Δεν ξέρω το όνομά του. Ξέρω μόνο ότι οδηγεί ταξί, ότι είναι θηριώδης, ευγενικός και πονεμένος. Στα μέσα της διαδρομής, έκανε ένα τηλέφωνο. Ακουσα πάνω-κάτω τα εξής:
«Γεια σου φίλε, πώς είσαι;
«Γεια σου φίλε, πώς είσαι;
Καλά φίλε μου, εσύ πες νέα. Ποια θάλασσα, δουλεύω ρε.
Ως τις 10 του μήνα πρέπει να ’χω μαζέψει 2.500. Και άλλα 450 που θέλει το ΤΣΑ, τρία χιλιάρικα.... o μικρός καλά.
Πήρε την κοπέλα του και πήγαν στη Χίο με την Εργατική Εστία. Ναι, Χίο...
Ο καθένας έχει τον τρόπο του.
Εγώ έχω το τιμόνι.
» Αλλά άσ’ τα αυτά τώρα...
» Αλλά άσ’ τα αυτά τώρα...
Εσύ πώς το βλέπεις, πότε θα βάλεις τα λεφτά;
Μάλιστα... Αν βέβαια ήμουν τράπεζα ή τοκογλύφος, θα τα έβαζες στην ώρα τους. Δεν είμαι, όμως, αν κι εγώ έχω τοκογλύφο να μου βάζει το μαχαίρι στον λαιμό. Τέλος πάντων, δες τι μπορείς να κάνεις και πάρε με. Εντάξει, αγόρι μου; Εγώ, ναι, το απόγευμα θα κλείσω. Θα πάω από το σπίτι να πάρω το Μαράκι να πάμε στο νεκροταφείο. Εντάξει, φίλε μου, τα λέμε. Και να με συγχωρείς. Εχω τα δικά μου».
Ζήτησα να ανοίξουμε τα παράθυρα να μας φυσήξει. Δεν χρειάζονταν ικανότητες ρεπόρτερ για να καταλάβω τι είχε χτυπήσει αυτόν τον άνθρωπο και την οικογένειά του, αλλά για να βγούμε απ’ τη δίνη, ρώτησα:
«Τοκογλύφος, ε;»
«Αυτός που μου πούλησε το ταξί, ο μαντράς.
Σου πίνουν το αίμα χειρότερα απ’ τις τράπεζες. Διπλό θα το πληρώσω σχεδόν». Καιρό στο ταξί;
«Οχι, κορίτσι μου. Το ’πιασα όταν έχασα το παιδί. Ενα λεβέντη, στα 27, τον κολλητό μου, άσ’ τα.
Οκτώ μήνες κοίταγα τον τοίχο, αλλά μετά δεν άντεχα άλλο». (Λυπάμαι.) «Προηγουμένως δουλεύαμε μαζί ένα φορτηγό. Είχε φτύσει αίμα να το πάρει, ιδίως την άδεια.
Τώρα το ’χω και κάθεται. Δεν μου πάει να το πουλήσω. Εξάλλου, τι νόημα έχει πια;», λέει και γελάει πικρά.
«Η ζωή μας έχει έρθει πάνω-κάτω».
Συνεχίσαμε να μιλάμε, στο τέλος όμως είχα απορροφηθεί στις σκέψεις μου. Προφανώς, οι πολιτικές, ιδίως οι οικονομικές, δεν χαράσσονται με βάση προσωπικές ιστορίες – ούτε και τα επιτελεία συγκινούνται με τέτοιες μικρές ελληνικές τραγωδίες.
Πώς αντέχουμε, όμως, να ξεχνάμε πως πίσω από κάθε «κλάδο» βρίσκονται άνθρωποι και πως πίσω από αυτούς κρύβονται παιδιά, φίλοι, διαδρομές, δάκρυα; Τα νούμερα είναι σκληρά, αλλά η ζωή είναι αμείλικτη.
(Tης Λινας Γιανναρου -Καθημερινή)
(Tης Λινας Γιανναρου -Καθημερινή)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.