Το γλειφιτζούρι της συναίνεσης

Ναούμης Νικόλαος

Πολιτικός επιστήμονας

Κάπου ανάμεσα στις διακοπές του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, τους επικίνδυνους… ελιγμούς, της πέρα βρέχει πολιτικής φούσκας που δεν ξεφουσκώνει και εν δυνάμει προέδρου του κινήματος Ε. Βενιζέλου, την στιγμή που τα πύρινα μέτωπα αποτεφρώνουν ότι έχει απομείνει πράσινο στην χώρα, καθώς και την ίδια στιγμή που διάφορες πληροφορίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας και κάνουν λόγο για τις αρεσκείες των Αμερικανών, σε πολιτικά πρόσωπα και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, την ίδια στιγμή, κάθε πικραμένος δεξιά κι αριστερά, βγαίνει και πιπιλίζει δημοσίως, το γλειφιτζούρι που λέγεται συναίνεση, επιδιώκοντας να στρέψει πάνω του, τα φώτα της δημοσιότητας, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Σ’ αυτές τις γραμμές, δεν θα εξετάσω το τι προσδοκά να κερδίσει η κάθε πολιτική παραφωνία, που ονειρεύεται συναινέσεις και πολιτικούς αρραβώνες. Ο καθένας, είτε για να διασώσει το πολιτικό του σκαρί που ναυάγησε, είτε ονειρεύεται την μέρα που καβαλάρης σ’ ένα καθαρόαιμο άλογο από τα βάθη της Ασίας, θα κάνει το κομμάτι του, μπροστά στα πλήθη των αυλοκολάκων που θα έχουν μείνει πιστοί στο βασίλειο, έχει το δικαίωμα, να ονειρεύεται, μετρώντας τα’ αστέρια.

Με αφορμή την συναίνεση σ’ ένα νομοσχέδιο για την παιδεία, που τα δύο κόμματα εξουσίας της χώρας μας ήρθαν σε συμφωνία, οι μηχανισμοί της προπαγάνδας, άρχισαν και πάλι να κουρδίζουν το αγιοβασιλιάτικο φτηνιάρικο και επικίνδυνο παιχνιδάκι του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, από τα πραγματικά προβλήματα και την ύφεση στην οικονομία, που απειλεί να πνίξει την κοινωνία, αν δεν το έχει κάνει ήδη. Διάφορες φωνές, κάνουν λόγο για ιστορική στιγμή. Με το φτωχό μου το μυαλό, εγώ, δεν διακρίνω καμία ιστορική στιγμή, ούτε διακρίνω κάποιας μορφής ιστορική ευκαιρία, για αντιμετώπιση των δυσκολιών της πατρίδας από κοινού όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου.

Αλήθεια, ποιοι θα μπορούσαν να πάνε χέρι – χέρι με τους ανθρώπους εκείνους, που σε είκοσι μόνο μήνες, οι πολιτικές τους επιλογές, οδήγησαν την χώρα μας, εδώ που την οδήγησαν; Σίγουρα, για την κατάντια της χώρας μας, δεν αρκούν είκοσι μήνες. Τριάντα χρόνια αστοχιών, παραλείψεων, συντήρησης και γιγάντωσης ενός πελατειακού πολιτικοοικονομικού συστήματος, έχουν παίξει σαφέστατα τον δικό τους ρόλο. Χάραξη και υλοποίηση πολιτικών, με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα των νταβατζήδων πάσης φύσεως, σίγουρα, είναι εκ των πραγμάτων, λαθεμένες και ολέθριες συνταγές καθώς δεν έλαβαν υπ’ όψιν την μεγάλη μάζα των απλών πολιτών, που μοναδικό τους μέλημα ήταν και είναι ο άρτος ο επιούσιος κατά τας γραφάς. Όλοι αυτοί που κάνουν λόγο για συναίνεση, αλήθεια, σε τι και με τι ακριβώς θέλουν να συναινέσουν; Πρέπει να είσαι οπαδός της θεωρίας του μαζοχισμού στην πιο σκληρή του μορφή για να το κάνεις. Να συναινέσεις δηλαδή σε κάτι, που εκ των πραγμάτων, όπως έχει άλλωστε αποδειχτεί πέρα από κάθε αμφιβολία, είναι λάθος και δεν οδηγεί πουθενά. Κατανοώ την σοσιαλιστική αγωνία να συμφωνήσει η επάρατος γι’ αυτούς δεξιά. Με τον τρόπο αυτό άλλωστε, έμπειροι στο παιχνιδάκι της διακυβέρνησης με όρους επικοινωνίας, δεν θα δυσκολευτούν καθόλου, να φορτώσουν στους άλλους τις δικές τους αμαρτίες, βγάζοντας τους εαυτούς τους από το κάδρο – στόχο, για κάθε είδους ζαρζαβατικό, γαλακτοκομικό προϊόν, μούντζα και ροχάλα. Με λίγα λόγια, γνωρίζουν πολύ καλά, ότι αν μπορέσουν και καταφέρουν την ιερή συναίνεση, θα είναι οι μόνοι που θα βγουν κερδισμένοι και με αυτόν τον τρόπο, ο σβέρκος μας, θα τους φορτωθεί δια βίου.

Απ’ την άλλη πάλι, δεν καταλαβαίνω, οι κύριοι της δεξιάς, σε τι πράγμα θέλουν ακριβώς να συναινέσουν; Να γίνουν κι αυτοί συμμέτοχοι ονειρεύονται στο ξεπούλημα της πατρίδας; Αλήθεια, σε ποιους θέλουν να δώσουν την άφεση αμαρτιών, σ’ αυτούς που με την υπογραφή τους, ξεπούλησαν τα όνειρά μας, οδηγώντας μας στην δουλεία; Αυτούς που χωρίς να διαβάσουν κατά δήλωσή των, τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, υπέγραψαν την καταδίκη μιας χώρας με ιστορία και πολιτισμό που χάνονται στα βάθη του χρόνου; Όλοι αυτοί οι ουρανοκατέβατοι και παραπλανημένοι, θέλουν να συναινέσουν με δοσίλογους, που διαπραγματεύονταν στα μουλωχτά, την δημιουργία μιας πατρίδας προτεκτοράτου, των κορακιών της παγκόσμια οικονομικής διακυβέρνησης και της νέας τάξης πραγμάτων; Αν επιθυμούν στ’ αλήθεια κάτι τέτοιο, με γεια και με χαρά τους! Δεν πιστεύω όμως ότι θα τα καταφέρουν, λυπάμαι. Δεν πιστεύω ότι θα βρούνε ανάμεσά μας πολλούς που πιστεύουν ότι τα σώματα ασφαλείας της χώρας μας και οι ένοπλες δυνάμεις της, είναι αντιπαραγωγικά, όπως όλοι αυτοί οι οπαδοί της συναίνεσης πιστεύουν. Ούτε υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας, που θεωρούν ότι τα φάγαμε μαζί τους, όταν χρωστάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας στις τράπεζες. Ούτε υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας, που κάνουν διακοπές σε πολυτελή θέρετρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ ο κόσμος γύρω μας καίγεται κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Γνώμη μου είναι, ότι οι στιγμές και οι περιστάσεις, απαιτούν καθαρές κουβέντες και ηγεσίες που πιστεύουν στις δυνάμεις του έθνους. Ανθρώπους, που σέβονται την πατρίδα και τους πολίτες της. Κάτι τέτοιο, δεν μπορεί να επιτευχθεί, με πολυκομματικά σχήματα εξουσίας πάσης φύσεως. Σχήματα δηλαδή, που ο ένας θα ψάχνει την ευκαιρία, να φορτώνει τις αστοχίες και τις παραλείψεις του, στους άσπονδους συμμέτοχους. Η πατρίδα αυτή την στιγμή, έχει την ανάγκη μιας καθαρής λύσης. Μιας λύσης, που ο ένας, θα οδηγεί, αφού προηγουμένως έχει λάβει ξεκάθαρη εντολή και οι άλλοι θ’ ακολουθούν. Εντολή, που η δοκιμαζόμενη κοινωνία με ευρύτερη συναίνεση θα του δώσει να την διαχειριστεί. Με τον τρόπο αυτό, ο έλεγχος πλέον, όντας πιο ασφυκτικός, δεν του δίνει και πολλά περιθώρια για να ξεφύγεις. Αν το κάνει, το ποτάμι πίσω δεν θα ξαναγυρίσει. Θα τον πάρει μαζί του, στο βαθύ σκοτάδι της λησμονιάς και της καταδίκης, από τον ιστορικό του μέλλοντος.

www.naoumis-nikos.gr