Ο μύθος του γαλλικού κρασιού και η "ρετσινιά"...της ρετσίνας

Η περιοχή της Αλσατίας για χρόνια ήταν το μήλο της έριδος ανάμεσα σε Γερμανούς και Γάλλους. Σήμερα πλέον αποτελεί γαλλική περιοχή, της οποίας ο λαός έχει διαμορφώσει ένα κράμα πολιτισμού των δύο χωρών. Η Αλσατία δελεάζει με την γαστρονομία της, κυρίως όμως με τον οινικό πλούτο της. Σε όλα τα ταξιδιωτικά γραφεία του κόσμου οργανώνονται εκδρομές για τους «δρόμους του κρασιού» και τα παραμυθένια χωριά της περιοχής. Το κρασί αποτελεί έναν οικονομικό πνεύμονα όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο αλλά για ολόκληρη τη Γαλλία,

Πήραμε το δρόμο του Κολμάρ την πρωτεύουσα του γαλλικού νομού του Άνω Ρήνου, περνώντας από φημισμένους αμπελώνες . Ο Μαρσέλ Μπλανκ είναι ένας μεγαλοπαραγωγός στο χωριό Κιντζχάϊμ και δέχθηκε να μας ξεναγήσει στα μυστικά των γαλλικών αλσατικών κρασιών. Ο Μπλανκ εξάγει σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ τις κάβες του επισκέπτονται καθημερινά εκατοντάδες τουρίστες για να προμηθευτούν τα μεγάλα grand cru classes λευκά κρασιά της παραγωγής του. Η επιχείρηση είναι οικογενειακή με μεγάλη ιστορική παράδοση που περνά εδώ και χρόνια από πατέρα σε γιό. Στην Αλσατία για την προώθηση των γαλλικών κρασιών υπάρχει μια ομοφωνία μεταξύ συνδικάτων παραγωγών και εργαζομένων και αυτό που «πουλάνε» είναι κυρίως το κλίμα της περιοχής και τις ιδανικές συνθήκες για την παραγωγή των μαγικών ποικιλιών κρασιών. Τα γαλλικά κρασιά είναι μεγάλα, αλλά ο μύθος τους είναι μεγαλύτερος. Και αυτόν τον μύθο τον έχουν κάνει οικονομική στρατηγική. 

Σκεφτείτε λίγο: όλοι ξέρουν ότι το γαλλικό κρασί είναι καλό. Πόσους Γάλλους παραγωγούς ξέρει ο μέσος Ελληνας καταναλωτής; Σχεδόν κανέναν! Ομως, αν του προτείνουν ένα γαλλικό κρασί, θα το δεχτεί με ευχαρίστηση και θα το απολαύσει με θετική προδιάθεση ως προς την ποιότητά του. 
Σε αντίθεση με τη Γαλλία στην Ελλάδα οι εξαγωγές του ελληνικού κρασιού χρόνο με το χρόνο μειώνονται. Επισκεφτήκαμε στην Πελοπόννησο τα κελλάρια του Γιώργου Σκούρα και στην Στερεά τους αμπελώνες του Χατζημιχάλη. Υποστηρίζουν ότι οι ελληνικές ποικιλίες είναι εξαιρετικές ωστόσο οι έλληνες παραγωγοί δεν κατάφερναν ποτέ να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και με απλά λόγια και σύγχρονες μεθόδους να προωθήσουν το brand «ελληνικό κρασί». Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχαν και την στήριξη της πολιτείας γι αυτό.
Στην Ελλάδα μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης θεωρεί καλό κρασί το «χύμα» ενώ για χρόνια η ρετσίνα κυριαρχούσε σε μια λάθος εικόνα. Αυτό άλλαξε τα τελευταία χρόνια. Η εικόνα που έχουν οι ξένοι για το ελληνικό κρασί έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα που έχουν οι Ελληνες. Απόδειξη αυτού είναι ότι το 95% των πωλήσεων γίνονται εντός των συνόρων. Ο ρυθμός ανάπτυξης δεν ξεπερνά το 0,5%, όταν οι πέντε χώρες του Νέου Κόσμου τρέχουν με 600%! 
 Στη δημιουργία αρνητικών εντυπώσεων έχουν συμβάλει καταλυτικά οι ξένοι που επισκέπτονται την πατρίδα μας, γιατί η εμπειρία που αποκομίζουν δοκιμάζοντας «ελληνικό κρασί» στον τόπο όπου παράγεται είναι εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου. Το κρασί που τους προσφέρεται στα all inclusive ξενοδοχεία είναι κακής ποιότητας, ενδεχομένως ούτε καν ελληνικό, ενώ στα εστιατόρια και στις ταβέρνες είτε θα τους σερβίρουν αμφιβόλου προελεύσεως χύμα είτε κρασί εμφιαλωμένο σε ακατάλληλα σκεύη και συνθήκες συντήρησης, ζεστά ή πολύ κρύα. Η έλλειψη οινικής κουλτούρας στην Ελλάδα έχει επιφέρει τα πολύ αρνητικά αποτελέσματα.

Aπό: News Time, http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=26485