Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης πέθανε.

Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αποσείσουμε τις ευθύνες μας ως κράτος και ως κοινωνία. Σαφώς και δεν σεβαστήκαμε τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Σαφώς και δεν σεβαστήκαμε κυρίως τον εαυτό μας. Είχαμε την εντύπωση ότι θα τρώμε συνέχεια τα πακέτα από τους «κουτόφραγκους» και ότι θα ζούμε με δανεικά χωρίς να παράγουμε τίποτα. Ήρθε λοιπόν η ώρα της πληρωμής του λογαριασμού και ευχόμαστε αυτός ο λογαριασμός να είναι μόνο οικονομικός και όχι κάποια εθνική καταστροφή.
Φυσικά οι απόλυτοι υπαίτιοι αυτής της καταστροφής είναι η άρχουσα κοινωνική μας τάξη και οι υποτελείς τους, τα πολιτικά πρόσωπα που θέσπισαν και στηρίχτηκαν σε ένα πολιτικό σύστημα που κρατά έναν ολόκληρο λαό στη γωνία, διαπαιδαγωγώντας πολιτικά και αναπαράγοντας αυτή την κατάσταση.
Όμως και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν βαδίζει σωστά. Στην ουσία η ιδέα της ΕΕ πέθανε μαζί με το τέλος του ψυχρού πολέμου. Σήμερα τα διάφορα κράτη της ΕΕ, απελευθερωμένα από το άγχος του ψυχρού πολέμου, επιδιώκουν να σύρουν το άρμα της ΕΕ προς εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, ανάλογα με τη δύναμη που διαθέτει το καθένα.



Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Ακόμα και τα κράτη της Ευρωζώνης δεν έχουν όλα τους ίδιους στόχους για το ΕΥΡΩ. Την Ελλάδα για παράδειγμα που κάνει πολλές εισαγωγές, την συμφέρει να υπάρχει υψηλή ισοτιμία του ΕΥΡΩ έναντι άλλων νομισμάτων. Την Γερμανία όμως που κάνει πολλές εξαγωγές, την συμφέρει να υπάρχει χαμηλή ισοτιμία για να αυξάνει την ανταγωνιστικότητά της.
Η ΕΕ έτσι όπως πάει δεν έχει μέλλον. Στην πορεία θα χαλαρώσει και στη συνέχεια θα καταργηθεί ή θα μεταμορφωθεί σε οικονομικές συμμαχίες κάποιων επιμέρους κρατών.
Η περίπτωση της χώρας μας είναι το πρώτο μήνυμα ότι η ΕΕ στην ουσία έχει πεθάνει. Τουλάχιστον για την Ελλάδα. Και δεν έπρεπε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε για να το αντιληφθούμε, αλλά θα έπρεπε να το είχαμε αντιληφθεί από τη συμπεριφορά των κρατών της Ευρώπης στη σχέση μας με την Τουρκία ή στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στις σχέσεις μας με τα Σκόπια.
Το βλέπουμε εξάλλου σήμερα που, ενώ βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε, η ΕΕ δεν εγγυάται έστω την ειρήνευση στην περιοχή μας για να μας απαλλάξει από το άγχος ενός πολέμου με την απειλητική Τουρκία, αντίθετα προσπαθούν πολλά ευρωπαϊκά κράτη να μας πουλήσουν επιπλέον όπλα.
Ενωμένη Ευρώπη χωρίς αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών, δεν μπορεί να υπάρξει.
Μέσα σ' αυτή την κατάσταση θα πρέπει να κοιτάξουμε πως θα μείνουμε ενωμένοι ως έθνος με κοινή ιστορία και αγώνες για να περάσουμε τις δυσκολίες που έρχονται και να αφήσουμε τα παραμύθια για πολυπολιτισμικότητες κ.λ.π. που αφορούν κοινωνίες οικονομικής αφθονίας, προκειμένου να εξασφαλιστούν μετανάστες για τα εργοστάσια.

Απο: Προεδρική Δημοκρατία