Το Άσυλο της Ανομίας

Όλοι ελπίζουμε στην ομαλή και αδιασάλευτη λειτουργία των πανεπιστημίων. Ωστόσο οι ελπίδες δεν αρκούν για να λύσουν προβλήματα, πολύ περισσότερο σε περίοδο βαθειάς κρίσεως. Οι πρωτοφανείς βιαιότητες, οι οποίες έγραψαν τον Δεκέμβριο του 2008 στις μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, δεν έμειναν χωρίς συνέχεια. Πριν από λίγες ημέρες, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών προπηλακίσθηκε μέσα στο γραφείο του διατρέχοντας κίνδυνο ζωής. Τέτοια περιστατικά δε μπορεί να αφεθούν στη λήθη, μέχρι την επόμενη καταστροφή η οποία θα επέλθει με μαθηματική βεβαιότητα. Απαιτείται δράση πολιτική και ευθεία αντιπαράθεση με την κουλτούρα της ανομίας, η οποία θάλλει στο περιθώριο των ελληνικών πανεπιστημίων, εντός των πλαισίων του Συντάγματος και των νόμων μιας δημοκρατικής πολιτείας.

   Η αρχή μπορεί να γίνει με το ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου. Είναι καιρός, πλέον, να σταματήσει η υποκρισία. Κοστίζει πολύ, και μπορεί να κοστίσει ακόμη περισσότερο. Ένας θεσμός που ξεκίνησε για να υπηρετήσει την ελευθερία της έκφρασης έχει καταλήξει να υποθάλπει κάθε είδους παρανομία και να υπονομεύει την ίδια την ελευθερία της έκφρασης στα πανεπιστήμια. Ακαδημαϊκά συνέδρια έχουν κατά καιρούς διακοπεί από «διαφωνούντες» ταραξίες, ακροδεξιάς ή ακροαριστεράς κοπής, ενώ ήδη πολλοί διδάσκοντες αυτολογοκρίνονται στις παραδόσεις τους, για να μην προκαλέσουν την μήνι των «γνωστών αγνώστων», ανυπεράσπιστοι καθώς είναι.

Η εισαγωγή του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου, μιας ούτως ή άλλως ελληνικής πρωτοτυπίας, κατανοείται ιστορικώς, αν αναλογισθεί κανείς το ρόλο της αστυνομίας τη μεταπολεμική περίοδο ως το 1974. Τα πράγματα, όμως, έχουν αλλάξει από τότε. Η Ελλάς του 2010 δεν είναι η Ελλάς του 1950 και του 1960˙ είναι μια σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία, στην οποία πλέον η παρουσία της αστυνομίας δεν αποτελεί απειλή για τα ατομικά δικαιώματα τέτοια, ώστε να αποκλείεται η πρόσβασή της στους πανεπιστημιακούς χώρους. Αντιθέτως, σε πραγματική απειλή έχει εξελιχθεί η παρουσία ταραχοποιών στοιχείων που λυμαίνονται τους πανεπιστημιακούς χώρους, και αποτελεί συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας η προστασία της δημόσιας περιουσίας και των δικαιωμάτων διδασκόντων και φοιτητών.
 
Αυτή η θέση, αφόρητη κοινοτοπία για οποιαδήποτε σοβαρή δημοκρατική πολιτεία, δε συγκεντρώνει δυστυχώς την ομόφωνη υποστήριξη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ακόμη και αν οι θεσμοθετημένοι εκπρόσωποι της ακαδημαϊκής κοινότητας αρνούνται να αναλάβουν τις σοβαρές ευθύνες τους και να αντιταχθούν στην εισαγόμενη αθλιότητα, το ζήτημα είναι κατ’ εξοχήν πολιτικής φύσεως. Η ευθύνη ανήκει στην κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα. Είναι καιρός η μεταρρυθμιστική ρητορεία της κυβέρνησης να μετατραπεί σε πράξεις. Η άρση του ασύλου δε θα λύσει ως δια μαγείας τα προβλήματα της ανώτατης παιδείας, θα έχει όμως κορυφαία συμβολική πολιτική σημασία. Η κυβέρνηση οφείλει να το πράξει γι' αυτούς που πρώτοι απ’όλους υφίστανται τις συνέπειες της παρούσης καταστάσεως. Για τη σιωπηλή πλειοψηφία των φοιτητών που βλέπουν καθημερινά το πανεπιστήμιο να απαξιώνεται και μαζί με αυτό και τις ελπίδες τους για μόρφωση πραγματική, και όχι για ένα «χαρτί» διαβατήριο στην ανεργία. Για τους φοιτητές που δεν έχουν τα μέσα να αποδράσουν από την ελληνική ακαδημαϊκή πραγματικότητα και να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Για τους φοιτητές που δεν αντέχουν βλέπουν τα πανεπιστήμια κλειστά, τις αίθουσες διδασκαλίας ρημαγμένες, τα εργαστήρια λεηλατημένα και τις βιβλιοθήκες παρανάλωμα του πυρός.
Ζητούνται πολιτικές δυνάμεις που θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και θα άρουν το άσυλο της ανομίας. 
 
Από : Ιωάννης Ν. Γρηγοριάδη, NewsTime