Η ''Αεράμυνα'', ένα μυθιστοριογράφημα και δύο τραγούδια.

Κύριε Πτέραρχε,

Κύριοι Ταξίαρχοι,

Διαβάζω στον ηλεκτρονικό τύπο:

‘’Κάθε 18 ώρες μια αυτοκτονία στην Ελλάδα !

Κάθε 45 λεπτά ένας συνάνθρωπος μας αποπειράται να αυτοκτονήσει...

Μια αυτοκτονία έχει άμεσο αντίκτυπο στη ζωή άλλων 6 έως 23 ατόμων.’’

Πεντέμισι χιλιάδες συμπατριώτες μας επέλεξαν ‘’να χορέψουν τον χορό του θανάτου’’ σε ένα σύγχρονο Ζάλογγο.

Επειδή τα σύνορα του καθενός εξ αυτών, παραβιάστηκαν βάναυσα, και η κοινωνία μας αποδείχτηκε απροετοίμαστη για την ‘’αναχαίτιση του αντιπάλου’’.

Θύματα ενός κηρυγμένου πολέμου, με  ''στρατηγούς'' παντελώς ανίκανους στην οργάνωση της '’αεράμυνας’’ έναντι της διαδραματιζόμενης γενοκτονίας.

‘’Κι ο καινούργιος στρατός με καμάρι, να σταθεί των συνόρων φρουρός...’’ λέει η χορωδία της Π.Α.

Πεντέμισι χιλιάδες ψυχές,με μια βουβή σειρήνα συναγερμού, αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας ως δαμόκλειος σπάθη ζητώντας λύτρωση, μα κυρίως δικαίωση!

Έγραψα ένα μυθιστοριογράφημα. Χωρίς ίχνος το ραντάρ.

Λείπει η στολή...

   Με τιμή

  ‘’Ο Σμηνίας’’

Υ.Γ.

α) Το μυθιστοριογράφημα το έγραψα γι αυτούς που με οποιοδήποτε κίνδυνο ή και προσωπικό κόστος τιμούν την στολή και τον όρκο τους.(τους υπόλοιπους, "τα καλά παιδιά'', τους αρκεί ο τίτλος του ''επίτιμου'',με τον μισθό του εν ''ενεργεία'',...αλλά και οι καλένδες της Ιστορίας)

β) Το ένα τραγούδι (στα συννημένα) "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει’’, έτσι για την ιστορία,είναι σε ηχογράφηση του 1958 από την μπάντα της Π.Α. και χορωδία.

Το άλλο είναι το " Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια" των Παπαδημητρίου-Γκανά

Ονόματα, βλέμματα και δρόμοι.

Mυθιστοριογράφημα του Αργύρη Ορφανού

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή πραγματικά περιστατικά, είναι τελείως συμπτωματική)  

Μόλις είχα παραλάβει το αγαπημένο μου 45άρι από τον υπαξιωματικό υπηρεσίας, είχα ελέγξει τις γεμιστήρες  είχα οπλίσει και ασφαλίσει.

Μία ακόμα υπηρεσία ρουτίνας, νόμιζα...

To χρονολόγιο έγραφε 1989.

Πρέπει να ήταν γύρω στις έντεκα  παρά τέταρτο το πρωί που περπατούσα στο προαύλιο του τετραγώνου για να αναλάβω υπηρεσία.

Βλέπω ένα αυτοκίνητο με  πινακίδες ΔΣ (Διπλωματικού Σώματος) να κατευθύνεται προς την είσοδο του ΓΕΣ . Κάτι δεν μου κολλάει.

Του κάνω σήμα να σταματήσει.

 Σταματάει.

Ανοίγει το παράθυρο ο οδηγός και μοναδικός επιβάτης.

 -Που είναι το γραφείο του κ.Υπουργού με ρωτάει, λέγοντας ότι έχει ραντεβού μαζί του και ότι είναι ο Πρέσβης του  Γουαδελουπιστάν.

-May I see your documents please sir?  τον ρωτώ

-Ι have an appointment with your Minister of Defense, Ι am the ambassador of …   Gouadeloupistan  , το βιολί του αυτός,  και μάλιστα με ύφος δέκα καρδιναλίων !

Ρε κακός μπελάς …πρωινιάτικα, δεν θα συνεννοηθούμε με αυτόν σκέφτηκα!

(Θυμήθηκα  έναν νέο από την Πάτρα , όταν ήμουν εκπαιδευτής στην Αερονομία, που νόμισε ότι επειδή ήταν ‘’τσάτσος’’ θα κάνει ότι θέλει.)

- Ή θα ελέγχω εσένα και το αυτοκίνητό σου,το οποίο θα αφήσεις εδώ,και θα σε συνοδεύσω στον κύριο Υπουργό ή  θα μου δώσεις το ωραίο σου διπλωματικό διαβατήριο, θα πάμε μαζί στην Πύλη, θα επικοινωνήσω με το γραφείο του κ.Υπουργού, και θα πας στο ραντεβού σου. Διάλεξε !!! Πάντως έτσι να πας, αποκλείεται !!!

We have only these two options sir!
-Μα είμαι ο Πρέσβης του Γουαδελουπιστάν και έχουν γίνει οι απαραίτητες συνεννοήσεις...

-Ναι, αλλά δεν αποδεικνύεται  από κάπου ...σε μένα.

-Do you really understand what I am saying and what are you doing?  λέει φανερά εκνευρισμένος!
Αντί να του απαντήσω, τον κοίταξα μόνο ...
-Θα επιτρέψω τον έλεγχο, συνεχίζει, σαν να μου έκανε χάρη , αλλά να ξέρεις ότι θα το αναφέρω στον κ.Υπουργό , θα το μάθουν οι προϊστάμενοί σου και θα έχεις σοβαρό πρόβλημα!

Ένας ξαφνικός, αφόρητος πόνος διαπέρασε όλο μου  το  σώμα .

Μου είχε πατήσει τον κάλο.

-Please  get out of your car sir, ήταν οι επόμενες λέξεις που ακούστηκαν, ενώ ταυτόχρονα με το δεξί μου χέρι ξεκούμπωνα την θήκη πιάνοντας το 45άρι μου και με το αριστερό , άνοιγα την πόρτα στο αυτοκίνητο του (το με πινακίδες ΔΣ…).

Όταν η πόρτα άνοιξε, η αιφνιδιασμένη του ματιά  πέφτει πάνω στο χέρι μου που κρατάει το 45άρι  μέσα στην ήδη ξεκουμπωμένη θήκη του και έτοιμο να βγει...

-Ένα ουράνιο τόξο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να άλλαξε γύρω στα οκτώ χρώματα. Από αμηχανία,έκπληξη,θυμό, φόβο,πανικό . Μάλλον δεν του είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
Κάτι μουρμούρισε στην γλώσσα του καθώς έβγαινε από το αυτοκίνητο, μετά την σαστιμάρα των πρώτων δευτερολέπτων,θα πρέπει να ήταν βρισιές...
-Please stay a few steps away from your car sir, του λέω με αυστηρό τόνο, κάνοντάς του νόημα να απομακρυνθεί λίγο από το αυτοκίνητό του, and do not move at all !

Προς  μεγάλη μου ικανοποίηση, το 45άρι τον είχε πείσει πως ότι του λέω,  το εννοώ...

Πράγματι απομακρύνθηκε λίγα μέτρα από το αυτοκίνητο και περίμενε, έτοιμος να εκραγεί από θυμό, μέχρι να τελειώσει η διαδικασία.

Κατόπιν, του υπέδειξα το χώρο που θα αφήσει το αυτοκίνητό του, τον συνόδευσα μέχρι την είσοδο του ανσασέρ, τον χαιρέτησα με άψογο στρατιωτικό χαιρετισμό.

-Thank you for your co operation sir, ήταν οι τελευταίες λέξεις που είπα, ενώ αυτός έβγαζε καπνούς από τα αυτιά σαν ... Phandom, κοιτάζοντας ταυτόχρονα με έντονα εκδικητικό βλέμμα τον αριθμό  στο πέτο του σακακιού μου.
Μετά από κάνα μισάωρο νάστος ένας Λοχίας της Στρατονομίας φουριόζος.

Από  το ύφος του και μόνο, κατάλαβα ότι κάποιες τηλεφωνικές συσκευές είχαν χορέψει σέικ πριν  λίγο.

-Τι έγινε ρε Σπύρο (εξαιρετικός αγιογράφος ο Σπύρος) , τι έπαθες;

-Ήρθα να σε αλλάξω, φύγε γρήγορα σε θέλει ο Στρατοπεδάρχης, τι έκανες ; !
-Τίποτα , γιατί;
-Τηλεφώνησε στον Διοικητή μας, ο Στρατοπεδάρχης, και του ζήτησε να πας στο γραφείο του.
Πήγαινε και μετά πήγαινε στον Διοικητή μας.
Μεταβολή και στον Στρατοπεδάρχη. Αυτοί οι στραταίοι πάντα αγχώνονται σκέφτηκα...
Αλλά και πάλι, πόσο μακριά είναι, αναρωτήθηκα,  η Ζήρος ή η Λήμνος ...Ελλάδα είναι και εκεί.

Νέος , ο Στρατοπεδάρχης στο τετράγωνο, αξιωματικός θρύλος  στις Ειδικές Δυνάμεις όμως.

Παρουσιάζομαι στον Λοχαγό  υπασπιστή του.

-Περίμενε μου λέει, χτυπάει την πόρτα, μπαίνει, του λέει ότι είμαι έξω...
-Πέρασε στον κύριο Διοικητή.
Μπαίνω μέσα, βαράω μια προσοχή  100 decibel ( θα πρέπει να ακούστηκε μέχρι το Γ.Ν.Α. στην Λεωφόρο Κατεχάκη),και αναφέρομαι :
-Σμηνίας Αστυνομικός ..τάδε ...τάδε... διατάξτε !!!
-Εσύ είσαι πού έκανες έλεγχο στον κ.Πρέσβη; με ρώτησε κοιτάζοντάς  με, με δυσπιστία ... (μάλλον θα περίμενε να δεί κανένα ντερέκι ΕΣΑτζή της εποχής του Ιωαννίδη)

-Μάλιστα,  κε Διοικητά!

-Καλά δεν ξέρεις,είπε προσπαθώντας να συγκρατήσει τον θυμό του,Στρατονόμε...

-Αερονόμος κε Διοικητά, τον διακόπτω (με αγριοκοιτάζει...)
-, ότι δεν κάνουμε έλεγχο σε Πρέσβεις;
-Μάλιστα το γνωρίζω κε Διοικητά.
-Τότε γιατί και ειδικά με αυτό τον τρόπο έκανες έλεγχο στον κο Πρέσβη;
-Κε Διοικητά, ο κος Πρέσβης, όπως πράγματι  αποδείχθηκε ότι ήταν...

-Τι εννοείς, με διακόπτει, αποδείχθηκε ότι ήταν;

-Εννοώ ότι δεν έφερε πάνω του δικό μας έγγραφο που να το πιστοποιεί, παρά μόνο το διπλωματικό του διαβατήριο που θα μπορούσε να ήταν και πλαστό...απαντώ

Το σκέφτεται προς στιγμήν,αρπάζω την ευκαιρία και συνεχίζω...

-Και εν πάση περιπτώσει, κε Διοικητά, ο κ.Πρέσβης, προσπαθώντας να αποφύγει τον έλεγχο, μου είπε ότι το αυτοκίνητό του θεωρείται έδαφος ξένης χώρας και δεν επιτρέπεται ο έλεγχος.
Δεν είναι δυνατόν μία ξένη χώρα να κατέχει έδαφος εντός  Ελληνικού στρατοπέδου, συμπλήρωσα έντονα, με εμάς ζωντανούς!

Σαν να τον χτύπησε ρεύμα ,άλλαξε έκφραση το πρόσωπό του...,έλαμψαν τα μάτια του, ένα δυσδιάκριτο χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του...

-Από πού είσαι παιδί μου;

-Από την Σπάρτη κε Διοικητά.

Σκέφτεται για ελάχιστα δευτερόλεπτα.

-Ελεύθερος, θα συνεννοηθώ με τον διοικητή σου.

Παρουσιάζομαι  στον Διοικητή μου, με τον οποίο εν τω μεταξύ είχε επικοινωνήσει, απ ότι φάνηκε ο Στρατοπεδάρχης,

-Καλά τι έγινε ;  με ρώτησε .

Του εξήγησα...

Χάρηκα που δεν είχα προδώσει, για μία ακόμα φορά,την εμπιστοσύνη που μου είχε δείξει τόσον καιρό.

 Λίγες μέρες αργότερα θα τροποποιούνταν οι διαδικασίες επί της εισόδου και ελέγχου των Διπλωματών. Ακόμα νιώθω περήφανος που συνέβαλα σε αυτό.

Την επόμενη μέρα ο Κλαδάρχης Α΄του ΓΕΑ Σμήναρχος Νίκος Τζαζλέας, στον προβλεπόμενο έλεγχο, με κοίταξε με ευαρέσκεια σαν να μου λεγε ‘’καλά έκανες εχθές’’.

 Είχε γίνει σούσουρο απ ότι φάνηκε, με το περιστατικό, σε όλο το τετράγωνο.

 Γλύτωσα την Λήμνο, έτσι μπορούσα να βλέπω τον πατέρα μου που αργόσβηνε απέναντι στο ‘’Σωτηρία’’ και κατόπιν εντολής του Στρατοπεδάρχη άλλαξα υπηρεσία σε ποιο δύσκολους ...δρόμους.

Την ίδια χρονιά θα αποστρατευόταν ο Α/ΓΕΝ  Αντιναύαρχος  Λεωνίδας Βασιλόπουλος.

-Αερονόμε, αν χρειαστείς κάτι, να ρθείς να με βρεις, μου είπε την τελευταία του μέρα, καθώς έφευγε για πάντα, όχι μόνο από το τετράγωνο αλλά και από το Πολεμικό Ναυτικό.Με θυμόταν από ένα ανάλογης έντασης περιστατικό , κατά την διάρκεια μίας άσκησης.

Την επόμενη χρονιά  απολυόμουν. Δεν πήγα ποτέ να τον βρω.

Ο Γιάννης, Αστυνόμος Α’,σύνδεσμος Αστυνομίας - Στρατού στο ΓΕΣ, με τίμησε, προτείνοντάς μου επίμονα να πάω όταν απολυθώ στην Αστυνομία.

-Άσε με ήσυχο βρε Γιάννη, τι δουλειά έχω με αυτά, εγώ είμαι μουσικός, απαντούσα κάθε φορά.

  Ο  Δημήτρης  ο Γενιζέλος έκανε ένα σήριαλ για την τηλεόραση  αργότερα.
‘’Τα παιδιά της Ελλάδος’’ νομίζω το έλεγε.
 Έβαλε έναν κιθαρίστα να με υποδυθεί.Τον Σαγιδάκη.
Το καλοκαίρι του 1990 συναντήθηκα τυχαία στην Πλάκα με τον  Δημήτρη ‘’τον χοντρούλη’’ όπως τον έλεγα.Είχαμε γνωριστεί στην 124ΠΒΕ την πρώτη μέρα που παρουσιαστήκαμε. Λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν ευρέως γνωστός, όταν έγραψε ένα  τραγούδι σε στίχους του Μιχάλη Γανά.

‘’Στα  ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
 τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
 παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
 ονόματα και βλέμματα και δρόμους’’

          Τέλος