Δεν έχουν μόνο οι παντρεμένοι "Ψυχή", έχουν και τα Πανεπιστήμια.
Τα Πανεπιστήμια μας έχουν και ιστορία και παράδοση και αξία.
Το ερώτημα είναι αν "Έχουν Ψυχή";;
Σήμερα υπάρχει στην Ελλάδα ένας μεγάλος αριθμός ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, τα οποία προσφέρουν προγράμματα σπουδών που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα αντικειμένων. Συνολικά υπάρχουν 21 ΑΕΙ και 16 ΑΤΕΙ στην Ελλάδα. Στα 37 αυτά ιδρύματα λειτουργούν και στεγάζονται περίπου 350 τμήματα (με βάση το μηχανογραφικό), τα οποία κατ' εκτίμηση θα πρέπει να στεγάζονται σε τουλάχιστον 2000 κτηριακές εγκαταστάσεις.
Οι δαπάνες στην Παιδεία, μαζί με τις επενδύσεις, 1,020 δισ. ευρώ, επιπλέον του 2009. Έτσι, ο προϋπολογισμός της Παιδείας ανέρχεται σε 8,8 δισ. ευρώ και αντιστοιχεί στο 3,6% του ΑΕΠ από 3,2% του ΑΕΠ το 2009.
Σ αυτά τα "άψυχα" κτήρια φοιτούν περί τους 500.000 φοιτητές .
500.000 "ψυχές" που κινούνται, φιλοξενούνται και εξυπηρετούνται σε καθημερινή σχεδόν βάση, για τουλάχιστον 5 χρόνια της ζωής τους.
Υπάρχει δηλαδή και είναι λογικό μια συναισθηματική σχέση, μια επαφή και ένα "δέσιμο", των φοιτητών με τα πανεπιστήμια και τους χώρους που κινούνται.
Σχέση "οικονομική" υπάρχει και σε όλους εμάς, που απ το υστέρημα μας υποστηρίζουμε και χρηματοδοτούμε τις ανάγκες της παιδείας.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, έρχεται μια ωραία στιγμή-περίοδος κατά προτίμηση το δίμηνο Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου, που στα πανεπιστήμια "φιλοξενούνται" και κάποιοι άλλοι...
Κάποια "καλόπαιδα", "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι" που βρίσκουν "άσυλο" στα πανεπιστήμια, ΟΧΙ μόνο δεν σέβονται την "φιλοξενία" που τους προσφέρουν τα "άψυχα" κτήρια, αλλά τα περιποιούνται με περισσή μανία καταστρέφοντας και βανδαλίζοντάς τα.
Οι καταστροφές μεγάλες από κάθε άποψη και οι πληγές βαθιές έστω και αν αφορούν σε ντουβάρια, θρανία, συγγράμματα και εξοπλισμό.
Πίσω και πέρα απ τα ντουβάρια, και τον εξοπλισμό υπάρχουν "άνθρωποι" με αισθήματα, βιώματα και αναμνήσεις που κάθε τόσο και λίγο τραυματίζονται μαζί με τα "βομβαρδισμένα" κτήρια.
Eπειδή, τα πανεπιστήμια, "δε μιλάνε και δε δακρύζουν ", δε σημαίνει ότι δεν έχουν ψυχή...
Τελείωσα το Εθνικό και Καποδιστριακό, έκανα μεταπτυχιακά και διδακτορικό στο Παρίσι. Πλέον, ντρέπομαι να λέω ότι τελείωσα το ΕΚΠ. Τα παιδιά μου, όταν με το καλό μεγαλώσουν, θέλω να τα στείλω και για προπτυχιακά έξω, και ας ξέρω ότι δεν θα μου είναι εύκολο οικονομικά. Αηδίασα πια την αριστερίστικη δικτατορία του τίποτα και του μηδέν. Πόσο υπομονή να κάνεις πλέον;
ΑπάντησηΔιαγραφή