Το αριθμητικό όριο του κραχ !

Όταν ο Τζ. Ρίφκιν προέβλεπε to «τέλος της εργασίας» , στα μέσα της δεκαετίας του '90, δεν είχε κατά νου την Ελλάδα. Μετά το τέλος προέβλεπε ένα καλύτερο μέλλον, την τρίτη βιομηχανική επανάσταση, όπως την αποκαλούσε. Η νέα εποχή, κατά τον Ρίφκιν, είναι όνειρο μακρινό. Το τέλος της εργασίας όχι και τόσο. Με την επίσημη ανεργία σταθερά πάνω από το 16% και την πραγματική στο 20%, ο υπουργός Εργασίας Γ. Κουτρουμάνης θυμήθηκε τον Ρίφκιν. 

 
 Βλέπει ότι μέσα στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί δεν πρόκειται να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Ποιος θα επενδύσει σε μία χειμαζόμενη οικονομία που κινδυνεύει με χρεοκοπία; Οπότε, τι απομένει στον υπουργό Εργασίας; Να συγκρατεί όσο μπορεί τον δείκτη ανεργίας. Από πέρυσι έχουν γίνει 30 προγράμματα κατά της ανεργίας, οι θέσεις απασχόλησης που κρατήθηκαν ή δημιουργήθηκαν πρόσκαιρα αθροίζονται σε 600.000 και σύμφωνα με τα οικονομετρικά μοντέλα ανάλυσης κόντυναν τον δείκτη ανεργίας κατά 4 μονάδες. Κάθε τέτοια θέση όμως κοστίζει, σύμφωνα με τις ίδιες αναλύσεις, περίπου 1.000 ευρώ. Περισσότερο, δηλαδή, από τις μη επιδοτούμενες θέσεις εργασίας. Και με νεοφιλελεύθερους όρους αυτή η πολιτική δεν έχει λογική. Παρότι ο υπουργός Εργασίας το κατανοεί, λέει αφοπλιστικά ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Ετοιμάζεται λοιπόν να...
ανακοινώσει νέο πρόγραμμα κατάρτισης για 130.000 άτομα. Αν συνυπολογίσουμε τα προγράμματα κοινωνικής εργασίας, 50.000 και 120.000 ατόμων, έχουμε συγκράτηση του δείκτη ανεργίας κατά 2 τουλάχιστον μονάδες. Γιατί όμως τόση επιμονή στον δείκτη; Γιατί πάνω από τις 20 μονάδες ανεργίας όλες οι εκθέσεις που έχει ο υπουργός Εργασίας, προβλέπουν διάλυση.
(Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία)
 

Σχόλια