ΑΜΝΗΜΩΝ ΜΝΗΜΗ

 

Στις ειδήσεις του διεθνούς δικτύου CNN εμφανίσθηκε πρόσφατα μια συγκινητική ιστορία. Μετά από 92 χρόνια, τα οστά ενός Αμερικανού στρατιώτη που έπεσε υπέρ πατρίδος στα πεδία των μαχών της Γαλλίας τον Σεπτέμβριο του 1918 ετάφησαν με όλες τις προσήκουσες τιμές στο εθνικό κοιμητήριο των ΗΠΑ στο Arlington της Virginia πριν από μερικές μέρες. Ο Αμερικανικός στρατός όχι μόνο ενήργησε μέσω της ειδικής του υπηρεσίας αναζήτησης, αναγνώρισης και ταφής των νεκρών των πολέμων να επιβεβαιώσει την ταυτότητα του νεκρού μετά από την τυχαία ανακάλυψη του τόπου ταφής στην Γαλλία, αλλά και ερεύνησε λεπτομερώς το γενεαλογικό του δένδρο για να ανακαλύψει τελικά έναν μακρινό του συγγενή, ο οποίος δεν γνώριζε καν την ύπαρξη αυτού του κλάδου της οικογένειας του. Ο συγγενής αυτός εκλήθη επισήμως να παραστεί στην ταφή και να παραλάβει την σημαία που σκέπασε το φέρετρο του νεκρού βετεράνου (δείτε το άρθρο του CNN).
Ας συγκρίνουμε τις ενέργειες αυτές της Αμερικανικής Πολιτείας προς τις ενέργειες (;) που κάνει η ελληνική κυβέρνηση σε παρόμοιες περιπτώσεις. Η απόπειρα φυσικά θα αποδώσει σχεδόν μηδενικά αποτελέσματα καθώς η χώρα μας είναι επιδεικτικά αμνήμων προς τους νεκρούς της. Έλληνες στρατιώτες έχουν αφήσει τα κόκαλα τους σε όρη, βουνά, πεδιάδες, ερήμους και εσχατιές και, πλην εκείνων που έτυχαν μιας στοιχειώδους καταγραφής και ταφής στα πεδία των μαχών και που αποτελούν μάλλον την μειοψηφία, παραμένουν άγνωστοι και ουσιαστικά ανύπαρκτοι. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως στον πόλεμο της Κορέας (όπου ξένες υπηρεσίες διοικητικής μερίμνης επέβαλαν την επιστροφή των νεκρών στις πατρίδες τους) η Ελλάς προχωρεί υπερήφανη χωρίς να αναγνωρίζει, αναζητεί και τιμά όλους εκείνους που θυσιάστηκαν για την σωτηρία της.

Η δημιουργία ενός εθνικού κοιμητηρίου για τους ‘Ελληνες βετεράνους δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει αντικείμενο πολιτικής υποστήριξης. Πρώτα-πρώτα, ακόμη και αν ξεκινούσε μια τέτοια πρωτοβουλία, η προσπάθεια θα κατέρρεε εν ριπεί οφθαλμού καθώς θα ξέσπαγαν οι αναπόφευκτες έριδες μεταξύ “προοδευτικών” και όλων των υπολοίπων για το το ποιος αποκτά το δικαίωμα να ταφεί σε ένα τέτοιο εθνικό νεκροταφείο. Δεν υπάρχει μάλιστα αμφιβολία ότι οι “προοδευτικοί” θα επέβαλαν τελικά την άποψη τους, πιέζοντας μάλιστα για ένα διαφορετικό εθνικό νεκροταφείο όπου θα αναπαύονταν κυρίως όσοι είχαν συνταχθεί με “δημοκρατικές δυνάμεις” στην διάρκεια των ατελεύτητων εθνικών διχασμών και καταποντισμών της Ελλάδας — και όπου ήρωες πολέμων για την διάσωση μας από ξένους εχθρούς και ξένες κατοχές δεν θα είχαν θέση γιατί απλούστατα δεν εμπίπτουν  στην “προοδευτική” κατηγορία όπως αυτή μονομερώς ορίζεται εις τα καθ’ ημάς.

Ακόμα περισσότερο, ποιος πολιτικός θα συμφωνούσε ποτέ για την χρηματοδότηση μιας υπηρεσίας αναγνώρισης λειψάνων όπως αυτή του Αμερικανικού στρατού; Μάλλον κανείς. Φυσικά η χρηματοδότηση αυτή θα ήταν ένα ελάχιστο ποσό μπροστά στους πακτωλούς που απορροφώνται από την καλπάζουσα διαφθορά και τις εκβιαστικές “κοινωνικές ρυθμίσεις” που επιβάλλονται δικτατορικά σε αυτή την χώρα από συνδικαλιστές και άλλους “δημοκράτες”. Αλλά οι “πεθαμένοι” με τους πεθαμένους θα μας έλεγαν οι μάλλον εκνευρισμένοι ταγοί μας, για να μην αναφερθούμε καν στις απόψεις της “κοινής γνώμης”, οι οποίες θα ήσαν εξ ίσου εκνευρισμένες γιατί τέτοια θέματα διασπούν την προσοχή μας χωρίς λόγο και αιτία όταν υπάρχουν αντικείμενα, όπως παραδείγματος χάριν το Μundial, που απαιτούν εθνική ομοψυχία και επικέντρωση!

Ένα αλάθητο μέτρο μιας χώρας είναι ο τρόπος με τον οποίο αποδίδει τα προσήκοντα στους νεκρούς υπερασπιστές της. “Οι στρατιώτες πεθαίνουν μόνον όταν ξεχαστούν,” λέει η (ξένη) παροιμία.

Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα την σημερινή, οι στρατιώτες μας έχουν ξεχαστεί πριν καν πεθάνουν — και το μοναδικό μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου γίνεται στόχος μολότωφ και “αντιεξουσιαστών”.

Τόσα ξέρουμε, τόσα μαρτυράμε.

aitolia.gr