Αυτό δεν είναι, Ασφαλιστικό σύστημα. Δεν είναι Συνταξιοδοτικό.. Είναι μια «λευκή πετσέτα»!

Ομιλία στη Βουλή του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνη Σαμαρά Στην κοινοβουλευτική συζήτηση για το Ασφαλιστικό του Δημοσίου

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Με τη συζήτηση για το Ασφαλιστικό του Δημοσίου ολοκληρώνεται η αλλαγή του ασφαλιστικού μας συστήματος από την παρούσα κυβέρνηση.

Η Νέα Δημοκρατία έχει διατυπώσει τις θέσεις της, τις αντιρρήσεις της, αλλά και τις επί μέρους συμφωνίες της στα προτεινόμενα μέτρα.

Θα ήθελα μόνον ορισμένες βασικές παρατηρήσεις να κάνω:

Η σταθερότητα του ασφαλιστικού συστήματος μιας κοινωνίας εξαρτάται από τους εξής παράγοντες:

* Πρώτον , από δημογραφικούς. Από το πόσο γρήγορα, δηλαδή, αυξάνεται ο αριθμός των οικονομικά ενεργών ατόμων. Αυτοί, με τις εισφορές τους, γεμίζουν τα ταμεία και εξασφαλίζουν τις δικές τους μελλοντικές συντάξεις, αλλά και σε ένα μέρος τουλάχιστον, εξασφαλίζουν και τις συντάξεις της προηγούμενης γενιάς, που πληρώνονται σήμερα.

Αν ο πληθυσμός γερνάει, τα ταμεία αργά ή γρήγορα θα βουλιάξουν.

* Δεύτερον, εξαρτάται από τις αποδόσεις των αποθεματικών των ταμείων. Όσο υψηλότερες είναι οι αποδόσεις, τόσο ισχυρότερη είναι η κεφαλαιακή βάση των ίδιων των ταμείων. Αρκεί, βέβαια, οι τοποθετήσεις τους, κατά τα διεθνή πρότυπα, να έχουν ασφαλείς αποδόσεις.

* Τρίτον, εξαρτάται από τον αριθμό του πληθυσμού που απασχολείται. Όσο περισσότεροι ανήκουν στο οικονομικά ενεργό τμήμα του συνολικού πληθυσμού, τόσες μεγαλύτερες θα είναι οι εισροές και η άνεση των ταμείων για την εξασφάλιση των συντάξεων αύριο.

* Τέταρτον, από την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας γενικότερα. Όσο μεγαλύτερη η ανταγωνιστικότητα, τόσες περισσότερες οι θέσεις απασχόλησης, τόσο περισσότερες οι υγιείς εισροές στα ταμεία, τόσο, επομένως, πιο εξασφαλισμένες οι μελλοντικές συντάξεις.

Γενικά μια κοινωνία που αναπτύσσεται με υγιείς ρυθμούς, κερδίζει τη μάχη της ανταγωνιστικότητας, έχει δημογραφική δύναμη και καλή διαχείριση των αποθεματικών της, δεν έχει κανένα πρόβλημα με το ασφαλιστικό της σύστημα.

-- Αν σε κάποιον από αυτούς τους τομείς υστερεί, πρέπει από τους υπόλοιπους να υπέρ-αναπληρώνει.

-- Αν σε περισσότερους από έναν τομέα υστερεί, τότε είναι πολύ δύσκολο να υπέρ-αναπληρώσει από τους υπόλοιπους.

-- Κι αν σε όλους τους τομείς μαζί υστερεί, τότε έχει ένα πάρα πολύ μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα.

Η Ελλάδα ανήκει σε αυτή την τελευταία κατηγορία, γιατί υστερούμε σε όλους τους τομείς!

Τα τελευταία δεκαέξι χρόνια, περίπου, έγιναν τρεις προσπάθειες μεγάλες για μεταρρύθμιση και μια απόπειρα.

Είχαμε το Νόμο Σιούφα το 1992, το Σχέδιο Γιαννίτση το 2001, το Νόμο Ρέππα το 2002 και το Νόμο Πετραλιά το 2008. Τον πρώτο και τον τελευταίο επί Κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας, υπό τη λυσσώδη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ. Και το Νόμο Ρέππα, που όχι μόνο δεν κατάργησε το Νόμο Σιούφα, αλλά αντίθετα τον επεξέτεινε.

Και σήμερα, όχι μόνο δεν καταργεί το ΠΑΣΟΚ το νόμο Πετραλιά, αλλά τον επεκτείνει και πιο πέρα. Συνολικά, όμως, όλες αυτές οι παρεμβάσεις δεν αντιμετώπισαν ριζικά τις παθογένειες του συστήματος. Απλώς, επέκτειναν χρονικά τα όρια της αντοχής του.

Και σήμερα, και πάλι, καμία ουσιαστική αλλαγή δεν γίνεται για την πραγματική εξυγίανση του συστήματος.

-- Δεν δίνονται ουσιώδη κίνητρα για την αντιστροφή των δημογραφικών τάσεων. Για την ακρίβεια δημιουργούνται αντικίνητρα για τις οικογένειες και για τις γυναίκες.

-- Δεν δίνονται κίνητρα για να αυξηθεί ο αριθμός των απασχολουμένων ή για να μπαίνουν οι νέοι νωρίτερα στην αγορά εργασίας. Θεσπίζεται μόνο η παράταση του ορίου συνταξιοδότησης. Πράγμα που υπήρξε και προϊόν πίεσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

-- Δεν ενθαρρύνεται η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αφού οι εργοδοτικές εισφορές παραμένουν πολύ υψηλές. Αλλά υψηλές εργοδοτικές εισφορές σημαίνουν έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και μακροχρόνια αποθάρρυνση για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε επιχειρήσεις.

-- Δεν αποθαρρύνεται η εισφοροδιαφυγή. Αφού τόσο υψηλό εργοδοτικό κόστος ενθαρρύνει τους εργοδότες να πληρώνουν «μαύρα», ενώ η υψηλή ανεργία ενθαρρύνει τους εργαζόμενους να δέχονται να πληρώνονται με «μαύρα»…

Έτσι, ο μόνος τρόπος «ανακούφισης» των ταμείων ή διάσωσης πολλών από τα ταμεία, παραμένει τελικά ο Προϋπολογισμός. Ο οποίος, όμως, έχει ήδη τα γνωστά πολύ υψηλά ελλείμματα που καλείται να περικόψει και ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που πρέπει να ελεγχθεί…

Άρα, η μοναδική «σωτηρία» του συστήματος έμεινε η δραστική περικοπή των συντάξεων και η επέκταση των ορίων ηλικίας. Αυτή είναι η «μεταρρύθμιση», η λεγόμενη «μεταρρύθμιση», που ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες!

Αλλά έτσι το ήξεραν και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Και δεν το έκαναν! Το να λύσουμε το πρόβλημα… καταργώντας το, το να εξασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα του συστήματος περικόπτοντας τόσο πολύ τις συντάξεις δεν είναι «εξυγίανση». Είναι ομολογία αποτυχίας! Ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος…

Κοινωνικά επτωχεύσαμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

Άλλο τώρα αν ο κ. Παπανδρέου από τη Σύμη, λόγω Σοσιαλιστικής Διεθνούς ζητάει να μην κόβουν οι συνάδελφοί του τις κοινωνικές δαπάνες. Πρώτη φορά βλέπω πρωθυπουργό να ζητάει από τους άλλους να κάνουν αυτό που δεν κάνει ο ίδιος. Ή να μην κάνουν εκείνο που κάνει ο ίδιος! Κοινωνικά, λοιπόν, επτωχεύσαμε.

Περί αυτού ακριβώς πρόκειται:

Με επιχείρημα, δηλαδή, την ανάγκη για αλλαγές στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης:

Μειώθηκαν δραστικά οι συντάξεις της γενιάς μας, αλλά και της νέας γενιάς των ασφαλισμένων, σε ποσοστά πάνω από 30 %, μέσα από μια σειρά περικοπών και ανατροπών.

• Η Περικοπή της 13^ης και 14^ης σύνταξης αποτελεί, αμέσως-αμέσως, μια περικοπή του 14,29%.

· Το πάγωμα συντάξεων για τρία χρόνια, σε συνδυασμό με το εφιαλτικό 5,4% που έχει ήδη φτάσει ο πληθωρισμός - και που φαίνεται να πηγαίνει για ψηλότερα - εξανεμίζει το εισόδημα των συνταξιούχων.

· Ο νέος τρόπος υπολογισμού των συντάξεων στη βάση όλου του εργασιακού βίου και μάλιστα με χαμηλότερα ποσοστά αναπλήρωσης μειώνει την τελική σύνταξη κατά ένα 5-10% επιπλέον.

· Οι νέες κρατήσεις τύπου ΛΑΦΚΑ, από 3% ως 10%, μειώνουν επιπλέον τις συντάξεις.

· Και οι δημογραφικές προκλήσεις, τέλος, της χώρας αγνοούνται πλήρως και δεν ενσωματώνονται κίνητρα για την αύξηση της γεννητικότητας.

Η σημαντικότερη, όμως, υποχώρηση στον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, είναι η απόσυρση της εγγύησης του κράτους για την καταβολή των συντάξεων στους ασφαλισμένους. Από δω και στο εξής, το κράτος θα εγγυάται μόνο τη καταβολή της βασικής.

Έχουμε, λοιπόν, όχι μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού. Όχι εξυγίανση του Ασφαλιστικού. Αλλά ανατροπή του Ασφαλιστικού. Πλήρη ανατροπή. Συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, ποσοτική και ποιοτική υποβάθμισή του.

Και τώρα έρχεται να ολοκληρωθεί αυτή η συρρίκνωση, αυτή η υποβάθμιση, και στο Δημόσιο τομέα.

Ας δούμε κάποιους αριθμούς:

-- Οι συντάξεις του Δημοσίου απαίτησαν μόνο για το 2009 το 2,73% του ΑΕΠ, αλλά και το 11,9% των πρωτογενών δαπανών του κράτους.

-- Η συνταξιοδοτική δαπάνη του Δημοσίου από 1,4 δισ. το 1993 ανέβηκε στα 2,74 το 2000, 3,64 το 2004, 6,4 δισεκατομμύρια το 2009.

Αυτή η αύξηση του συνταξιοδοτικού κόστους έγινε επί των ημερών της Νέας Δημοκρατίας, αλλά δεν οφείλεται στη Νέα Δημοκρατία!

Οι συνταξιούχοι –όπως ξέρετε- δεν προσλαμβάνονται. Δημιουργούνται από προσλήψεις, που έχουν γίνει πριν από δεκαετίες. Τα τελευταία έξι χρόνια άρχισαν να συνταξιοδοτούνται όσοι μαζικά προσλήφθηκαν μετά το 1981 στο Δημόσιο κι όσοι θεμελίωσαν συνταξιοδοτικά δικαιώματα με τις προβλέψεις της δεκαετίας του ’80. Όταν οργίαζαν οι «κοινωνικές παροχές» με δανεικά σε βάρος των επομένων γενιών. Αυτά τα δανεικά έχει έρθει η ώρα, σήμερα, να πληρώσουμε.

Με δύο λόγια: Τις προηγούμενες δεκαετίες θεσμοθετήθηκαν συνταξιοδοτικά δικαιώματα υψηλότερα από τη μελλοντική απόδοση των συνταξιοδοτικών εισφορών. Κι αυτό οδήγησε σε αυξανόμενη ελλειμματικότητα των Ταμείων στον Ιδιωτικό τομέα, αλλά και σε αυξημένο μερίδιο επιβάρυνσης του Προϋπολογισμού, σε ό,τι αφορά τις συντάξεις του Δημοσίου τομέα.

Με τη μεταρρύθμιση που πέρασε, πήγαμε στο αντίθετο άκρο τώρα: οι συνολικές συντάξεις που θα δοθούν στο μέλλον, θα είναι χαμηλότερες από τη μελλοντική αξία των εισφορών, που θα κατατεθούν στο μεταξύ. Πλήρης ανατροπή.

Οι σημερινοί συνταξιούχοι χάνουν, λόγω της πολύ κακής διαχείρισης των ασφαλιστικών ταμείων, όλα τα προηγούμενα χρόνια. Να θυμίσω μόνο ότι στη δεκαετία του ’80 τα αποθεματικά παρέμεναν άτοκα στις τράπεζες, όταν ο πληθωρισμός έτρεχε περίπου στο 15% ετησίως. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; 15% ετησίως! Σημαίνει ότι μέσα σε οκτώ χρόνια απαξιώθηκε το 72% της πραγματικής τους αξίας! Κι αυτό αποτέλεσε τεράστια αδικία, που δεν επανορθώθηκε ποτέ. Παρά τις μεμονωμένες προσπάθειες, που έγιναν για να επεκταθεί η βιωσιμότητα του συστήματος.

Οι μελλοντικοί συνταξιούχοι, οι σημερινοί εργαζόμενοι, θα χάσουν, γιατί μέρος των εισφορών τους θα πάνε για να αντιμετωπίσουν τις αδικίες των προηγούμενων δεκαετιών στους σημερινούς συνταξιούχους.

Κι έτσι το σύστημα πηγαίνει τελικά από αδικία σε αδικία.

Η έξαρση του κρατισμού στη δεκαετία του ’80 και η αδυναμία να αντιμετωπιστεί η ελλειμματικότητα του κράτους, διέλυσαν μεταξύ άλλων και τα ταμεία. Σήμερα, γίνονται βίαιες, δηλαδή, ανατροπές στο ασφαλιστικό, για να αντιμετωπίσουμε τον τελικό λογαριασμό αυτού του «ξεχαρβαλώματος». Με τρόπο που υποθηκεύει το μέλλον της κοινωνίας, τουλάχιστον για δύο γενιές.

Για να ξαναγυρίσω στο ασφαλιστικό του Δημοσίου:

-- Σε 3 χρόνια, σε ελάχιστο χρόνο επέρχονται μεγάλες ανατροπές.

-- Ευαίσθητες ομάδες – γυναίκες με ανήλικα παιδιά ή γυναίκες με τρία παιδιά και πάνω- επιβαρύνονται ακόμα και με 15 χρόνια πρόσθετης εργασίας.

-- Οι νέοι ένστολοι, που άκουσα προηγουμένως, που συνταξιοδοτούνται σήμερα με 25 χρόνια υπηρεσίας, με τις νέες ρυθμίσεις θα χρειάζονται 40 χρόνια (35 κανονικά +5 πλασματικά) ή θα παίρνουν σύνταξη στα 60.

Σε ό,τι αφορά το σταδιακό χαρακτήρα της εξομοίωσης των ορίων ανδρών-γυναικών στο Δημόσιο, ασφαλώς ήταν υποχρέωση της Ελλάδας να ευθυγραμμιστεί με το καθεστώς της Ευρώπης. Όμως, από τον περασμένο Οκτώβριο, οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας είχαν εξασφαλίσει πιο σταδιακή προσαρμογή. Αξιωματούχοι της Κομισιόν είχαν αντιληφθεί αυτό που τότε τους είχαμε πει ως κυβέρνηση. Δηλαδή, την «αναστάτωση» που θα προκαλούσε το σύστημα το καινούργιο. Κι είχαν αρχίσει να δέχονται μια πιο μακρά περίοδο προσαρμογής. Αυτό βίαια ανατράπηκε τους τελευταίους μήνες.

Σε ό,τι αφορά τους ένστολους, πρέπει να διευκρινιστεί ότι πληρώνονται από το Δημόσιο, υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, αλλά δεν είναι διοικητικοί υπάλληλοι του Δημοσίου. Διαχειρίζονται ύψιστο δημόσιο αγαθό, υποβάλλονται σε θυσίες με πολλούς περιορισμούς και δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως διοικητικοί υπάλληλοι.

Αποτελούν ανθρώπινο δυναμικό υψηλής εξειδίκευσης. Και τώρα σπρώχνονται σε μαζικές αποχωρήσεις. Από τις οποίες χάνει ο τόπος.

-- Πέρσι, το 2009, ολόκληρο το χρόνο, έκαναν αίτηση συνταξιοδότησης 900 στρατιωτικοί απ’ όλες τις Ένοπλες Δυνάμεις. Φέτος, μόνο το α΄ εξάμηνο αίτηση αποστρατείας έχουν κάνει 2000. Μιλάμε για υπερ-τετραπλασιασμό του ρυθμού φυγής.

-- Στην Αστυνομία και στα Σώματα Ασφαλείας γενικότερα, πέρσι ολόκληρο το χρόνο είχαν κάνει αίτηση αποχώρησης 800. Σήμερα, μόνο το πρώτο εξάμηνο, οι αιτήσεις αποχώρησης φτάνουν τις 2800. Εδώ, ο ρυθμός έχει 7πλασιαστεί!

Αληθινή, δηλαδή, «αποψίλωση» του ανθρώπινου δυναμικού!

Και για τους Δικαστικούς επίσης. Τους οποίους αγνοεί. Όπως αγνοεί και τις βάσιμες ενστάσεις των Δικαστικών, που τους εξισώνει με τους με απλούς διοικητικούς υπάλληλους, κόντρα, βεβαίως, στο άρθρο 88 του Συντάγματος.

Δεν θα σας κουράσω με άλλα. Συνάδελφοι έχουν, έτσι και αλλιώς, καλύψει όλες τις πτυχές και αυτού του Νομοσχεδίου.

Δύο πρόσθετα λόγια, μόνο.

Αυτό δεν είναι, πια, Ασφαλιστικό σύστημα.

Δεν είναι Συνταξιοδοτικό.

Αυτό, όπως είπα, αποτελεί ομολογία χρεοκοπίας μιας πολιτικής δεκαετιών.

Είναι μια «λευκή πετσέτα»!

Είναι μια παραδοχή ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Και πρέπει οι συνταξιούχοι να μάθουν να ζουν στη φτώχεια.

Εμείς, αυτή τη μοιρολατρία δεν την δεχόμαστε…

Εμείς, προτείναμε ένα Σχέδιο Εξόδου από την κρίση.

Το οποίο, όχι μόνο θα οδηγήσει νωρίτερα σε μηδενικά δημοσιονομικά ελλείμματα, όχι μόνο θα οδηγήσει στην τετραετία σε πολύ μικρότερο χρέος, αλλά θα επιτρέψει, αφού θα μηδενίσουμε και θα συγκρατήσουμε το χρέος, να απαλλαγούμε και από τους όρους του Μνημονίου. Κυρίως, δηλαδή, να απαλλαγούμε από το φαύλο κύκλο, τον υφεσιακό φαύλο κύκλο, μια ώρα αρχύτερα.

Και μην κάνετε λάθος: Ο λόγος που πρέπει να απαλλαγούμε από τους όρους του Μνημονίου, δεν είναι ότι θέλουμε να αθετήσουμε όσα ήδη υπέγραψε η Ελλάδα. Αντίθετα έχουμε τονίσει πολλές φορές, ότι θα τιμήσουμε όλες αυτές τις υποχρεώσεις, ως κράτος με συνέπεια, συνέχεια και φιλότιμο.

Αλλά η λογική του Μνημονίου οδηγεί σε φαύλο κύκλο ύφεσης. Όλοι οι σημαντικοί ξένοι Οικονομολόγοι και παρατηρητές το παραδέχονται αυτό, προειδοποιούν γι’ αυτό.

Γι΄ αυτό, άλλωστε, και τα spreads , αν τα δείτε, εξακολουθούν να βρίσκονται υψηλά, πολύ ψηλά, 780 κάτι ήταν σήμερα το πρωί, μετά την υπογραφή του Μνημονίου; Γιατί άραγε;

Γιατί πολύ απλά, όλοι διαβάζουν το ίδιο πράγμα. Μόνο η κυβέρνηση κι όσοι τη στήριξαν δεν το βλέπουν: Ότι η Ελλάδα μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης από τον οποίο θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγει.

Εμείς, θέλουμε να σπάσουμε αυτό το φαύλο κύκλο μια ώρα αρχύτερα.

Και ξέρουμε ότι σε μια διετία, από την ώρα που θα εφαρμοστεί το πρόγραμμά μας, θα μπορούσαμε να βγούμε από αυτόν το φαύλο κύκλο. Σήμερα, σήμερα.

Αντίθετα, εφαρμόζοντας κατά γράμμα το Μνημόνιο, θα οδηγηθούμε σε πολύ μεγαλύτερη ύφεση, σε πολύ βαρύτερο χρέος. Και θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να βγούμε τότε στις αγορές και να δανειστούμε, μετά το 2014.

Εμείς προτείναμε, λοιπόν, έναν άλλο δρόμο. Ένα άλλο μείγμα Πολιτικής. Μια άλλη αληθινή διέξοδο, από την κρίση.

--Το Μνημόνιο οδηγεί σε μείωση του ελλείμματος, αλλά αύξηση του χρέους με μακροχρόνια ύφεση.

-- Εμείς προτείνουμε μηδενισμό του ελλείμματος ταχύτερα και μείωση του χρέους με Ανάκαμψη άμεσα και Ανάπτυξη μεσο-μακροπρόθεσμα.

Αυτό το τελευταίο, η Ανάκαμψη και η Ανάπτυξη –και μιλάμε βέβαια τώρα για Ανάκαμψη- είναι και οι προϋποθέσεις και για μια πραγματική αλλαγή στο Ασφαλιστικό.

Όμως οι λέξεις Ανάκαμψη και Ανάπτυξη λείπουν συστηματικά και απελπιστικά από το λεξικό του κ. Παπανδρέου…Στο δικό του το λεξικό κυριαρχούν οι λέξεις ανεργία και λουκέτα.

Για να καταλάβετε ότι μόνο σε σχέση με πέρυσι η οικοδομή έχει πέσει φέτος κατά 35%. Και φοβάμαι ότι η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται το βάθος της ύφεσης, στην οποία ρίχνει τον Ελληνικό Λαό και τις επιπτώσεις πάνω στην ανεργία, ιδιαίτερα στα νέα τα παιδιά.

Εμείς, έχουμε επιπλέον δεσμευτεί να αποκαταστήσουμε τις συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων άμεσα. Κι εδώ δεν χρειάζεται να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο. Αρκεί να βρούμε να κόψουμε απ’ αλλού. Κι εμείς εντοπίσαμε αρκετούς κωδικούς του Προϋπολογισμού κι άλλες δυνητικές πηγές.

Το δεύτερο που μπορούμε να δεσμευτούμε είναι ότι, με μακροχρόνια διατηρήσιμη, όμως, ανάκαμψη, ανάπτυξη, που θα επιτύχουμε στη συνέχεια, μπορούμε να αποκαταστήσουμε συντάξεις αξιοπρεπείς και δίκαιες: Αξιοπρεπείς, ώστε να μπορούν να ζήσουν οι απόμαχοι της ζωής. Και δίκαιες, ώστε να μην υπολείπονται από τη συσσωρευμένη αξία των εισφορών τους.

Να μην, δηλαδή, τους κλέβει το κράτος άλλο. Ώστε να μάθουν να θεωρούν το κράτος υπέρμαχο των δικαιωμάτων τους, όχι… «διαρρήκτη» των αποταμιευμάτων τους!

Γιατί οι εισφορές, που δίνουν στα ασφαλιστικά ταμεία είναι αποταμιεύματα. Αν τα έβαζαν στις τράπεζες, αν τα τόκιζαν, θα έπαιρναν πολύ μεγαλύτερο ποσό από εκείνο που σήμερα τους υποσχόμαστε. Άρα τώρα, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το κράτος τους κλέβει. Αυτό δεσμευόμαστε εμείς ότι θα σταματήσει. Για να σταματήσει, όμως, η χώρα χρειάζεται να μπει στην τροχιά της Ανάκαμψης, Ανάπτυξης.

Το ΠΑΣΟΚ βυθίζει τη χώρα σε βαθιά ύφεση. Το ξέρει. Δεν μπορεί να εγγυηθεί συντάξεις που προϋποθέτουν Ανάπτυξη.

Το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται, πλέον, με τα μέτρα αυτά, μόνο ύφεση. Αυτή την ύφεση είναι που αποκαλεί …«σωτηρία» της χώρας!

Εμείς υποσχόμαστε άλλο δρόμο εξόδου με Ανάπτυξη.

Αυτή η Ανάπτυξη μπορεί να λύσει και το Ασφαλιστικό. Εδώ είναι το θέμα μας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Μια Κοινωνία κρίνεται, τελικά, από το πώς φέρεται σε δύο κατηγορίες ανθρώπων.

-- Σε αυτούς που βρίσκονται στην αυγή της ζωής, στους νέους.

-- Και σε εκείνους που βρίσκονται στη δύση της ζωής, στους ηλικιωμένους.

Τα ασφαλιστικά Νομοσχέδια της κυβέρνησης τσακίζουν και τους πρώτους και τους δεύτερους:

-- Στους νέους τάζουν συντάξεις πείνας.

-- Στους ηλικιωμένους δίνουν συντάξεις πείνας.

Στους νέους σκοτώνουν τις προσδοκίες τους.

Στους ηλικιωμένους διαψεύδουν τις προσδοκίες τους.

Δεν ξέρω στ’ αλήθεια τι είναι χειρότερο…

Εγώ το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι, με αυτό το συγκεκριμένο σχέδιο, -για το οποίο μέσα από όλα τα μοντέλα τα οποία μεταχειριστήκαμε, τα οικονομετρικά, τις συγκεκριμένες αριθμητικές δεσμεύσεις, την ποσοτικοποίηση για μια σειρά από παραμέτρους, την τοποθέτηση, εν γνώσει, ότι εκείνη την ώρα παίρνουμε ρίσκο, διακινδυνεύοντας για το αύριο τι θα μας πουν, πήραμε και μεταβλητές και τις κάναμε παραμέτρους- εν γνώσει όλων αυτών, έχουμε πει ότι αυτό μπορούμε να το αλλάξουμε!

Δεν πήραμε καμία απάντηση.

Δεν υπήρχε διάθεση για απάντηση.

Δεν υπήρχε διάθεση για γόνιμο διάλογο.

Αρνήθηκε η κυβέρνηση δια του Εκπροσώπου και δια του Πρωθυπουργού να απαντήσει συγκεκριμένα στα συγκεκριμένα σημεία, τα οποία παραθέσαμε.

Στα στοιχεία, δηλαδή, της ελπίδας, της στρατηγικής ελπίδας, την οποία δώσαμε.

Σας βεβαιώνω, λοιπόν, ότι μπορούμε να το αλλάξουμε.

Με έναν άλλο δρόμο εξόδου από την κρίση.

Πέρα από τα σημερινά αδιέξοδα στα οποία έχει βάλει τον Ελληνικό Λαό η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Ευχαριστώ πολύ.