Η επέλαση του πλαστικού...

(Mια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα άποψη για το τι φταίει για την ηθική κρίση των νεοελλήνων...)

Γίνεται μεγάλη κουβέντα, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, για το πότε άρχισε η ηθική κρίση των Nεοελλήνων. Πότε «χάλασαν», όπως λέγεται. Πότε έχασαν τους συνεκτικούς ιστούς στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις. Κι αν οι περισσότερες απόψεις συγκλίνουν στην περίοδο του Χρηματιστηρίου και του εύκολου πλουτισμού, φρονώ ότι η μεγάλη και καθοριστική αλλαγή έγινε αρκετά χρόνια πριν. Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και σε όλη τη δεκαετία του ’70.
Και μπήκε κανονικότατα από την κύρια είσοδο των σπιτιών. Οταν μία από τις συνήθεις κοινωνικές εκδηλώσεις των τότε μικροαστών και μεσοαστών ήταν η παρουσία κάποιων κυριών που πουλούσαν πλαστικά σκεύη σε επιδείξεις - συγκεντρώσεις στα σπίτια. Γρήγορα αυτή η μόδα έγινε μανία και όλα τα ντουλάπια σε όλες τις κουζίνες –που ακόμα ήταν ξύλινα– γέμισαν από τρίγωνα, τετράγωνα, μεγάλα, μικρά, στρογγυλά, χρωματιστά πλαστικά δοχεία. Τα γυάλινα, τα εμαγιέ, τα πήλινα, τα σκεύη με τα υλικά άλλων εποχών πήγαν στο πίσω μέρος των ντουλαπιών.
Κι έτσι, απλά και γρήγορα, αστικοποιήθηκαν όσοι βρέθηκαν στις μεγάλες πόλεις μετά τον Πόλεμο. Ηταν η καθοριστική στιγμή για να αφήσουν πίσω τους τις συνήθειες που έφεραν από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, για να διευρύνουν τις παρέες τους και με νέους φίλους. Την ίδια περίοδο που η κυριαρχία της αντιπαροχής σάρωνε τις μονοκατοικίες στις γειτονιές της Αττικής και όρθωνε στη θέση τους πολυκατοικίες. Την ίδια εποχή που άρχισαν να μικραίνουν τα τετραγωνικά των σπιτιών και να χαμηλώνει το ύψος του κάθε ορόφου. Τότε που τα μπαλκόνια έγιναν πιο στενά κι έμειναν χωρίς λουλούδια.
Τότε ήταν που οι περισσότεροι πίστεψαν ότι όλα αυτά είναι εκσυγχρονισμός και παραδόθηκαν χωρίς αντιστάσεις και χωρίς δισταγμούς στο νέο, το γοητευτικό, το πλαστικό. Που μπήκε παντού έκτοτε κι όχι μόνο στην κουζίνα της νοικοκυράς. Και μαζί του εισέβαλε, κυριολεκτικά, στα μικροαστικά στρώματα των Ελλήνων κι ένας νέος τρόπος καταναλωτισμού (που έγινε αισθητική και τρόπος ζωής) και πέρασε γρήγορα και σε άλλα πεδία, πέρα από τα ντουλάπια της κουζίνας.
Νομίζω ότι το καθοριστικό σ’ αυτήν την επέλαση του πλαστικού ήταν ότι από τότε βάλαμε στη ζωή μας την έννοια της μόδας και την εξάρτηση από αυτήν την ομοιομορφία. Κι από τότε την κυνηγάμε. Οχι βέβαια αγοράζοντας πλαστικά σκεύη, αλλά επιδιώκοντας να αποκτήσουμε, κάθε φορά, τα νέα must της μόδας: ρούχα, αυτοκίνητο, γκάτζετ, εξοχικά, σκάφη, ταξίδια, διασκέδαση.
Στα ντουλάπια των παλιών νοικοκυρών είναι πλέον αποθηκευμένα εκείνα τα γκλάμουρ πλαστικά της δεκαετίας του ’70, που ήταν η είσοδος στη νεοαστική ζωή.. Αλλά η εξάρτηση από μόδες και μάρκες έχει καθήσει έκτοτε για τα καλά στα σαλόνια όλων των Nεοελλήνων
(Tης Ολγας Σελλα - Καθημερινή)

http://online-pressblog.blogspot.com/2010/08/blog-post_9886.html