Business Plan, ή πολιτικό όραμα και σχέδιο;

Από Factorx

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει τις μόδας η επισήμανση περί της «ολοκλήρωσης του κύκλου της μεταπολίτευσης». Από την κυβέρνηση Καραμανλή και εντεύθεν,ο κύκλος της μεταπολίτευσης διαρκώς κλείνει και διαρκώς παραμένει ανοικτός. Έτσι, όπως επισημαίνει ο Δ. Μπεκιάρης στην «Αξία»,  αυτά τα χρόνια ακούσαμε τα πάντα: για κυβερνήσεις συνεργασίας, για  κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, για κυβερνήσεις εθνικής ανάγκης, για κόμματα επιχειρηματιών (ως εγχώρια κακέκτυπα του Μπερλουσκονισμού), για γαλλικό μοντέλο, για γερμανικό μοντέλο και άλλα. Ο στόχος υπήρξε προφανής: «Τα δομημένα συμφέροντα πριμοδότησαν, ενίσχυσαν και διαφήμισαν την αντικειμενική πολιτική ρευστότητα των τελευταίων ετών, για να ρυθμίζουν το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα σύμφωνα με την πλατφόρμα των  συμφερόντων τους». Και για να το έχουν συνεχώς όμηρό τους.

Σήμερα, αυτά τα «δομημένα συμφέροντα», δηλαδή οι πέντε- έξι μεγάλες επιχειρηματικές οικογένειες που γνωρίζουμε όλοι, μετατρέπουν την χώρα σε μια απέραντη εξεταστική επιτροπή και επιχειρούν παράλληλα  να εκμεταλλευτούν την κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση για να επιβάλλουν και πάλι τις επιδιώξεις τους. Το σχέδιο τους είναι τριπλό σύμφωνα με τον ίδιο:

• Αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος με στόχο την αποδυνάμωση των πολιτικών οργανισμών
• · Δημιουργία νέων κομμάτων στη βάση των παραταξιακών ριζών τους
• · Κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, η οποία θα συγκροτηθεί από τεχνοκράτες και κυρίως εκφραστές του πολιτικού status που κυριάρχησε από τα μέσα της δεκαετίας του 1990.

Το γεγονός ότι η ανεξαρτητοποίηση Κιλτίδη γίνεται πρώτη είδηση, είναι ενδεικτική των κατευθύνσεων που δίνονται ώστε η κοινωνία να αποπροσανατολιστεί.  Η Ντόρα Μπακογιάννη, παραδοσιακή εκφραστής του «γερμανικού μοντέλου», αφού δεν κατάφερε να κυριαρχήσει στη Νέα Δημοκρατία διαγράφηκε και προσανατολίζεται (έτσι λένε τουλάχιστον) στη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα.

Η Αριστερά δείχνει ανήμπορη να ακολουθήσει τις εξελίξεις και τις καταστάσεις που δημιουργεί η υπογραφή του «μνημονίου της υποτέλειας», το ΚΚΕ εξακολουθεί και αποτελεί «μπετόν αρμέ», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει διαλυτική συμπτωματολογία. Ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη παραπαίει σε ότι έχει να κάνει με την πολιτική του αξιοπιστία ακολουθώντας τον δρόμο του πολιτικού καιροσκοπισμού.

Την ίδια στιγμή προωθούνται σενάρια δημιουργίας, από κεντροαριστερές και κεντροδεξιές αποσκιρτήσεις,  ενός κόμματος  στη μέση του πολιτικού συστήματος το οποίο ως φορέας του πολιτικού Κέντρου, θα διαδραματίσει υποτίθεται ισχυρό ρυθμιστικό ρόλο. Στην ουσία, όμως, με την παρουσία του ένας τέτοιος φορέας θα σφραγίσει τον κατακερματισμό της πολιτικής ζωής και τον έλεγχό της από εξωθεσμικά κέντρα.

Την ίδια στιγμή μέσα στο ΠΑΣΟΚ δημιουργούνται πρωτόγνωρες γι αυτό καταστάσεις. «Κίνημα μέσα στο ΠΑΣΟΚ» γράφει η μία εφημερίδα. «Συζητείται κείμενο που θα υπογράψουν 80-90 βουλευτές», η άλλη.  Ομάδες βουλευτών καταθέτουν επερωτήσεις εναντίον των μέτρων. Υπουργοί και βουλευτές δεν κυκλοφορούν στους δρόμους. Όλες οι εφημερίδες περιγράφουν σκηνές από μια  «τρομαγμένη και δειλή» κυβέρνηση.

Την ίδια στιγμή κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα ζητήσει τη συναίνεση της αντιπολίτευσης και αν δεν καταφέρει να την αποκτήσει θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Τις οποίες όμως δεν θα τις κάνει μόνο με την επιδίωξη να κερδίσει (όπως έχουν τα πράγματα) αλλά κυρίως για να  χρησιμοποιήσει τη λίστα (18μηνο) και να αποκτήσει έτσι ένα «ΠΑΣΟΚ» απολύτως ελεγχόμενο από τον ίδιο. Η αποκαθήλωση Τσοχατζόπουλου, ύστερα από εκείνη του Σημίτη και η χρησιμοποίηση απολύτως νέων προσώπων στην κυβέρνηση, αποτελούν ισχυρές ενδείξεις προς αυτήν την κατεύθυνση.

Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει  να συγκροτήσει κυβέρνηση εθνικής ανάγκης με τη συμμετοχή εξωκοινοβουλευτικών προσώπων. Το γεγονός όμως ότι για κυβέρνηση εθνικής ανάγκης πρώτος μίλησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αφού η κόρη του Ντόρα Μπακογιάννη ηττήθηκε στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, αποδεικνύει από μόνο του την ιδιοτέλεια παρόμοιων σεναρίων.

Όσοι υποστηρίζουν τα σενάρια περί συγκρότησης κυβέρνησης εθνικής ανάγκης με τη συμμετοχή εξωθεσμικών προσωπικοτήτων επιδιώκουν να οδηγήσουν την πολιτική ζωή της χώρας σε πλήρη απαξίωση. Δεν πρόκειται για πολιτικό σχέδιο, αλλά για «Business Plan», το οποίο επεξεργάζονται οι businessmen της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου.  Είναι οι προφέσορες της διάλυσης τον δομών του πολιτικού συστήματος. Η χώρα δεν θέλει μόνο καλούς διαχειριστές για να ξεφύγει από την καταστροφή. Χρειάζεται κυρίως πολιτικό όραμα και σχέδιο.

Οι πραγματικοί εκφραστές της πολιτικής αναζητούν τρόπους συγκρότησης πολιτικών σχηματισμών με ιδεολογία και όραμα, οι οποίοι θα αναζωογονήσουν την πολιτική ζωή του τόπου. Αυτό δηλαδή που κάνει ο Αντώνης Σαμαράς.

Και θα πούμε και κάτι άλλο: Το έργο του Αντώνη Σαμαρά είναι τεράστιο. Επειδή παρέλαβε ένα κόμμα σε συνθήκες βαριάς ήττας και κοινωνικής απαξίωσης. Όσο όμως θα αποσαφηνίζει την ιδεολογική φυσιογνωμία του κόμματος, θα απαλλάσσεται από τα βαρίδια του παρελθόντος και θα ανανεώνει το πολιτικό προσωπικό του, τόσο και θα ενισχύεται ο ρόλος του ως του άλλου πόλου εξουσίας, καθώς θα πλησιάζουν οι εκλογές.

Πόσο μπορούν να εμποδίσουν την ισχυροποίηση και άνοδο της ΝΔ το νέο κόμμα της Ντόρας και ενδεχόμενες νέες αποχωρήσεις από την ΚΟ της ΝΔ; Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να διαπιστώσουμε την πραγματική κοινωνική εμβέλεια της ίδιας της κ. Μπακογιάννη, ή του κ. Κιλτίδη και του κ. Μαρκογιαννάκη (αν όπως φημολογείται αποχωρήσει τελικά).

Από την άλλη μεριά όμως πέρασαν οι εποχές που ο λύκος έτρωγε όποιον έφευγε από το μαντρί. Αν οι δυο περασμένες εκλογικές αναμετρήσεις έδειξαν ότι ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος  καθίσταται ανεξέλεγκτο, φανταστείτε τι έχει να γίνει σε εκλογές υπό συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης. Και όπως έχουμε ξαναπεί είναι μακρυά νυχτωμένοι όσοι πιστεύουν ότι επειδή η ΝΔ «είναι κόμμα εξουσίας»  και ο Σαμαράς « εν δυνάμει πρωθυπουργός» αν γίνουν εκλογές σε συνθήκες κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ «η βάση θα συσπειρωθεί γύρω του».

Ο Σαμαράς και η ΝΔ πρέπει αυτήν την φορά να «κολυμπήσουν στις μάζες», να εκφράσουν την δυναμική που αναπτύσσεται σε αυτές , να προτείνουν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο – όραμα για έναν λαό φοβισμένο και απογοητευμένο, αν θέλουν να αποτελέσουν την εναλλακτική λύση. Και φυσικά η ΝΔ δεν μπορεί να γίνει μόνο «κόμμα διαμαρτυρίας».  Η ΝΔ είναι και πρέπει να παραμείνει κόμμα εξουσίας

Μπορεί όμως να τα κάνει όλα αυτά, αυτή η ΝΔ; Ένα είναι σίγουρο. Οι ηγέτες, κυρίως των κομμάτων εξουσίας, δεν μπορούν να παράγουν πολιτική απολογούμενοι για τις αμαρτίες των εκφραστών της χρεωκοπίας του μεταπολιτευτικού μοντέλου.

Το επερχόμενο Συνέδριο της ΝΔ πρέπει, λοιπόν, να αποτελέσει την αρχή για την μετεξέλιξη της σε ένα σύγχρονο κόμμα αρχών, ικανού να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τις απαιτήσεις όλης της κοινωνίας. Και στην μετεξέλιξη αυτή πρέπει να συμπεριληφθεί και η αλλαγή ονομασίας.