"Ασπίδα του Αχιλλέα" όχι απλώς ως επίκληση του παρελθόντος αλλά ως όραμα για το μέλλον

Μπάμπης Παπασπύρος

Η ασπίδα του Αχιλλέα, αν και φτιαγμένη από θεό (τον Ήφαιστο), είναι δημιουργία του ελληνικού κόσμου, της μυθολογίας του, της τεχνογνωσίας και της φαντασίας του. Αντιπροσωπεύει όχι μόνο την προστασία, αλλά και τη δημιουργικότητα, την αυτάρκεια και τη μοναδικότητα του ελληνικού πνεύματος.

Η ασπίδα του Ήφαιστου απεικονίζει τον κόσμο που οι Έλληνες ορίζουν και υπερασπίζονται

Η πρόσφατη εξαγγελία του Νίκου Δένδια για τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος αεράμυνας τύπου "Ασπίδα του Αχιλλέα" ανοίγει μια σημαντική συζήτηση, όχι μόνο για την επιχειρησιακή ικανότητα της χώρας αλλά και για την ουσία του ίδιου του συμβόλου που επικαλούμαστε

Η Ελλάδα του σήμερα αναζητά τη δική της ασπίδα, έναν "τεχνολογικό θόλο" προστασίας από απειλές του 21ου αιώνα. Όμως εδώ υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά: η σύγχρονη ασπίδα σχεδιάζεται με εισαγόμενα μέσα, ξένη τεχνογνωσία και εξωτερικές εξαρτήσεις. Έτσι γεννιέται ένα ερώτημα: Μπορούμε να μιλάμε για "Ασπίδα του Αχιλλέα" χωρίς την ελληνική δημιουργικότητα;

Η σύγχρονη «ασπίδα του Αχιλλέα» όπως περιγράφεται από τον κ. Δένδια, στηρίζεται κυρίως στην αγορά προηγμένων συστημάτων από τρίτες χώρες όπως το Ισραήλ. 

Η απάντηση δεν βρίσκεται στην απόρριψη των διεθνών συνεργασιών, οι οποίες είναι πολύτιμες και απαραίτητες. Όμως αν θέλουμε αυτό το σύστημα να είναι πραγματικά αντάξιο του ονόματος που του δίνουμε, τότε οφείλουμε να θέσουμε έναν μακροπρόθεσμο στόχο: την ελληνική συμμετοχή, την τεχνολογική συνεισφορά και, τελικά, την αμυντική αυτονομία.

Αυτό σημαίνει:

• Ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας και των πανεπιστημίων.
• Συμμετοχή σε ευρωπαϊκά και διεθνή αμυντικά projects και εξοπλισμούς όχι μόνο ως πελάτες, αλλά ως συνδημιουργοί.
• Ανάπτυξη εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού που θα παραμείνει στη χώρα.

Αντί να περιοριστούμε στην αγορά ξένων λύσεων, μπορούμε να χτίσουμε σταδιακά, αλλά με άμεση προτεραιότητα, τη δική μας τεχνογνωσία, να αξιοποιήσουμε τον πλούτο του ελληνικού μυαλού και να ξαναδώσουμε νόημα σε σύμβολα όπως η "Ασπίδα του Αχιλλέα" όχι απλώς ως επίκληση του παρελθόντος, αλλά ως όραμα για το μέλλον.

Αν θέλουμε να μιλάμε για «ασπίδα του Αχιλλέα» με συνέπεια, τότε ίσως πρέπει και να επενδύσουμε σε εγχώρια τεχνογνωσία, καινοτομία και στρατηγική ανεξαρτησία.

Γιατί η ασπίδα που μας αξίζει δεν είναι αυτή που απλώς μας προστατεύει. Είναι αυτή που μαρτυρά ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να δημιουργήσουμε μόνοι μας.