Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ-ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΕ: ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ Η ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ


Παναγιώτης Ήφαιστος
Το δοκίμιο που ακολουθεί αρχικά δημοσιοποιήθηκε στο πλαίσιο σειράς υπερκομματικών παρεμβάσεων ενόψει της κρίσης και των διαδοχικών εκλογών του 2012. Αφορούσε κάτι ζωτικό και απολύτως επίκαιρο μετά την προκήρυξη των εκλογών: Μετά την μεταστροφή και του δεύτερου μεγάλου κόμματος σε μια μνημονιακή προσέγγιση εξηγούσε γιατί ο διαπραγματευτικός προσανατολισμός που αυτό συνεπαγόταν σήμαινε απεμπόληση των δυνατοτήτων της Ελλάδας
να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει τα συμφέροντά της ως πλήρες μέλος της ΕΕ. Τον νέο προσανατολισμό τον κατονομάσαμε τότε τον είδαμε να επιβεβαιώνεται στην συνέχεια. Μεταξύ άλλων:
  • Παθητική συμμετοχή στην ΕΕ, αποδοχή των διαταγών μιας κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτης τεχνόσφαιρας,
  • Συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας και συνολικά της οικονομικής ανάπτυξης,
  • Η Ελληνική κοινωνία καθίστατο έρμαιο πολιτικά ανέραστων και κοινωνικά ανεξέλεγκτων τεχνοκρατών,
  • Οικονομικές αποφάσεις που δεν λάμβαναν υπόψη τις κοινωνικές ισορροπίες,
  • Σταδιακή συρρίκνωση του πλούτου των Ελλήνων που με κόπο  και μόχθο απόκτησαν μετά την Ελληνική Επανάσταση
  • Κατεδάφιση του συστήματος διανεμητικής δικαιοσύνης που σε όλες τις κοινωνίες είναι ο ιστός που συγκροτεί και συγκρατεί την κοινωνική συνοχή και τους κοινωνικούς δεσμούς που καθιστούν το εθνοκράτος βιώσιμο.
  • Καταστολή της δημοκρατίας και κατά συνέπεια κάθε δυνατότητας πολιτικοοικονομικού ορθολογισμού
  • Καταστολή της Εθνικής Ανεξαρτησίας και κατά συνέπεια συρρίκνωση ή εκμηδένιση της Ελληνικής παρουσίας από τα στρατηγικά δρώμενα της περιφέρειάς της τα οποία είναι καταιγιστικά
  • Αδυναμία και κατά συνέπεια ενθάρρυνση των αναθεωρητικών απειλών στην ζώνη που ξεκινά από τα Βαλκάνια και φτάνει στην Ανατολική Μεσόγειο
  • Ακύρωση των πλεονεκτημάτων της συμμετοχής στην ΕΕ ως πλήρες μέλος και ακύρωση των δυνατοτήτων μας να συνεισφέρουμε στον εξορθολογισμό της Ευρωπαϊκής πολιτικής με πρωτοβουλίες και σκληρές διαπραγματεύσεις σε όλα τα επίπεδα.  
 
Το κείμενο που παραθέτω πιο κάτω δεν το αλλάζω σε τίποτα γιατί δεν χρειάζεται και γιατί τα κεντρικά επιχειρήματα είναι πλέον στην αιχμή των συζητήσεων για το τι θα πρέπει να κάνει μια νέα διακυβέρνηση η οποία θα επιδιώξει μια βιώσιμη διέξοδο. Πέραν της συγκυριακής σημασίας του, περιέχει διαχρονικά στοιχεία για τον χαρακτήρα της ΕΕ, την θέση ενός κράτους-μέλους στην διαδικασία ολοκλήρωσης και τις καθιερωμένες επί δεκαετίες διαπραγματευτικές πρακτικές. Ζητήματα του κειμένου αυτού έχουν εξεταστεί σε δημοσιεύσεις χιλιάδων σελίδων στην αγγλική και ελληνική γλώσσα (οι δέκα περίπου μονογραφίες για την ΕΕ, σε δοκίμια και σε άρθρα). Εμπεριέχει, επιπλέον, γνώσεις από την δεκαετή υπηρεσία μου σε διπλωματική αποστολή στις Βρυξέλλες και την κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου συμμετοχή μου στις κοινοτικές διαπραγματεύσεις που καθημερινά διεξάγονται εκεί. Αποτελούν, κατά κάποιο τρόπο, ολοκλήρωση θεωρητικής και πρακτικής γνώσης.
        Σχεδόν πέντε χρόνια μετά την κρίση, κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι αυτό που πολλοί φοβούμασταν είναι αλήθεια: Το πολιτικό προσωπικό του νεοελληνικού κράτους στερείται στοιχειωδών γνώσεων και διαπραγματευτικών δεξιοτήτων άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Γράφω το «πολιτικό προσωπικό» γιατί ασφαλώς δεν συμπεριλαμβάνω τους κρατικούς λειτουργούς οι οποίοι όπως σε όλα τα αναπτυγμένα κράτη συμπεριλαμβάνει λαμπρούς ανθρώπους. Όσο ικανός και να είναι ένας κρατικός λειτουργός, όμως, είναι ανενεργός όταν στερείται εντολών για τους πολιτικούς σκοπούς, πολιτικών εντολών για τους πολιτικοοικονομικούς προσανατολισμούς και πολιτικών εντολών για την εν γένει στρατηγική της χώρας.
            Επιπλέον, όσον αφορά την ελληνική ευρωπαϊκή πολιτική από καιρό υπάρχει μια περιρρέουσα συμβατική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία εισρέουν αναρίθμητες επιστημονικά μεταμφιεσμένες ασυναρτησίες με τόσο καταιγιστικό τρόπο που δεν αφήνουν περιθώρια ορθολογιστικής συμμετοχής στην διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ΕΕ δεν είναι κάτι το υποθετικό ή αντικείμενο μελλοντολογικών προβλέψεων. Για όποιον γνωρίζει το Αλφαβητάριο της Ευρωπαϊκής πολιτικής η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» έχει σταθεροποιηθεί ως προς τα κεντρικά και αξονικά ήδη από την δεκαετία του 1960. Συμμετοχή στην διαδικασία και εκπλήρωση των εθνικών συμφερόντων συνεπάγεται συγκεκριμένη πολιτική θεώρηση (την σωστή), συγκεκριμένη γνώση της δομής και λειτουργίας των θεσμών (την πραγματική και όχι κάποιες κοσμοπολίτικες φαντασιώσεις) και εμπεδωμένη αντίληψη ότι όλοι εκεί προσέρχονται για να διαπραγματευτούν και να ενισχύσουν τα εθνικά τους συμφέροντα και όχι για να τα εγκαταλείψουν.
            Τα δυσμενή αποτελέσματα της αξιοθρήνητης προσέγγισης των κοινοτικών υποθέσεων είναι κάτι περισσότερο από ορατά. Στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm παραθέτω τρεις επιφυλλίδες που γράφτηκαν το 1999, το 2000 και το 2002. Αντλούν από πολλές εκτενέστερες βιβλιογραφικές και δοκιμιακές αναλύσεις και άρχισαν να διατυπώνονται με τεκμηριωμένο τρόπο μονογραφίες ήδη από το 1992 όταν αποφασίστηκε το άλμα στο κενό που ονομάζεται ΟΝΕ. Ο λόγος που τις υπενθυμίζω δεν είναι για να διεκδικηθεί κάποιο δάφνινο στεφάνι αλλά για να τονιστεί η σημασία της μη ιδεολογικής και επιστημονικά θεμελιωμένης ανάλυσης. Η παραγνώριση των επιχειρημάτων όπως αυτά (τα έλεγαν 4-5 επιστήμονες ενώ στουρνάρια-φορείς επιστημονικών τίτλων που εργολαβικά κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους των τραπεζών για να αναλάβουν αξιώματα αντί να πάνε σπίτι τους λόγω της καταμαρτυρούμενης επιστημονικής μυωπίας τους) στοίχισε στην Ελλάδα πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια!! και πιθανότητα, κάτι το οποίο βεβαίως απευχόμαστε, την ολική της καταστροφή. Ως προς τούτο, οι εκλογές και η αμέσως επόμενη φάση θα είναι καθοριστικές.
             Με κάθε αντικειμενικό κριτήριο το πολιτικό προσωπικό του νεοελληνικού κράτους (συμπεριλαμβάνονται και τα επιστημονικά στουρνάρια που κυκλοφορούσαν περισσότερο στα κυβερνητικά γραφεία αντί να είναι ασκητικοί στοχαστές της αθλητές της πολιτικοοικονομικής γνώσης) βαθμολογείται μηδέν. Η Ελλάδα, μετά την κρίση του 2009 δεν συγκρότησε επιχειρήματα στήριξης της εθνικού συμφέροντος και μια διαπραγματευτική στρατηγική άξια ενός ισότιμου μέλους της ΕΕ (και πλέον μέλους της ΟΝΕ όπου είχε κάθε δικαίωμα και συμφέρον να επιμένει σθεναρά να εξορθολογιστεί – ή μήπως της έλειπε τεχνογνωσία και πολιτικό θάρρος για κάτι τέτοιο!). Η Ελλάδα συμμετέχει στην διαδικασία ολοκλήρωσης ως ουραγός και όχι ως ισότιμο μέλος. Το πολιτικό προσωπικό καταμαρτυρούμενα δεν δείχνει να γνωρίζει τα θεσμικά και πολιτικά λάθη της ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης που θα επέτρεπαν στην Ελλάδα να υπεραμυνθεί του συμφέροντος επιβίωσής της. Οι συνομιλίες με το πολιτικό προσωπικό των άλλων μελών και με τους ευρωγραφειοκράτες θυμίζει έντονα την σχέση των αποικιοκρατών με τους υποτελείς τους. Μας κατέστησαν εθελούσια  και αδιαμαρτύρητα, για να χρησιμοποιήσω την εύστοχη φράση του εκλεκτού συναδέλφου Νίκου Κοτσιά, αποικία χρέους.
Επιπλέον, στερούνται κοσμοθεωρητικού οράματος, λειτουργούν στο πόδι και πρόχειρα και δέχονται αδιαμαρτύρητα τα ιδιοτελή κελεύσματα οποιουδήποτε τους διατάξει για να προσέλθουν στην συνέχεια στην ελληνική κοινωνία και προπετώς να δηλώσουν ύπαρξη έκτακτου ανάγκης και να ανακηρύξουν τους εαυτούς τους ως σωτήρες και όλους τους υπόλοιπους επικίνδυνους. Πρόκειται για διολίσθηση στα κατώτερα σκαλιά της πολιτικοοικονομικής και πολιτειακής εξαθλίωσης.
Υπάρχουν πολλά άλλα αίτια και θα εξεταστούν σε επερχόμενες δημοσιεύσεις. Εδώ σημειώνουμε μόνο ότι εισερχόμενοι στο έτος 2015 και ενόψει αναπόδραστων σημαντικών ανακατατάξεων εάν συνεχιστούν οι ίδιες στάσεις και συμπεριφορές όπως την περίοδο 2009-2014 οδηγούμαστε στο οικονομικό τέλμα, στην κρατική εκμηδένιση, στην κοινωνική διαίρεση και στην υποβάθμιση της διεθνούς θέσης της Ελλάδας. Μπορεί να καταστούμε τόσο αδύναμοι πολιτικά, οικονομικά και διπλωματικά που να θεωρηθούμε εύκολη λεία από γειτονικά αναθεωρητικά κράτη και όχι μόνο το εξ Ανατολών. Επαναλαμβάνεται, επίσης, ότι εάν είμασταν όρθιοι και όχι πεσμένοι στο έδαφος, εξουθενωμένοι και ολοένα πιο διαιρεμένοι,  οι στρατηγικές ανακατατάξεις της περιφέρειάς μας θα επέτρεπαν στην Ελλάδα -εάν το πολιτικό προσωπικό και ένα συγκεκριμένο "ίδρυμα" που επηρέασε καταστροφικά την ελληνική διπλωματία δεν είχαν εκμηδενίσει στρατηγικά και πνευματικά το νεοελληνικό κράτος- να επιδιώξουμε οριστική λύση σε προβλήματά δεκαετιών αν όχι αιώνων με το να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις ισορροπίας και σταθερότητας στην περιφέρειά μας.
        Θα συνεχίσουμε να παρατηρούμε και αναλύουμε τα ζητήματα αυτά σε μια μονιμότερη βάση και στην βάση μιας μακροχρόνιας προοπτικής. Μόνο με την δρομολόγηση μιας ειρηνικής πολιτικής επανάστασης μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να παλέψουμε για την επιβίωσή μας και τα συμφέροντά μας.
 
Παναγιώτης Ήφαιστος https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
«Όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς τα προπαγανδίζουν οι αφελείς» (Παναγιώτης Κονδύλης).
1. Διαπραγμάτευση στην Ευρώπη και στη διεθνή πολιτική και τα θεμελιώδη αξιώματα της εξωτερικής πολιτικής ενός οποιουδήποτε κράτους. 
2Βασικές πτυχές της ΕΕ και της ισότιμης συμμετοχής των κρατών-μελών. 
3. Η ΕΕ ως ένας θεσμός ισότιμης δυναμικής διαπραγμάτευσης
4. Το μνημόνιο ως περιεχόμενο και η διαλεκτική σχέση διαπραγματεύσεων και πάγιων και ρευστών συμφερόντων
5. Η αιτιολόγηση μιας διεκδικητικής διαπραγμάτευσης και τα θέσφατα ύπαρξης και λειτουργίας της ΕΕ. 
6. Η διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας και η οργάνωση των επιτελικών κρατικών θεσμών: Χαρτογράφηση της ΕΕ
Όλο το δοκίμιο βρίσκεται στην διεύθυνση http://wp.me/p3OlPy-O1

Σχόλια