, όσες προσπάθειες κι αν έκανα, δεν μπόρεσα να αισθανθώ καλά ή να μειώσω τον πόνο που με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή. Την πρώτη νύχτα του γάμου, ο σύζυγός μου χρησιμοποίησε μαχαίρι για να ανοίξει τον κόλπο μου! Είναι κάτι που συνηθίζεται. Αυτό επίσης που αισθάνομαι διαρκώς είναι ταπείνωση και υποδούλωση. Μαζί με μένα και χιλιάδες άλλες γυναίκες. Νομίζουν πως έτσι μας υποτάσσουν».
Το μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής χάνεται στα βάθη των αιώνων. Πρόκειται για ένα αρχαίο έθιμο, αφού από τον 5ο αιώνα π.Χ., σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Φοίνικες, οι Χετταίοι και οι Αιθίοπες έκαναν κλειτοριδεκτομή στα κορίτσια. Στη συνέχεια, ανθρωπολόγοι ερευνητές συνάντησαν και έκαναν καταγραφή του αποτρόπαιου αυτού φαινομένου στην Αφρική, στις Φιλιππίνες, στον Αμαζόνιο και στους Ίνκας του Μεξικού. Όσο για την μπούρκα, αίσθηση προκαλεί η δήλωση της ακτιβίστριας Ραχίλα Γκούπτα: «Η μπούρκα είναι ρούχο βουτηγμένο στο αίμα των γυναικών του Ιράν, του Αφγανιστάν και της Σαουδικής Αραβίας». Η μπούρκα και το νιχάμπ, το οποίο καλύπτει όλο το πρόσωπο ενώ μόλις διακρίνονται τα μάτια της γυναίκας, είναι απομεινάρια μιας στείρας, απάνθρωπης και προσβλητικής για τη γυναίκα «κουλτούρας» που απαντάται σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη. Ακόμη και κοριτσάκια ηλικίας τεσσάρων ετών στη Σαουδική Αραβία φορούν μπούρκα, ενώ οι γυναίκες απαγορεύεται μέχρι σήμερα σε δημόσια μέρη ή σε μέσα συγκοινωνίας να καθίσουν δίπλα σε άντρες ή να συνομιλήσουν μαζί τους. Αν συμβεί αυτό, ο πατέρας, ή εάν αυτός δεν βρίσκεται εν ζωή, ο αδερφός έχει κάθε δικαίωμα να τιμωρήσει με τον πιο βάναυσο τρόπο την κοπέλα ή τη γυναίκα –μαστίγωμα, κλείδωμα στο σπίτι χωρίς φαγητό, οξύ στο πρόσωπο ή κάψιμο με καυτό σίδερο–, αλλά και να την καταδικάσει σε θάνατο διά λιθοβολισμού και δημόσιου εξευτελισμού, αφού θεωρηθεί ότι η ατιμία για την οικογένειά τους είναι τόσο μεγάλη, που δεν ξεπλένεται διαφορετικά. Η Διακήρυξη και το Πρόγραμμα Δράσης της Διεθνούς Συνόδου για τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξη, του 1994, κάνουν πέντε ρητές αναφορές στον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων και ζητούν την απαγόρευσή του.
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 23/12/2010)
Το άρθρο 24.3 της Διακήρυξης της Βιέννης, που τίθεται σε αμφισβήτηση, είναι αυτό που αφορά στις παραδόσεις και τη δυναμική ισχύος τους σε σχέση με διεθνείς κανονισμούς και συμβάσεις. Στο άρθρο σημειώνεται ότι «οι παραδόσεις γίνονται κατά κανόνα σεβαστές όχι όμως όταν καταργούν τα ατομικά δικαιώματα». Αυτή τη στιγμή διακυβεύεται, λοιπόν, αυτή η αρχή και συζητείται η ισχυροποίηση παραδόσεων, πρακτικών και εθίμων, παρόλο που παραβιάζουν ατομικά δικαιώματα!
Σήμερα υπάρχουν ακόμη έθιμα και παραδόσεις σε αρκετές χώρες του κόσμου, κυρίως της αφρικανικής ηπείρου και του Ισλάμ –Αφγανιστάν, Σουδάν, Ιράκ, Σομαλία–, που προκαλούν τρόμο και καταπατούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα. Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα, ο χειρουργικός ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων των κοριτσιών, η γνωστή κλειτοριδεκτομή, η καταδίκη σε θάνατο διά λιθοβολισμού για συνεύρεση με το άλλο φύλο ή για απόκτηση εξώγαμου παιδιού αλλά και απάνθρωπες ποινές εναντίον αντρών και γυναικών, όπως η αποκοπή του δεξιού χεριού και του αριστερού ποδιού στην περίπτωση που κάποιος κλέψει κάποιο αντικείμενο, έστω και μικρής αξίας.
Ωστόσο, ακόμα και μέλη του ΟΗΕ ζητούν την αναθεώρηση της περίφημης Διακήρυξης και την κατάργηση του άρθρου που καταδικάζει αυτά τα φαινόμενα.
Μεθοδευμένες κινήσεις με παρελθόν
Η καθηγήτρια Εγκληματολογίας και πρόεδρος του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου κυρία Αλίκη Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου, που έχει συμβουλευτικό ρόλο στον ΟΗΕ και έχει κάνει αγώνες για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, υποστηρίζει στα «Επίκαιρα» ότι..... «δεν γίνονται απλώς σοβαρότατες παραβιάσεις, κάτι που είναι γνωστό σε όλους τους ισχυρούς του κόσμου, αλλά γίνονται θεσμικές επιθέσεις κατά της ίδιας της Οικουμενικής Διακήρυξης του ΟΗΕ και της Διακήρυξης της Βιέννης του 1993, η οποία είναι συμπληρωματική της πρώτης (παράγραφος 5, Α' Κεφάλαιο και παράγραφος 38, 49 του Β' Κεφαλαίου). Και οι δύο θεωρούνται προπύργια και “αναχώματα” για την προάσπιση και κατοχύρωση των ανθρωπίνων και των ατομικών δικαιωμάτων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης».
Προσπάθειες για το «στένεμα» της εφαρμογής των αρχών της Διακήρυξης έχουν γίνει και στο παρελθόν. «Το 2006 καταργήθηκε η Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ, η οποία είναι ένδοξη και άφησε ιστορία στον παγκόσμιο χάρτη, αφού συνέταξε τις κυριότερες διεθνείς συμβάσεις που δημιουργήθηκαν μετέπειτα της Οικουμενικής Διακήρυξης για την πραγματοποίηση της εφαρμογής της», συμπληρώνει η κυρία Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου και συνεχίζει:
«Η πρώτη παραβίαση έλαβε σάρκα και οστά με τη διάλυση της Επιτροπής αυτής και την αντικατάστασή της από ένα νέο όργανο: Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με έδρα στη Γενεύη. Μέχρι στιγμής, αν και έχει επίσης θεσμικό ρόλο, έχει απογοητεύσει με τη στάση του τη διεθνή κοινή γνώμη. Μεταξύ των χειρότερων, είναι η απόφαση που έλαβε στις 2 Οκτωβρίου του 2009, σύμφωνα με την οποία πρέπει να επανεξεταστούν οι σχέσεις μεταξύ των διατάξεων της Παγκόσμιας Οικουμενικής Διακήρυξης και της Διακήρυξης της Βιέννης και, ταυτόχρονα, οι παραδόσεις, τα έθιμα και οι πρακτικές κρατών που συγκρούονται με αυτές τις διακηρύξεις. Οι αρχές που έχει θέσει η διακήρυξη της Βιέννης είναι: “Οι παραδόσεις γίνονται κατά κανόνα σεβαστές, όχι όμως όταν συγκρούονται με τα ατομικά δικαιώ ματα“».
«Βίαιες και απάνθρωπες πολλές παραδοσιακές τακτικές»
Η Διακήρυξη της Βιέννης του 1993 και το σχετικό Πρόγραμμα Δράσης υποστηρίζουν ενεργά τα δικαιώματα των γυναικών και των κοριτσιών και καταδικάζουν ρητά τις βλαπτικές παραδοσιακές τακτικές. Σε αυτή τη Διακήρυξη γίνεται σαφής η αποδοχή εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας της αρχής ότι τα γυναικεία δικαιώματα είναι ανθρώπινα δικαιώματα και ότι η βία κατά των γυναικών είναι παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμη κι όταν ο φορέας της βίας είναι μέλος της οικογένειας του θύματος. Αυτό που φοβούνται ανθρωπιστικές οργανώσεις και φορείς είναι ότι η ενίσχυση των παραδόσεων σε βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα φέρει σε ακόμα δυσχερέστερη θέση τη γυναίκα στα υποανάπτυκτα κράτη.
Όπως υποστηρίζει η κυρία Μαραγκοπούλου, «βρισκόμαστε σε αγώνα και αυτή την περίοδο συζητείται το όλο θέμα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου ανέπτυξε προφορικά και κατέθεσε γραπτή διαμαρτυρία στο Συμβούλιο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με την οποία ζητούσε όχι μόνο να αποσυρθεί η πρόταση, αλλά να προχωρήσουμε και στη ρητή κατάργηση όσων νόμων, παραδόσεων ή διατάξεων υπάρχουν που προσβάλλουν ή καταργούν τα δικαιώματα του ανθρώπου. Η γραπτή διαμαρτυρία του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ και απεστάλη στη Γενική Συνέλευση με αριθμό πρωτοκόλλου το σήμα του.
"Αυτοί οι οποίοι προτείνουν την αναθεώρηση της Διακήρυξης της Βιέννης επιθυμούν, αφού ισχυροποιηθούν περισσότερο, να εισχωρήσουν οι ισλαμιστικές αρχές και στο δυτικό κόσμο".
Ένα από χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Παρίσι, όπου μέχρι λίγα χρόνια πριν δεν κυκλοφορούσαν στο δρόμο γυναίκες με μπούρκα, ενώ σήμερα αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Η πρόταση για την αναθεώρηση της Διακήρυξης της Βιέννης έγινε από ζάμπλουτους και ισχυρούς πετρελαιάδες, οι οποίοι παρέσυραν σε αυτό τον «ανεμοστρόβιλο ιδεών» χώρες του μουσουλμανικού κόσμου αλλά και την Κίνα και τη Ρωσία. Η Αμερική απέσυρε την υπογραφή της όσον αφορά τη συμμετοχή της στη «διαπραγμάτευση» περί αναθεώρησης της Διακήρυξης της Βιέννης, ενώ η Ευρώπη δεν υπέγραψε.
Μουσουλμανική επέλαση
Η «επιβολή» της ισλαμικής κουλτούρας είναι κάτι που έχει ξεκινήσει σταδιακά εδώ και χρόνια. Ένας από τους βασικούς στόχους των ισλαμιστών «κατακτητών» είναι και η Ελλάδα. Σύμφωνα με τους καλά γνωρίζοντες, ακόμη και η αλλοίωση καταλυτικών ιστορικών γεγονότων, όπως στο βιβλίο της Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου, όπου η σφαγή στο λιμάνι της Σμύρνης οφειλόταν στο… συνωστισμό δεν ήταν μία τυχαία παράλειψη ή άγνοια. Αντιθέτως, εντάσσεται στο γενικό πλαίσιο εντός του οποίου «κινείται» η πολιτική της Άγκυρας. Σύμφωνα με αυτή, η αλλοίωση ιστορικών και πολιτικών γεγονότων θα «απαλύνει» τη σκληρή εικόνα της στην Ευρώπη, κάτι αναγκαίο για την ευρωπαϊκή πορεία της.
Η συνεχής αύξηση των μουσουλμάνων μεταναστών στην Ελλάδα, που αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια, αλλά και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, αγγίζοντας πληθυσμιακά σε παγκόσμιο επίπεδο τα 1,3 δισεκατομμύρια, δεν είναι ένα φαινόμενο τυχαίας σημασίας και δεν «αποσυνδέεται» από τις επίμονες προσπάθειες ισχυρών μουσουλμάνων να προσαρμόσουν διακηρύξεις του ΟΗΕ κατά το δοκούν. Ένας Γαλλοϊρανός διανοούμενος δήλωσε σε συνέντευξή του σε γαλλική εφημερίδα ότι «το Ισλάμ στην Ευρώπη, και ειδικά στη Γαλλία, γίνεται η θρησκεία των καταπιεσμένων, δηλαδή ό,τι ήταν ο μαρξισμός κάποτε στην Ευρώπη»...
Το μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής
Εκατόν πενήντα εκατομμύρια μικρά κορίτσια και γυναίκες στην Αφρική, στην Ασία αλλά και στην Ευρώπη έχουν υποστεί την τελευταία δεκαετία το μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής. Σε καθημερινή βάση 6.000 παιδιά στις αφρικανικές χώρες υπό άθλιες και εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες υγιεινής ανέχονται αδιαμαρτύρητα το σακάτεμα του σώματος αλλά και της ψυχής τους. Η «επέμβαση»-κόψιμο της κλειτορίδας –που σε μερικές περιοχές καθώς στο Σουδάν γίνεται με ξυράφι και χωρίς αναισθητικό!–, καθώς και η αφαίρεση των εσωτερικών και εξωτερικών χειλέων, προκαλεί τρομακτικούς πόνους, ακατάσχετη αιμορραγία που σε κάποιες περιπτώσεις οδηγούν στο θάνατο. Επίσης, προκαλεί προβλήματα στο ουροποιητικό σύστημα και νεφρικές δυσλειτουργίες, στειρότητα, ενώ σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία το 2,3% των «χειρουργημένων» προσβάλλεται από AIDS λόγω χρήσης μη αποστειρωμένων αντικειμένων. Σχετικά με τις ψυχολογικές επιπτώσεις, μια 28χρονη από τη Σομαλία, η Σαράι, αφηγείται: «Ακόμη κι όταν παντρεύτηκα, όσες προσπάθειες κι αν έκανα, δεν μπόρεσα να αισθανθώ καλά ή να μειώσω τον πόνο που με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή. Την πρώτη νύχτα του γάμου, ο σύζυγός μου χρησιμοποίησε μαχαίρι για να ανοίξει τον κόλπο μου! Είναι κάτι που συνηθίζεται. Αυτό επίσης που αισθάνομαι διαρκώς είναι ταπείνωση και υποδούλωση. Μαζί με μένα και χιλιάδες άλλες γυναίκες. Νομίζουν πως έτσι μας υποτάσσουν».
Το μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής χάνεται στα βάθη των αιώνων. Πρόκειται για ένα αρχαίο έθιμο, αφού από τον 5ο αιώνα π.Χ., σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Φοίνικες, οι Χετταίοι και οι Αιθίοπες έκαναν κλειτοριδεκτομή στα κορίτσια. Στη συνέχεια, ανθρωπολόγοι ερευνητές συνάντησαν και έκαναν καταγραφή του αποτρόπαιου αυτού φαινομένου στην Αφρική, στις Φιλιππίνες, στον Αμαζόνιο και στους Ίνκας του Μεξικού. Όσο για την μπούρκα, αίσθηση προκαλεί η δήλωση της ακτιβίστριας Ραχίλα Γκούπτα: «Η μπούρκα είναι ρούχο βουτηγμένο στο αίμα των γυναικών του Ιράν, του Αφγανιστάν και της Σαουδικής Αραβίας». Η μπούρκα και το νιχάμπ, το οποίο καλύπτει όλο το πρόσωπο ενώ μόλις διακρίνονται τα μάτια της γυναίκας, είναι απομεινάρια μιας στείρας, απάνθρωπης και προσβλητικής για τη γυναίκα «κουλτούρας» που απαντάται σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη. Ακόμη και κοριτσάκια ηλικίας τεσσάρων ετών στη Σαουδική Αραβία φορούν μπούρκα, ενώ οι γυναίκες απαγορεύεται μέχρι σήμερα σε δημόσια μέρη ή σε μέσα συγκοινωνίας να καθίσουν δίπλα σε άντρες ή να συνομιλήσουν μαζί τους. Αν συμβεί αυτό, ο πατέρας, ή εάν αυτός δεν βρίσκεται εν ζωή, ο αδερφός έχει κάθε δικαίωμα να τιμωρήσει με τον πιο βάναυσο τρόπο την κοπέλα ή τη γυναίκα –μαστίγωμα, κλείδωμα στο σπίτι χωρίς φαγητό, οξύ στο πρόσωπο ή κάψιμο με καυτό σίδερο–, αλλά και να την καταδικάσει σε θάνατο διά λιθοβολισμού και δημόσιου εξευτελισμού, αφού θεωρηθεί ότι η ατιμία για την οικογένειά τους είναι τόσο μεγάλη, που δεν ξεπλένεται διαφορετικά. Η Διακήρυξη και το Πρόγραμμα Δράσης της Διεθνούς Συνόδου για τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξη, του 1994, κάνουν πέντε ρητές αναφορές στον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων και ζητούν την απαγόρευσή του.
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 23/12/2010)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.