Σήμερα ήταν ημέρα κουρέματος. Μία φορά το μήνα κάνω αυτή την αγγαρεία για να αισθάνομαι και να δείχνω καλύτερα. Η κομμώτρια μου είναι μια γλυκύτατη κοπέλα που συνήθως δεν έχουμε πολλές κουβέντες έτσι δεν ξέρω και πολλά πράγματα γι ‘αυτήν. Σήμερα ήταν διαφορετικάίσως και λόγω της κρίσης οι άνθρωποι ξανοίγονται ευκολότερα ακόμα και σε αγνώστους για να πουν τον πόνο τους οπότε την γνώρισα λίγο καλύτερα.
Μου μίλησε για το Βέλγιο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε και την Ελλάδα που την υποδέχτηκε στα 23 της χρόνια. Την τεράστια διαφορά νοοτροπίας του πολίτητη σχέση της με το κράτοςπόσο δυσκολεύτηκε να εγκλιματιστεί κ.α. Όλοι βέβαια τα έχουμε ακούσει αυτά από φίλους και συγγενείς του εξωτερικού αλλά εντύπωση μου έκανε η βαρύτητα που έδωσε στην παιδεία που της προσέφερε αυτή η χώρα. Κάποια στιγμή ανέφερε :<<Δεν μπορώ να βλέπω τα παιδιά να τελειώνουν την σχολική χρονιά και να πετάνε ή να καίνε τα βιβλία τους. Τα δικά μου βιβλία τα πλήρωνα και την επόμενη χρονιά τα πουλούσα στους καινούριους μαθητές της τάξης. Και μάλιστα σε όσο καλύτερη κατάσταση τα διατηρούσα τόσο καλύτερη τιμή θα μπορούσα να πετύχω>>.
Το απόγευμα ψάχνοντας στο Internet για την χώρα αυτή βρήκα πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα10 εκατομμύρια πληθυσμός παραπλήσια έκταση πόλεμοι εμφύλιοι απελευθερώσεις από μισητούς εχθρούς κ.α. αλλά και πολλές διαφορές όπως μικρή ανεργίαισχυρή κοινωνική πρόνοιαυπερσύγχρονο συγκοινωνιακό δίκτυο . Στο τέλος της σελίδας είχε μια παραπομπή στην Βελγική Στατιστική Υπηρεσία. Με την βοήθεια του μεταφραστή της Google άρχισα να διαβάζω μερικές σελίδες και ένα πράγμα άρχισε να μου κινεί την περιέργεια. Στο τέλος αρκετών από τις αναλυτικότατες ομολογουμένως σελίδες που διάβασα σχετικά με τις ρυθμιζόμενες τιμές τη διανομή ποσίμου ύδατος τα ταξί την καλωδιακή τηλεόραση ή τα φάρμακα υπήρχε ένας σύνδεσμος για προώθηση καταγγελίας σε περίπτωση παρανομίας ή παρατυπίας στο αντίστοιχο κάθε φορά θέμα με σκοπό την προστασία του καταναλωτή.
Στην Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία όπως μου έλεγε το ένστικτο μου δεν βρήκα κάτι τέτοιο. Το Ελληνικό κράτος ίσως δεν θεωρεί υποχρέωση του να προστατέψει τους καταναλωτές και αυτοί με τη σειρά τους ίσως να πιστεύουν ότι η καταγγελία ισοδυναμεί με ρουφιανιά και το αντιμετωπίζουν στωικά με τη γνωστή φράση <<έλα μωρέ εγώ θα σώσω την Ελλάδα…>>. Το Βελγικό κράτος από την άλλη θεωρεί αδιανόητο ότι κάποιο ‘’μαγαζί’’ θα εκμεταλλευτεί έναν πολίτη και την επόμενη ημέρα θα είναι ανοιχτό για να το ξανακάνει. Επίσης θεωρεί ότι η καταγγελία είναι μια πράξη ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπο μας για να μην πέσει και αυτός στα δίχτυα του απατεώνα. Σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι της ιστορίας και στα πρόθυρα της γενικής χρεοκοπίας νομίζω ότι πρέπει να επιλέξουμε άμεσα και υπεύθυνα τι θέλουμε να είμαστε ‘’Βέλγοι’’ ή ‘’Έλληνες’’.
ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΒΕΛΓΙΟ ΕΝΩ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΣΟΥΗΔΙΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφή