Μάλιστα χρησιμοποιεί στοιχεία και δεδομένα του ΔΝΤ.
Στην πιο πάνω εικόνα βλέπετε που θα φτάσει το χρέος (ποιες είναι οι προοπτικές) το 2020, με τα σημερινά δεδομένα. Το 2020 το χρέος...
με τα σημερινά δεδομένα θα είναι 290 %
Δείτε τώρα... αν πειράξουμε μόνο τα επιτόκια δανεισμού και τον πληθωρισμό το χρέος θα πέσει σχεδόν κατά 100 μονάδες στο 193 %.
Τώρα με ανάπτυξη 2% επί του ΑΕΠ, budget balance 0, μηδενικά επιτόκια και με τον Μ.Ο πληθωρισμού της Ε.Ε το χρέος θα πέσει στο 100 %.
Ακολουθεί σχόλιο αναγνώστη που στάλθηκε με mail
ΑπάντησηΔιαγραφήκ. Παπασπύρου,
διαβάζοντας τυχαία την παραπάνω ανάρτηση στο blog σας και με αφορμή τα δημοσιεύματα του Economist, θα ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις και να παρατηρήσω από τεχνική άποψη τα εξής:
Εκτός από την παραπάνω ανάλυση, υπάρχει η δυνατότητα για μια πληρέστερη μελέτη - ανάλυση με πιο πολύπλοκα σενάρια, επιλογές και βάθος χρόνου ακολουθώντας διαδικασίες προσομοίωσης.
Πιο συγκεκριμένα, είναι δυνατό, με βάση το επιθυμητό αποτέλεσμα ως προς το ύψος του χρέους και τη χρονική στιγμή, να εντοπίσουμε τους αντίστοιχους στόχους που πρέπει να θέσουμε για εξυγίανση μιας οικονομίας. Επίσης, είναι εφικτή η εκτίμηση όχι μόνο για μια χρονική στιγμή αλλά και για ολόκληρα χρονικά διαστήματα όπως και για την ανάλυση των συνεπειών στην περίπτωση που συμβαίνουν κάποια σοκ στην οικονομία και όχι μόνο.
Λέγοντας στόχους, εννοούμε το εύρος τιμών που θα πρέπει να λάβει η κάθε οικονομική μεταβλητή του μοντέλου ώστε να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, π.χ. ύψος πληθωρισμού, ελλείματος, ανάπτυξης, επιτοκίων.
Αναπτύσσοντας και μελετώντας ένα τέτοιο μαθηματικό μοντέλο, εύκολα φαίνεται ότι ο παράγοντας που επηρεάζει περισσότερο είναι το ήδη υπάρχον χρέος. Από την άλλη πλευρά, παρά την επικρατούσα εντύπωση που υποστηρίζεται δημόσια για το αντίθετο, το έλλειμα επηρεάζει μεν αλλά όχι αποφασιστικά.
Με τις παραπάνω παρατηρήσεις, για την περίπτωση της Ελλάδας, ένα κούρεμα της τάξης των 150-180 δις (περίπου 100% του ΑΕΠ) συμβάλλει αποφασιστικά και μπορεί να δώσει το απαραίτητο χρονικό περιθώριο ώστε να ανασυγκροτηθεί η οικονομία. Φυσικά, με την πάροδο του χρόνου, τα μεγέθη μεταβάλλονται προς το χειρότερο.
Στη συνέχεια, μια μικρή και ελεγχόμενη αύξηση πληθωρισμού που θα συμβαδίζει με το έλλειμα μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση της ύφεσης και στη συνέχεια την είσοδο της χώρας σε ανάπτυξη ώστε τελικά να βρεθεί σε μια κατάσταση ισορροπίας με σταθερούς ρυθμούς μεγέθυνσης.
Όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν το χρέος σε χαμηλότερο και βιώσιμο επίπεδο π.χ. κάτω του 95% του ΑΕΠ ή όπου αλλού είναι επιθυμητό, με μακροπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα ακόμη και μετά το 2050.
Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι στο θέμα βιωσιμότητας, θα πρέπει να επιδιώκουμε περισσότερο την επίτευξη ισορροπίας του χρέους και το μηδενισμό του ρυθμού ανάπτυξης και όχι το ύψος του. Αυτό επειδή, το ύψος επιλέγεται με βάση κάποιο benchmark που ενδέχεται να μεταβληθεί κάτω από ορισμένες συνθήκες και συχνά μετά από πολιτικές αποφάσεις.
Με εκτίμηση
Θ.Μ