Υπάρχει πολιτική ιδεολογία?

Του Γιώργου Φακίτσα

 

Γεια σας,
η πρόσφατη κόντρα του πρωθυπουργού στην Βουλή, με τον κ. Σαμαρά και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, απέκτησε μία νότα ιδεολογική. Η αναφορά του κ. Παπανδρέου στο συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα της Ευρώπης (που συμμετέχει η ΝΔ) και η αντίστοιχη του κ. Σαμαρά στις "σοσιαλιστικές" ηγεσίες του ΔΝΤ, μαζί με τις αναφορές του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ στις "αριστερές" ιδεολογίες, έρχονται να θέσουν ζήτημα ύπαρξης πραγματικών ιδεολογιών στα σημερινά κόμματα και στην πολιτική σκηνή.
Είναι αλήθεια ότι κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης οι όροι "αριστερός" και "δεξιός" όριζαν τον τρόπο σκέψης των πολιτών. Αυτό δεν έγινε μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Με αυτούς τους χαρακτηρισμούς κάποιος έδειχνε τον τρόπο σκέψης του σχετικά με την ανάπτυξη , την οικονομία και την κοινωνία.

Σήμερα όμως, τα δεδομένα... ...και οι προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα κόμματα έχουν πολλές περισσότερες παραμέτρους από όσες μπορεί να καλύψει ιδεολογικά η Αριστερά και η Δεξιά. Και ενώ τα κόμματα προσάρμοσαν, εκ των πραγμάτων, τις πολιτικές τους στα νέα δεδομένα, κράτησαν τις ιδεολογίες και τους τίτλους ίδιους και χωρίς να τους ανανεώσουν/προσαρμόσουν.

Αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι σημερινή "εσωστρέφεια" στα κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλιστικό κόμμα δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου. Από την άλλη η ΝΔ όταν ήταν κυβέρνηση, θεωρητικά ως "δεξιό" κόμμα, θα έπρεπε να είχε αυξήσει την αστυνόμευση και να είχε μειώσει το κοινό έγκλημα αλλά και την τρομοκρατία. Κάτι τέτοιο δεν το έκανε, ενώ το "αριστερίζων" ΠΑΣΟΚ το προσπαθεί στις μέρες μας, αφού όλοι οι πολίτες το επιθυμούν...

Παρόμοια παραδείγματα μπορούμε να βρούμε πολλά, όχι μόνο στα δύο μεγάλα κόμματα αλλά και στα μικρότερα. Πολλές φορές φαίνεται να συμφωνούμε συγχρόνως και με τον ΛΑΟΣ και με τον ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των μεταναστών. Πολλές φορές αισθανόμαστε ότι μας εκφράζει το ΚΚΕ όταν κάνει λόγο για κοινωνική δικαιοσύνη και εργασιακά δικαιώματα.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας "δεξιός" που να μην είναι υπέρ των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των εργατών. Αντίστοιχα, δεν πρέπει να υπάρχει κάποιος "αριστερός" που να μην θέλει να κυκλοφορεί με ασφάλεια.

Αυτή είναι νομίζω μία πολύ βασική αιτία της πολιτικής κρίσης που αντιμετωπίζουμε. Σίγουρα δεν είναι η μοναδική, ούτε η σημαντικότερη, όμως θεωρώ ότι αποπροσανατολίζει όχι μόνο τους πολίτες, αλλά και τους πολιτικούς. Δημιουργεί τα "ρεύματα" μέσα στα κόμματα, που με την σειρά τους βγαίνουν στην κοινωνία και δημιουργούν συγχύσεις και μπερδέματα.

Κατά την γνώμη μου τα κόμματα πρέπει να προσαρμόσουν τις θέσεις τους χωρίς να είναι εγκλωβισμένα σε ετικέτες που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα σύγχρονα προβλήματα, με σύγχρονο τρόπο. Οφείλουν να έχουν μία ιδεολογική πλατφόρμα, ώστε να μπορεί να γίνει η διάκριση μεταξύ τους, χωρίς όμως αυτή η "βάση" να μην μπορεί να μετακινηθεί (πάνω, κάτω, δεξιά ή αριστερά) αν είναι απαραίτητο και το προστάζει η λογική!

Μπορούν να είναι προσανατολισμένα στην μία ή την άλλη (ή ακόμα και μία τρίτη) κατεύθυνση, χωρίς όμως η παρέκκλιση να θεωρείται ιδεολογική παλινωδία ή ιδεολογική καταπάτηση. Άλλωστε ο εκσυγχρονισμός είναι απαραίτητος σε όλους τους τομείς. Δεν μπορείς να λύσεις σημερινά προβλήματα κοιτώντας τι έκανε ο Λένιν ή η Θάτσερ ή ο Κέινς σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Και βέβαια αυτός ο "ιδεολογικός εκσυγχρονισμός" δεν μπορεί να γίνει από πολιτικούς που είναι ενεργοί σήμερα. Δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό. Πρέπει να "θεσμοθετηθεί" από τους σημερινούς και να ολοκληρωθεί από τους επόμενους. Οι "ενεργοί" πολιτικοί είναι αδύνατον να δουν με καθαρό μυαλό τις τάσεις της κοινωνίας και των ψηφοφόρων τους (της πολυφορεμένης "βάσης"). Είναι αποπροσανατολισμένοι από τις δημοσκοπήσεις και το πολιτικό κόστος που αντί για εργαλεία έχουν γίνει όπλα!

Νομίζω λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάζουμε το σύστημα και να μην μας αλλάζει, είναι να ξεφορτωθούμε τα ιδεολογικά ξύλινα καλούπια, που δεν βοηθούν σε τίποτα και να τα αντικαταστήσουμε με πιο εύκαμπτα και ευλύγιστα. Δεν θα κάνει καλό μόνο στους πολίτες και στα κόμματα, αλλά θα δώσει μία ευκαιρία στην χώρα να πάρει μπροστά και να προχωρήσει... Άλλωστε δεν υπάρχει καμία ιδεολογία να θέλει το κακό της χώρας και των πολιτών... Όλες επιθυμούν και διαφημίζουν τα ίδια χαμογελαστα πρόσωπα των πολιτών...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπισθείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου.
Jean-Luc Godard, 1930-, Γάλλος σκηνοθέτης

Από: citypress-gr