Μαθήματα ζωής και ισότητας μέσα από τον βιωματικό αθλητισμό

Μαθητές του λυκείου μπαίνουν στο γήπεδο μισή ώρα πριν από την έναρξη ενός διαφορετικού αγώνα μπάσκετ, με συμπαίκτες και αντιπάλους τους αθλητές του Πανελλήνιου Αθλητικού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων (ΠΑΣΚΑ). Πρώτα, όμως, πρέπει να μάθουν να χειρίζονται τα αμαξίδια. «Ημασταν αμήχανοι στην αρχή, μην πούμε κάτι που θα τους προσβάλει»
θυμάται ο Ευθύμης, μαθητής Γ΄ Λυκείου. «Επαιζαν χαμογελώντας, μας εξήγησαν πώς να παίξουμε, χωρίς κόμπλεξ» σημειώνει ο Θοδωρής. Ολοι ίσοι, πάνω σε αμαξίδια, «συνειδητοποιήσαμε ότι σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, πως ο αθλητισμός μας ενώνει».

«Στη Γ΄ Λυκείου είμαστε σαν πρόβατα στη σφαγή, με το μυαλό μόνο στις πανελλήνιες» λέει στην «Κ» ο Ευθύμης. Μέσα από τον αγώνα, οι αθλητές του ΠΑΣΚΑ τού έδωσαν ένα μεγάλο μάθημα ζωής, «σε κάθε εμπόδιο, να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε». Ο πρώτος αθλητικός σύλλογος για άτομα με αναπηρία στη χώρα μας δημιούργησε ομάδα μπάσκετ με καρότσι το 1987 και έχει κατακτήσει σωρεία διακρίσεων και μεταλλίων εκπροσωπώντας τη χώρα σε διεθνές επίπεδο.
Παράδειγμα προς μίμηση, με τεράστια δύναμη ψυχής, ήταν για τα δύο παιδιά οι αθλητές του συλλόγου. Τους δίδαξαν να μην τα βάζουν κάτω. Σκοπός του συλλόγου, άλλωστε, είναι να εντάξουν κι άλλα παιδιά με αναπηρία στον αθλητισμό. Σήμερα, μετά την εμπειρία να παίξουν σε αμαξίδια το άθλημα που έχουν μάθει να παίζουν όρθιοι, οι μαθητές θυμώνουν με τις προκαταλήψεις, την αδιαφορία μας, τη χαμηλή δημοτικότητα των Παραολυμπιακών Αγώνων. «Είναι λυπηρό να υπάρχουν λίγες ομάδες και ελάχιστοι θεατές. Πρέπει να εκπολιτιστούμε» λέει ο Θοδωρής.
Στόχος της βιωματικής αυτής δράσης, που αποτέλεσε πρωτοβουλία της γυμνάστριας της Ερασμείου Ελληνογερμανικής Σχολής, κ. Λέτας Σταθοπούλου, με την υποστήριξη του ιδιοκτήτη του σχολείου κ. Αντώνη Βόσσου, ήταν η ευαισθητοποίηση και η επικοινωνία των μαθητών με άτομα με αναπηρία. «Τα παιδιά διψάνε για τέτοιου είδους δράσεις. Σε μια κοινωνία που τους δίνει στείρα γνώση, έχουν ανάγκη από πολιτισμό.  Πάνω  στο καροτσάκι μπήκαν στη θέση τους, δοκίμασαν συναισθήματα, τέσταραν τον εαυτό τους» λέει η κ. Σταθοπούλου. «Με τέτοιες δράσεις, νιώθουμε ενεργά μέλη της κοινωνίας» σημειώνει ο Ευθύμης. «Νομίζω ότι ήταν η καλύτερη εμπειρία στα σχολικά μου χρόνια.  Δεν μάθαμε μόνο  εμείς  που παίξαμε αλλά και τα παιδιά στις κερκίδες. Ισως αυτή η γενιά να κάνει κάτι καλύτερο γι’ αυτούς τους ανθρώπους».

Έντυπη