Οι 100 ημέρες του «νέου σοσιαλισμού»

Της Μαριλης Mαργωμενου

Το χέρι στο Ευαγγέλιο, τα κλειδιά του Μαξίμου στο χέρι και οι «100 ημέρες του σοσιαλισμού» έχουν μόλις ξεκινήσει. Ο Γ. Παπανδρέου πηδάει τα σκαλάκια του Μαξίμου τρία τρία, υβριδικά τετράτροχα στην ορκωμοσία και το βαθύ ΠΑΣΟΚ σε βαθιά απορία: «ποιος είναι αυτός ο Σ. Ξυνίδης που έγινε γραμματέας;».
Αλλά τίποτε καλό δεν κρατάει πολύ. Ούτε η νέο-πασοκική ευφορία. Τη 12η μέρα (ή ώρα;) οι Κινέζοι του Πειραιά ανέλαβαν να ανασκολοπίσουν απεργιακώς τη Λ. Κατσέλη ως κυρά του Λιμανιού, αλλά προσέκρουσαν στην ελληνική εκδοχή του Βούδα, όπως αναπαριστάται απ’ τη φιγούρα του Θ. Πάγκαλου. Και κάπου εκεί η επικαιρότητα άλλαξε, με το που ξεκίνησε ο πόλεμος των stage. Τα θύματά του, οι νεαροί stagers, όχι μόνον έμειναν χωρίς σύμβαση και χωρίς μόρια, αλλά βρήκαν κι αυτοί τον Θ. Πάγκαλο εμπόδιο στον δρόμο τους ή, για την ακρίβεια, στους δρόμους όπου διαδήλωναν ολημερίς. Αν κατέφευγαν στις ηλεκτρονικές λεωφόρους σαν τους υποψήφιους γραμματείς των υπουργείων, ίσως να είχαν καλύτερη μοίρα.
Γιατί το reality των γραμματέων, στο οποίο 23.000 Ελληνες έστειλαν βιογραφικό για να συμμετάσχουν, είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, που παίζεται ακόμη στο κανάλι του σοσιαλισμού, κι ας ήταν να τελειώσει μέσα σε ένα μόλις μήνα. Βέβαια, τον guest star του συγκεκριμένου σίριαλ θα τον γνωρίζαμε την 25η μέρα: ο Αν. Κουτούπης ενεφανίσθη εκεί που το opengov. gr συνάντησε το facebook, και ως γραμματέας–φωτοβολίδα, χάθηκε αφήνοντας πίσω του την ατάκα–φετίχ των 100 ημερών: «Θα στείλω κι εγώ βιογραφικό! Θα κονομήσουμε! Γουστάρω πολύ!».


Κι έτσι, μας αποπροσανατόλισε από το αστυνομικό δράμα που παιζόταν στο τμήμα της Αγίας Παρασκευής από την 22η ημέρα ή μάλλον νύχτα: τότε που οι τρομοκράτες γάζωσαν με 99 σφαίρες τους ειδικούς φρουρούς. Αν είχε αρχηγό η αστυνομία, σίγουρα θα είχε παραιτηθεί. Αλλά δεν είχε – γιατί ο Β. Τσιατούρας είχε φύγει από κοντά μας ήδη απ’ τη 17η νύχτα του σοσιαλισμού, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ συνάντησε τα ΜΑΤ στο Φλοράλ, και το εκρηκτικό ραντεβού τίναξε την καρέκλα του αρχηγού στον αέρα. Κι αν η αστυνομία έμενε ακέφαλη δύο ολόκληρες εβδομάδες, μέχρι ν’ αναλάβει ο Λ. Οικονόμου, στο ενδιάμεσο όσοι οι πολίτες ένιωθαν κάτι να τους λείπει, μπορούσαν πάντα να ακολουθούν τον Μιχ. Χρυσοχοΐδη στο Twitter. Ή έστω τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου στα κανάλια. Γιατί τον πρωθυπουργό, θα ήταν μάλλον δύσκολο να τον ακολουθήσουν.
Ο γύρος του κόσμου
Βλέπετε, ο Γ. Παπανδρέου έκανε το δικό του γύρο του κόσμου σ’ αυτές τις 100 ημέρες: στη Λευκωσία τη 14η μέρα, στο Λονδίνο την 25η, στη Σουηδία περί την 20ή, στην Κοπεγχάγη την 72η, στις Πρέσπες την 52η, στον Αγιο Δομίνικο την 48η. Οπου είχε πάει για να συνεδριάσει ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και όχι για να προσπέσει στον Αγιο Δομίνικο να σώσει την ελληνική οικονομία. Κι έτσι, χωρίς καμία εξ ύψους βοήθεια, ο Γ. Παπακωνσταντίνου υπέστη πανωλεθρία αλμουνικού τύπου στο Λουξεμβούργο κι έκτοτε το μόνο χαρμόσυνο νέο που ακούσαμε για την οικονομία μας, είναι πως κατετέθη ο προϋπολογισμός της χώρας σ’ ένα usb stick, που το κοίταζαν οι βουλευτές όπως ο Προμηθέας τη φωτιά.
Ελλείψει άλλων χαρούμενων ειδήσεων, μικρά σοσιαλιστικά jingle ανέλαβαν να παρηγορήσουν τον ψηφοφόρο–τηλεθεατή. Οπως εκείνο που είχε τίτλο «ο έμβολιασμός της Μαριλίζας» ή «ο Ντίνος Ρόβλιας και η χαρά του ρουσφετιού», ή «τα κλειστά Τέμπη και το δεκάωρο τέμπο της χριστουγεννιάτικης διαδρομής». Αλλά πάλι, κάθε μικρή τραγωδία έχει και τη θετική της πλευρά: Το Πολυτεχνείο, ας πούμε, ζει ακόμη καθώς επιβίωσε των «Δεκεμβριανών», ο πρύτανης Χ. Κίττας επίσης επιβίωσε, παρότι συναντήθηκε με τα καδρόνια, ο νεαρός με τη πιτζάμα σώθηκε απ’ τα ΜΑΤ χάρη στις κάμερες, ο Αλκέτ Ριτζάι μπορεί να μπήκε στη φυλακή, αλλά γράφει γράμματα στη Σούλα ανελλιπώς και οι επικηρυγμένοι της Κ. Κούνεβα μπορεί να τριγυρνούν ακόμη ανάμεσά μας, αλλά τους καταζητεί ο σοσιαλισμός για βαρβαρότητα ήδη απ’ την 38η μέρα...
Κι όπως οι μέρες περνούσαν, ξεχάσαμε και τις περικοπές στα κρατικά αυτοκίνητα που εξαγγέλθηκαν την 8η μέρα, και τον αρχιτέκτονα Αθεμπίγιο που θα ανέπλαθε το Φάληρο την 6η μέρα, βολτάροντας με τον Γ. Παπανδρέου στην Παραλιακή. Και πλέον, με τρεις μόνο μέρες να απομένουν για τη συμπλήρωση των εκατό που θα αλλάξουν την Ελλάδα, ένα δυστυχισμένο τσούρμο μαζεύει ακόμη χαρτιά μήπως και πάρει επιτέλους τα λεφτά της απόσυρσης που απεσύρθη, ένα άλλο τσούρμο στοιχειώνει τις εφορίες με τα τέλη κυκλοφορίας να του καίνε τις τσέπες κι όλοι οι υπόλοιποι ψάχνουμε μανιωδώς για αποδείξεις. Ή, έστω, για ενδείξεις πως οι επόμενες εκατό ημέρες θα είναι καλύτερες απ’ τις προηγούμενες...
Από: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ