Τα P.I.Ι.G.S(=Γουρούνια) βρήκαν το σημείο G της γουρουνίτσας και έτρεξαν να ....

του Αναστασίου Φαραντάτου, Σχη εα<55 ετών

P=Portugal
I=Italy
G=Greece
S=Spain
και πρόσφατα μπήκε και ακόμη ένα Ι, αυτό της Ιρλανδίας (P.I.I.G.S.)
Πριν από δέκα ημέρες, ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μίλησε σε φοιτητές του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου  (EUI) στη Φλωρεντία και αναφέρθηκε στις εξελίξεις στην Ελλάδα, λέγοντας:
«Εάν δεν επιτύχουμε να σώσουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα στην Ελλάδα, αυτό θα ήταν καταστροφή για τον ελληνικό λαό. Η καταστροφή είχε πλησιάσει πολύ το 2008. Θα είμαστε ίσως στην ίδια κατάσταση (της εποχής εκείνης) αν δεν είχαμε πάρει τα πράγματα στα χέρια μας. Αναρωτιέται κανείς τι θα είχε γίνει αν η Ελλάδα δεν είχε πάρει την απόφαση να ενταχθεί στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα».....

.«όλοι γνωρίζουν ότι οι πραγματικές αιτίες των προβλημάτων της Ελλάδας και των Ελλήνων προέρχονται από την Ελλάδα και την ελληνική κοινωνία (σ.σ. τις ελληνικές κυβερνήσεις ντρέπεται να πει), και όχι από το εξωτερικό»
 

Νωρίτερα οι φοιτητές, που ντύθηκαν «γουρουνάκια» σατιρίζοντας το ακρωνύμιο PIIGS για τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρώπης, είχαν κυκλοφορήσει φυλλάδιο με ρήσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε τον οποίο εικόνιζαν να καβαλάει ένα γουρούνι και αρκετοί από αυτούς, που φορούσαν μέσα στην αίθουσα μάσκες γουρουνιών, αποδοκίμασαν τον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας!
Σχετικό με τον όρο P.I.G.S. είναι και το ενδιαφέρον άρθρο του Ευγένιου Τριβιζά (καθηγητή εγκληματολογίας στην Μ. Βρετανία και συγγραφέα παιδικών βιβλίων).
Γράφει λοιπόν ο Ε. Τριβιζάς:
«O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων (σ.σ. πρωθυπουργών και υπουργών), στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.     Το αρκτικόλεξο ΡΙGS (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ), το οποίο χρησιμοποιούν οι Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.
Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι Financial Τimes, και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.

Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής αποκτήνωσης των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας. Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν  χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους.
Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή. Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής αποκτήνωσης είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως».
Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου  PIGS προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου (σ.σ. μπααα!). Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες. Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις.
Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς»

    Με βάση λοιπόν όλα τα παραπάνω δεν μπορώ να μη μπω στον πειρασμό και να καταθέσω δυο πράγματα:

1ον. Ο Φρειδερίκος Νίτσε (Γερμανός φιλόσοφος, 1844 -1900) στο έργο του «Η Γένεση της Τραγωδίας», κεφ. XV, 1872, έγραψε:
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Μα ποιοί, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε από αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (σ.σ. εννοεί τους Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με Αχίλλειο πήδημα»

2ον. Στη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε τον Μάιο του 2010 η χώρα μας, στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1/ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ υπάρχουν τα τέσσερα από τα πέντε γουρουνάκια, δηλαδή το Βασίλειο της Ισπανίας με 9.794.387.452,71 €, η Ιταλική Δημοκρατία με 14.739.467.996,33 €, η Πορτογαλική Δημοκρατία με 2.064.558.742,44 € και η Ιρλανδία με 1.310.046.500,93 €. Δηλαδή όταν τα άλλα γουρούνια ανακάλυψαν το σημείο G της γουρουνίτσας Greece, έτρεξαν να γ..... και αυτά. Ή για να ακριβολογούμε, έτρεξαν να τη βιάσουν.
Όπως λοιπόν φαίνεται ΟΛΑ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ δεν είναι ίδια. Υπάρχουν τα έξυπνα γουρούνια και τα ηλίθια γουρούνια.


Το ερώτημα είναι: «Ποιος θα τιμωρήσει τα πραγματικά γουρούνια, που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση;»