Στου Ξυραφιού την Κόψη

Του ΜΠΑΜΠΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 «ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του», θα είναι τα μέτρα (όποια και να είναι αυτά) που θα πάρουν της γης οι γραφειοκράτες στην Κοπεγχάγη.
ΓΙΑΤΙ «άρρωστος» δεν είναι ο πλανήτης, όπως λανθασμένα θέλουμε να πιστεύουμε, αλλά εμείς οι ίδιοι, tο ανθρώπινο είδος.
ΑΣ το πούμε και διαφορετικά: ο πλανήτης δεν κινδυνεύει. Εμείς κινδυνεύουμε, με το μυαλό (και τις συνήθειες) που κουβαλάμε.
ΜΙΑ πρόχειρη ματιά να ρίξει κανείς στο…  ιατρικό ιστορικό του πλανήτη θα το διαπιστώσει. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό.


Ο πλανήτης έχει κάνει (και θα συνεχίσει να κάνει) πολλούς κλιματολογικούς κύκλους και ανάλογα με τη διάθεσή του, άλλωστε, παγώνει και άλλοτε υπερθερμαίνεται.
ΑΥΤΟ είναι πλέον διαπιστωμένο πέρα από κάθε αμφιβολία. Εκείνο που ακόμα παραμένει αναπάντητο είναι το τι προκαλεί αυτές τις αλλαγές.
ΣΤΟ πιο πάνω ερώτημα, για χρόνια τώρα, προσπαθούμε να απαντήσουμε με υποθέσεις. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, ανάλογα από πoια (επιστημονική) σκοπιά βλέπει και καταλαβαίνει το πράγμα.
ΑΚΟΜΑ και οι ειδικευμένοι (υποτίθεται) επιστήμονες που κάνουν καριέρα, μελετώντας τις κλιματολογικές αλλαγές, υποθέσεις κάνουν.
ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ δεν υπάρχουν και δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν, αφού το όλο πλανητικό οικοσύστημα ξεπερνά σε πολυπλοκότητα, όχι μόνο τις γνώσεις και τα διάφορα επιστημονικά ηλεκτρονικά «μοντέλα», αλλά και την ίδια τη φαντασία μας.
ΚΑΙ πριν παρεξηγηθώ, να διευκρινίσω ότι δεν ανήκω στους σκεπτικιστές του Άμποτ, που αμφιβάλουν για το κατά πόσο ευθύνονται οι άνθρωποι για τις κλιματολογικές αλλαγές που συντελούνται γύρω μας, αλλά σε αυτούς που πιστεύουν ότι έτσι όπως ζούμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλο, άσχετα με τις διαθέσεις του πλανήτη.
ΒΕΒΑΙΩΣ και δεν αποκλείεται η ανθρώπινη παρέμβαση να έκανε (και να κάνει) ζημιά και να συμβάλει στο να συμβούν πράγματα που δεν έχουν συμβεί σε προηγούμενες κλιματολογικές αλλαγές.
ΑΛΛΑ συνεχίζω να επιμένω ότι όποια μέτρα και αν ληφθούν δεν θα αλλάξει τίποτα, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι ριζικά τις αξίες μας, τον προσανατολισμό μας και τον τόσο πολυδιαφημισμένο τρόπο ζωής μας.
ΜΕ δυο κουβέντες, αν δεν αλλάξουμε τις πεποιθήσεις μας, τα πιστεύω μας και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την φύση. Αν δεν αλλάξουμε από τα θεμέλια τον τρόπο που την αντιμετωπίζουμε.
ΤΗ συμπεριφορά τhς φύσης και τον μηχανισμό λειτουργίας της, ούτε να προβλέψουμε μπορούμε ούτε να αλλάξουμε, ό,τι και αν κάνουμε, όσα μέτρα και αν πάρουμε.
ΤΟ μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε τη δική μας αλαζονική συμπεριφορά απέναντί της. Τίποτα άλλο.
ΕΙΝΑΙ, όμως, εφικτό κάτι τέτοιο; Μπορεί η ανθρωπότητα να αντιστρέψει το ίδιο της το παρελθόν πάνω στο οποίο στηρίχτηκαν οι αξίες της και ο πολιτισμός που βιώνουμε;
ΑΥΤΟ είναι το ζητούμενο που πρέπει να συζητηθεί και κανείς δεν συζητά. Το αν είναι δυνατόν να αλλάξουμε τη σημερινή μας πορεία που άρχισε πριν (τουλάχιστον) 2000 χρόνια και έχει περάσει όχι μόνο στον ψυχισμό μας, αλλά και στο DNA μας.
ΤΟ προπατορικό αμάρτημα κατά της φύσης συντελέστηκε δεκάδες αιώνες πριν και, συγκεκριμένα, από τότε που το ανθρώπινο είδος απομακρύνθηκε από τον ιερό και βαθύ δεσμό που είχε μαζί της από τα πρώτα βήματά του.
ΑΠΟ τότε που ο χριστιανισμός την συνέλαβε ως «δημιούργημα», ως «κτίσμα» και ως «δώρο» του θεού για τους ανθρώπους.
ΑΠΟ τη στιγμή που οι άνθρωποι έπαψαν να βλέπουν τη φύση ως μια αυτοδημιούργητη οντότητα, μέρος της οποίας ήταν και οι ίδιοι και άρχισαν να πιστεύουν ότι έχουν απεριόριστα δικαιώματα απέναντί της.

Πηγή: http://neoskosmos.com/news/el/node/5066