Μία παραίτηση (Ν. Ρόβλιας), μία απειλή για παραίτηση (Α. Λοβέρδος) και η καθοδηγούμενη διασπορά φημών για μια παρ’ ολίγον παραίτηση, εν αγνοία όμως του υποψήφιου θύματος (Λ. Κατσέλη), δεν είναι καλός απολογισμός. Μπορεί ο Γ. Παπανδρέου να δηλώνει ότι οι εσωτερικές αψιμαχίες και τα συμπτώματα σύγχυσης είναι φυσιολογικά φαινόμενα και δίνουν οξυγόνο στη δημόσια ζωή, μπορεί οι δημοσκοπήσεις να είναι θετικές (ακόμη), ωστόσο το πρόβλημα συνοχής που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του είναι σοβαρό και θα υπονομεύσει τη φιλόδοξη μεταρρυθμιστική ατζέντα του, αν δεν το λύσει.
Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στο ΠΑΣΟΚ, την πλούσια σε διενέξεις παράδοσή του, αλλά και την αντίληψη του πρωθυπουργού για τον τρόπο διοίκησης , δεν ξαφνιάζονται με αυτά που βλέπουν. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα ατίθασο κόμμα. Το πλήθος των ομάδων με τις διαφορετικές επιδιώξεις τους, τα διαγκωνιζόμενα ηγετικά στελέχη με τις προσωπικές στρατηγικές τους και οι δύο ψυχές του (η λεγόμενη εκσυγχρονιστική και η λεγόμενη πατριωτική) που είναι σε διαρκή αντιπαράθεση, συγκροτούν το σύμπαν του. Τις ανισορροπίες που προέκυπταν στη διαδρομή του χρόνου τις θεράπευαν οι αρχηγοί, άλλοτε με την πυγμή (εκκαθαρίσεις διαφωνούντων), άλλοτε με την πειθώ, άλλοτε με την αλλαγή των προτεραιοτήτων και άλλοτε με την επινόηση εσωτερικών εχθρών που τάχα απεργάζονταν τη χειραγώγηση τους.
Ο Α. Παπανδρέου με τη χαρισματικότητά του, την αδιαμεσολάβητη σχέση που είχε αναπτύξει με τις μάζες, με την ελκυστική αφήγησή του (αλλαγή, ανατροπή, αντιδεξιά ενότητα) και το βοναπαρτισμό του, κατάφερε να το οδηγήσει σε σημαντικές επιτυχίες. Ο Κ. Σημίτης, παρά το γεγονός ότι είχε το μισό στελεχικό δυναμικό απέναντι του, πέτυχε με την εργατικότητα του, την επιμονή του , την προσήλωση στους στόχους και το μοίρασμα ρόλων να υλοποιήσει το σχέδιο του (ΟΝΕ, ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε, έργα υποδομής).
Ο Γ. Παπανδρέου δεν διαθέτει το ηγετικό εκτόπισμα του πατέρα του , ενώ δεν έχει την τύχη του προκατόχου του σ’ ότι αφορά τις συνθήκες και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μέσα στις οποίες είναι αναγκασμένος να κινηθεί. Καλείται να λειτουργήσει σε μια δύσκολη συγκυρία με την οικονομία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ,τον κρατικό μηχανισμό σε πορεία διάλυσης και το πάλαι ποτέ ισχυρό κόμμα σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Την περίοδο που βρισκόταν στην αντιπολίτευση τα πράγματα ήταν σχετικά απλά. Αρκούσαν ένας υψηλών τόνων αντικυβερνητικός λόγος, ένα πακέτο υποσχέσεων για λαική κατανάλωση, δύο τρείς κινήσεις διαχειριστικού χαρακτήρα στο επίπεδο του κόμματος και μερικοί έμπιστοι συνεργάτες. Για τα υπόλοιπα φρόντισε «η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης».
Όμως για να κυβερνήσεις μια δύστροπη χώρα, με χαμηλό δείκτη αυτοεκτίμησης και τον κοινωνικό ιστό της κατακερματισμένο, με τις διεθνείς αγορές να σε περιμένουν στη γωνία για να σου κάνουν τη ζωή αφόρητη, χωρίς συμμάχους στο εξωτερικό και με τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης, απαιτούνται: σαφές σχέδιο, συνοχή, πειθαρχία και ένα σύστημα αυστηρού ελέγχου. Σε όλα αυτά παρατηρούνται εκκωφαντικές ελλείψεις.
Το ζήτημα της συνοχής είναι μείζον. Για να προχωρήσεις στις επώδυνες τομές, οι οποίες θα ξεβολέψουν ανθρώπους και θα αμφισβητήσουν προνόμια, πρέπει πρώτα και κύρια να πείσεις αυτούς που θα αναλάβουν να τις υπηρετήσουν και στη συνέχεια να κοιτάξεις να εξασφαλίσεις συναινέσεις στην κοινωνία ώστε να εξουδετερώσεις τις ισχυρές άμυνες που θα οργανωθούν από κείνους που θα αισθανθούν ότι απειλούνται.
Ο Γ. Παπανδρέου ποτέ δεν πίστευε στην ανάγκη να δημιουργηθεί μια σταθερή ηγετική ομάδα. Φοβόταν ότι το αποτέλεσμα θα ήταν η εμπέδωση της γραφειοκρατικής νοοτροπίας και η υποκατάσταση των εκλεγμένων οργάνων. Βεβαίως η στάση του αυτή δεν είναι άσχετη με την ανασφάλεια που τον διακρίνει και η οποία κλιμακώθηκε την περίοδο της εσωκομματικής σύρραξης για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έτσι προτίμησε ένα χαλαρό στιλ διοίκησης, χωρίς μηχανισμούς ελέγχου, χρησιμοποιώντας πρόσωπα απολύτως πιστά σ’ αυτόν, ανεξαρτήτως προσόντων, στα οποία άλλαζε συνεχώς θέσεις για να μην μολυνθούν από το μικρόβιο της μονιμότητας.
Ωστόσο όταν και ο ίδιος παραδέχεται ότι το ζητούμενο για να βγει η χώρα από την κρίση είναι η συναντίληψη μεταξύ των κυβερνητικών παραγόντων και η πειθαρχία στις αποφάσεις, αλλά δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει τη φλυαρία, τους ακκισμούς υπουργών του και τις διχαστικές συμπεριφορές συνεργατών του, τότε είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί λίαν συντόμως προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Κι αυτό γιατί:
Η ανοχή του κόσμου δεν είναι ανεξάντλητη. Η εσωστρέφεια στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα διαρκέσει για πάντα. Η Αριστερά, παρά την περιορισμένη επιρροή της, δεν θα διστάσει να περάσει σε δυναμικότερες μορφές πάλης. Το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι στο διηνεκές ήρεμο.
Aπό: NewsTime
Υπάρχει περίπτωση δηλαδή να αποτύχει ο μέγας σχεδιο-λόγος, οραματο-λόγος και μεταναστο-λόγος ΓΑΠ, γνωστός ανα την υφήλιο ως ο Γιωργάκης ο μέγας (επονομαζόμενος επίσης και μεσσίας ή αϊνστάϊν);
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα οικονομικά μόνο λιγάκι χωλαίνει με τις μπαρούφες που πετάει αλλά δεν πειράζει, το πολύ πολύ να πτωχεύσουμε.
Όπως πχ. το Νοέμβρη με τη περίφημη πια τηλεοπτική δήλωσή του ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της πτώχευσης.
Την ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ αρχίζει ο γολγοθάς με τα σπρέντς των ομολόγων που έφτασαν, κάποια στιγμή και στις 300 μονάδες βάσης πάνω από τα γερμανικά.
Από τότε δεν έχουμε πάρει ανάσα, αφού ο κάθε δυσκοίλιος τεχνοκράτης της Ε.Ε. βγάζει τα απωθημένα του στην Ελλάδα. Στη χθεσινή δημοπρασία δεν πουλήθηκε σχεδόν τίποτε, παρόλο που το ποσό ήταν μικρό. Αναρωτιέμαι τί θα συμβεί το επόμενο χρονικό διάστημα, όταν θα βγούμε να δανειστούμε 5-10 δισ κάθε φορά.
Πάμε στο αγνωστο με βάρκα την ελπίδα, αλλά ο τιμονιέρης της βάρκας έχει ήδη πέσει μέσα στο ποτάμι και κάνει μπουρμπουλήθρες.
Και δυστυχώς δεν τελειώνει εκεί το πράγμα, αφού τη σκυτάλη παίρνουν τα άλλα παιδάκια της παρεούλας. Αρχίζουν οι παλινωδίες των άσχετων (και σκοτωμένων μεταξύ τους) στελεχών (Παπακωνσταντίνου, Κατσέλη, Παπουτσής, Λοβέρδος, Μπιρμπίλη και το λοιπό κακό συναπάντημα), που κάθε φορά που μιλάνε ρίχνουν λάδι στη φωτιά της οικονομίας και γεμίζουν με προμήθειες τις τσέπες των δειθνών κερδοσκόπων, σε βάρος της Ελλάδας βέβαια.
Άντε μετά καθάρισε τώρα με τούτους τους τοκιστές σουλατσαδόρους που μπλέξαμε!
ΓΙΩΡΓΑΚΗ, ΜΑΣ ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ.
ΜΑΣ ΠΗΡΕΣ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΦΥΤΗ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΣ.
Αλήθεια, όλοι αυτοί που ψήφισαν πασόκ τον Οκτώβρη, τώρα τί να σκέπτονται;